Peter Paardekooper | maandag 28 Sep 2015, 18:00

XBW haalt de oeroude discussie weer even naar boven. Eens of oneens?

Al sinds pixels de eerste videogames op onze CRT-tv’tjes toverden, is het een welbewogen discussie: geweld en agressie in videogames. Huismoeders, advocaten en zelfs politici zijn het er over eens: al die gewelddadige spelletjes maken onze kinderen agressief! Het is een discussie die blijkbaar niet te winnen valt, want nog steeds wordt er met argusogen naar videogames gekeken als er een ongeval plaatsvindt en de dader blijkt een gamer te zijn. Ik ging op zoek en probeerde voor eens en altijd te ontkrachten waarom games net zo schuldig zijn als films, boeken, en het internet.

Toen ik dertien was kocht ik zonder dat m’n vader ervan wist een exemplaar van Grand Theft Auto: Vice City. Toen mijn vader mij dit zag spelen kreeg ik een retrourtje Media Markt om het spel om te ruilen. In retrospect was dit een goede actie van hem (al dacht ik er toen natuurlijk heel anders over), want GTA is nou eenmaal niet geschikt voor jonge kinderen. Evenmin is Silence of the Lambs geschikt kijkmateriaal voor een kleuter. De PEGI-rating is er niet voor niets.

Call of Duty leidt tot massamoord

Toch zijn videogames vaak de zondebok. Bij veel in de media behandelde massamoorden werd als eerst gekeken naar het gamegedrag van de daders; en vaker dan niet stonden games als Call of Duty, Counterstrike en Doom in de kast. “Call of Duty leidt tot massamoord!”, preek dan al snel op veel voorpagina’s. Dit is echter al een loos argument, en wel om twee redenen. Ten eerste: dat er een overeenkomst te vinden was tussen de daders en dat dit in dit geval videogames waren, betekent niet dat dit meteen de aanleiding tot hun daden is. Ze lazen ook allemaal boeken, aten cornflakes en dronken koffie. Death to Starbucks dan maar...? Ten tweede heeft onderzoek uitgewezen dat het niet de gewelddadige content in het spel, maar de speler zelf was die extra gevoelig zou zijn voor deze content.

IKEA-kast = agressie

Een ander onderzoek kwam met de uitslag dat in de gevallen dat mensen agressief werden van een game, dat kwam door de moeilijkheidsgraad of frustratie door het falen van het spel in plaats van door de gewelddadige inhoud. Dit is nogal wiedes, wie wordt er dan ook niet agressief van een IKEA-kast die niet doet wat je wil, of enig ander voorbeeld waarin het even niet gaat zoals jij graag hebt. Sterker nog: games kunnen prima als uitlaatklep dienen voor die gevoelens die je liever niet uit op je medemens. Onderzoek heeft ook bewezen dat agressieve gedachten afnamen nadat er even afgereageerd kon worden op virtuele menigten.

Het is dus duidelijk: videogames met gewelddadige inhoud zijn net zo min schuldig aan het geweld in de wereld als andere omgevingsfactoren. Of vind jij van niet? Barst los in de comments!