Yoram Jacobs | zondag 14 Jun 2015, 8:00

Ik hou van gamen. Ik kijk uit naar de nieuwste releases, volg dagelijks het nieuws, verbaas me over console wars en geniet intens als ik games speel. Toch knaagt er iets. Ik mis iets.

Toen ik voor het eerst GTA 3 speelde, op de Playstation 2, was die ervaring magisch. Ik was al fan van de tweedimensionale voorgangers, maar deze ervaring was simpelweg uniek. Dat onbeschrijflijke gevoel zul je als mede gamer vast herkennen. Wow! Moet je kijken, er komt gewoon rook uit de uitlaten, die 2 NPC's vechten met elkaar na een aanrijding! Ik kan vrij rondlopen in de stad en doen wat ik wil! Sinds de komst van 3D is het qua innovaties in games wat stil geworden. Natuurlijk heb ik me vermaakt met Gears of War (chainsaw kills!), ging ik op in de wereld van Mass Effect en vind ik het heerlijk om een potje Fifa te spelen. Ik ben ook niet vies van Call of Duty op zijn tijd (niet bepaald het baken van innovatie). Maar ik heb de laatste jaren wel het gevoel dat ik steeds dezelfde games speel.

Ik ben bijvoorbeeld een fan van de Assassin's Creed games. Ik vond deel 1 heerlijk, deel 2 nog beter, AC: Brotherhood en Revelations hadden een fantastische multiplayer, waar ik het label innovatief nog wel aan durf te geven. Maar ik nam heel even wat gas terug in die franchise en voor ik het wist, liep ik al achter. Niet alleen deel 3 en 4 ontbraken in mijn verzameling, intussen waren AC: Liberations HD, AC: Rogue en (op de next generation) AC: Unity alweer verschenen. What the…? En toch heb ik niet meer de ambitie om op korte termijn al die games te gaan spelen. Ik ken het nu wel.

Ditzelfde gaat op voor games als Call of Duty, Battlefield en Fifa. Natuurlijk zijn dit allemaal stuk voor stuk topgames (hoewel de launch van AC: Unity het oneens is met die stelling!). Maar het zijn tegelijkertijd dezelfde games in een nieuw jasje. Ja, de ene game biedt een geweldig nieuw wapen, de ander nog mooiere graphics of een enkele keer zelfs verbeterde physics. Toen Battlefield jaren geleden op de proppen kwam met 'volledig vernietigbare omgevingen' was ik net als iedereen razend enthousiast. Ik zag mezelf al hele flatgebouwen neerhalen en tientallen kills tegelijk maken. De realiteit was helaas iets anders. Een muurtje hier, een schutting daar. Toegegeven, soms zelfs een gebouw. Vooruit, dat is best innovatief. Maar speel ik nou een compleet andere games dan 5 of 10 jaar geleden?

Waar blijft die grote, magische innovatie? De console giganten proberen het zeker. Nintendo had goud in handen met de Wii. Sony en Microsoft volgden met respectievelijk de PS Eye/Move en Kinect. Maar heeft dat die geweldige vernieuwing gebracht waar we op hoopten? Kijk voor de grap eens terug naar hoe Peter Molyneux de demo van Milo - The Virtual Boy presenteerde.

Kunnen wij dit met onze Kinect? Nee. Integendeel, Kinect is voor de meesten van ons zo overbodig dat we liever een Xbox One kopen, zonder die 'innovatie'. U vraagt, wij draaien. Microsoft wist niet hoe snel ze hun speeltje moesten loskoppelen. Wellicht dat Virtual Reality eenzelfde schokgolf teweeg kan brengen als de overgang van 2D naar 3D. Microsoft is volop bezig met Project Neo, Sony met Project Morpheus. De cynicus in mij denkt dan: dan moeten er geen gimmicky games uitkomen zoals bij de Kinect.

Maar gaming is niet voor niets mijn nummer 1 hobby. I want to believe!