Peter Paardekooper | zaterdag 23 Apr 2016, 23:07

XBW stierf en stierf voor jullie, om te kijken of Dark Souls III de serie waardig afsluit.

Deze maand verscheen Dark Souls III, de derde en laatste game in de Souls-reeks en de vijfde in de SoulsBorne-reeks. Verwarrend? Misschien, maar daar kom ik zo op terug. Feit is dat er na deel drie geen nieuwe Dark Souls games meer gaan verschijnen, en de serie moet dus wel met een klapper eindigen. Of dat gelukt is? Ik keerde terug naar Lothric en zocht het voor je uit.

Jij bent een van de twee volgende personen: een Dark Souls veteraan die wilt weten of dit derde deel de serie waardig afsluit, of een nieuweling die na alle verhalen over de Souls-games wel eens wilt weten waar al die heisa nou om te doen is. Geen zorgen, jullie komen beiden aan bod.

Ik zal eerst het concept even uitleggen, voor de nieuwkomers onder ons. De Souls-games staan bekend om hun enorm hoge moeilijkheidsgraad en het totaal vrijlaten van de speler. Je maakt een personage aan (het bekende twee uur perfectioneren van oogkleur en kaaklijnen om vervolgens de rest van de game een helm op te hebben), kiest een klasse en een startersitem. So far, so good. Dan word je gedropt in het begingebied van de game, en... zoek het verder maar uit. Je hebt geen verhaallijn die je duidelijk maakt waar je heen moet of (mini)map die de gebieden wat verduidelijkt. Dit is Dark Souls, geen tutorials en handje vasthouden! Binnen een kwartier sta je tegenover een eindbaas van jawelste en alleen door constant doodgaan en het bestuderen van zijn gevechtsmechanieken zal je hem uiteindelijk vellen. Maar wanneer hij eindelijk neergaat is dat gevoel onbeschrijfelijk: je hebt het helemaal zelf gedaan. Geen scripted gevechten die het doen lijken alsof je goed bezig bent, nee, dit was all you. Claim nu je welverdiende bonfire en gaat voort! Naar de volgende vijand of eindbaas, die je binnen tien seconden platstampt.

Cryptisch

"Maar daar is toch helemaal niks leuks aan joh?" hoor ik je denken. "Die onduidelijkheid en extreme moeilijkheidsgraad?" Welnu, dat is juist wat de serie zijn charme geeft. Laat ik beginnen met het verhaal. Dat is zo cryptisch en in stukjes door de games verspreid dat de community nu nog steeds over de gebeurtenissen van Dark Souls I aan het discussiëren is. In deel 3 is dat niet anders. Op een cutscene in het begin na moet je het doen met vage conversaties met NPC’s, locaties, en itembeschrijvingen. Zoals bijna alles in Dark Souls III, is het ook helemaal aan jou hoeveel aandacht je besteedt aan de lore in Lothric. Ik vind verhaal één van de belangrijkste aspecten in games, maar deze aanpak is briljant: het sluit perfect aan op de gameplay.

Want de gameplay, dat is waar je het uiteindelijk voor doet natuurlijk. Ook dat is een blank canvas dat totaal naar keuze door de speler kan worden ingevuld. Waar het in RPG’s als Skyrim en The Witcher redelijk vaststaat welk armor je draagt rond het eind van de game (wie liep er niet in het Dragonscale Armor rond aan het eind van Skyrim) is het in Dark Souls mogelijk om de hele game uit te spelen met de gear uit het begin van de game. Wat de combat betreft, en hier komen de veteranen van de serie aan bod, die is het best te beschrijven als een mix tussen het tactische van Dark Souls II en de snelheid van Bloodborne.

Toegankelijk

Een nieuw aspect in dit derde deel zijn de Weapon Skills, die de 'Mana'-balk voor meleespelers een stuk minder overbodig maakt. Met een druk op LT terwijl je een wapen two-handed vasthebt voer je een wapenspecifieke move uit, die dus een stukje van je manabalk (FP in deze game) gebruikt. Dit kan een extra sterke thrust zijn, een parry, een spin slash, whatever. Dit voegt dus ook meteen een extra laag toe aan de keuzes om een specifiek wapen wel of niet te gebruiken. Persoonlijk vecht ik bijna nooit two handed (en was mijn staminabalk op een gegeven moment drie keer zo groot als mijn FP-balk) dus ik heb de Skills niet veel gebruikt, maar het is een toffe nieuwe toevoeging.

Ook 'nieuw' is het stuk grotere aantal bonfires in dit deel. Bonfires dienen als save points. Waar in deel 1 en 2 bonfires nog een zeldzaamheid waren, zo zitten er in deel 3 opvallend meer. Ik klaag niet, want elke bonfire meer is een verademing, maar het viel me wel op. Elke eindbaas in Dark Souls III 'dropt' sowieso een bonfire. Drie meter na de eindbaas word je geteleporteerd naar een nieuw gebied, waar meteen weer een bonfire volgt. Vervolgens bevecht je een stuk of tien enemies, open je een gate, en daar staat wéér een bonfire voor je klaar. Fijner voor nieuwkomers misschien, maar het lijkt alsof From Software hier een beetje gezwicht is voor de verzoeken om de game wat toegankelijker te maken. Dit maakt Dark Souls III wel het perfecte deel voor nieuwkomers om in te stappen.

Bombastisch

Wat in dit deel bijna net zo vaak voorkomt als bonfires, en totaal niet stoort, zijn shortcuts. De wereld van Dark Souls III is vanwege het ontbreken van een map in eerste instantie enorm ingewikkeld. De helft van de tijd heb je geen idee waar je heengaat, maar dat hoort erbij. Gewoon proberen en exploren, je ziet wel waar je uitkomt. Totdat je een deur opent en opeens weer in hetzelfde gebied als een paar uur eerder staat. De gebieden in Dark Souls III staan net als in de eerste twee delen perfect met elkaar in verbinding, en zorgen vaker dan niet voor dat "Ooooh zo zit het in elkaar!"-momentje.

Ik moet het ook even 'verplicht' hebben over de visuals en soundtrack van de game. Want ook die zijn simpelweg geweldig. Meer dan eens stond ik bij het betreden van een nieuw gebied letterlijk even stil om van het uitzicht te genieten. Catacombes, macabere bossen en moerassen, maar ook verlaten dorpjes en blauwverlichte steden passeren de revue. Allemaal ondersteund door een kippenvelbezorgende soundtrack die op bovenstaande momenten heerlijk op de achtergrond blijft, en tijdens eindbazen bombastisch de spanning opdrijft. Ik ga er gewoon van rijmen!

Ten slotte zijn er toch nog een paar kleine minpuntjes die ik aangekaart wil hebben. Zo had ik in het begin van de game nogal last van wat bugs, vooral het connecten met de Dark Souls servers voor het onlinegedeelte van de game liet het meer dan eens afweten. Er zijn sindsdien echter een aantal patches verschenen, waarmee de problemen zijn opgelost. Ook merkte ik dat er wel èrg veel verschil in moeilijkheidsgraad tussen sommige eindbazen zit. Een niet nader te noemen baas kickte zo hard mijn ass dat ik na uren proberen maar toegaf en een summon gebruikte (iets dat je volgens diehard Souls fans niet hoort te doen, maar laat hun maar lullen), waarnaa ik de eindbaas na een paar uur eindelijk verslagen had, zónder dood te gaan. Maar misschien lag het ook wel aan mijn ondertussen geweldig gepolijste skills. Ahum.

Conclusie

Dus is Dark Souls III een waardige afsluiter van de reeks? Ik kan die vraag alleen maar met een volmondig 'JA!' beantwoorden. De combat heeft de snelheid en responsiveness van Bloodborne overgenomen, maar is nog steeds even tactisch als in Dark Souls II. De (gevarieerde) gebieden zijn prachtig vormgegeven en smeken erom verkend te worden. De hoge moeilijkheidsgraad is ook intact gebleven, hoewel de game misschien iets toegankelijker voor nieuwkomers is door het hoge(re) aantal bonfires. Ik zou gewoon zeggen, ga dit spelen. En voor de laatste keer, praise the sun!