Kimberly van Overmeeren | donderdag 1 Dec 2016, 20:00

Dishonored is terug. De bijna spirituele opvolger van Thief heeft nu een eigen vervolg. Lees de review.

Daar is ie dan: de nieuwe titel van Arkane Studios en het vervolg op de (cult?) hit Dishonored. Het tweede deel speelt zich vijftien jaar na de debuterende game af. Het eerste deel uit 2012 werd al geprezen voor de geweldige gameplay. Is het tweede deel een waardige opvolger?

Dishonored 2 start 15 jaar na het eerste deel. Emily is Royal Empress, vader Corvo is van de partij en alles lijkt oké. Maar het zou Dishonored niet zijn als er niet iets flink fout gaat. Plots duikt de kwaadaardige halfzus van Emily op, pleegt een staatsgreep en op dat moment krijg je gelijk al een keuze voor je kiezen: speel je met Emily of met Corvo? Allebei hebben ze een eigen speelstijl. Ik koos voor Emily omdat ze nieuwe moves heeft en een stealthy element heeft en daar hou ik persoonlijk heel erg van. Het doet wat denken aan de verschillen tussen Jacob en Evy in Assasin's Creed Syndicate.

Wraak

Het verhaal gaat gelijk de richting in van wraak, aangezien je lieve halfzus je verbant uit het paleis. Je zult alles op alles moeten zetten om je zetel op de troon terug te krijgen. Je moet eerst Dunwall zien te ontsnappen. Dunwall is de hoofdstad van de fictieve wereld waar Dishonored zich afspeelt. Het is een wereld waar magie zachtjes door de realiteit heen zweeft. De locatie doet wat denken aan Spanje of Italië, met de technologie uit de Sherlock Holmes films. Mechanica, messen en dat werk. De wereld van Dishonored is enorm betoverend en het zorgde ervoor dat ik gelijk het verhaal in werd getrokken. Er is geen lange proloog, gelukkig, je zit gelijk in de actie. Het verhaal is enorm rijk; overal kan je stukjes van het verhaal tegenkomen in de vorm van op te pakken boeken, brieven, artikelen en kranten. Ook al is het geen uniek verhaal, de uitwerking maakt het verhaal hier wel uniek. Dat maakt het universum van Dishonored verslavend.

Qua gameplay zit Arkane 'right on the money'. De first person-ervaring geeft een gave dimensie aan het doorspelen van het verhaal. Het voelt heel spannend, je let erg op je omgeving. Alles komt nou eenmaal anders over dan in een third person-gameplay. Ik had enkel last met het zwaardvechten, daar moest ik enorm aan wennen. First person zwaardgevechten zijn niet echt overzichtelijk, het is echter wel enorm spannend: veel blokkeren, wachten op je takedown-moment en jezelf goed positioneren zodat je niet nog andere guards aantrekt. De guards zijn gelukkig erg slimI. Ik kwam in een van de eerste missies een hek tegen, waar guards langs liepen. Ik had het opengedaan, maar één van de guards had me deels opgemerkt en kwam kijken. Hij zei iets in de trant van 'Hoezo is dit hek open', doet het hek dicht en gaat verder met zijn ronde. Kleine details maar o zo belangrijk.

Arkane gebruikt voor deze titel de zogenaamde 'Void Engine'. Het ziet er allemaal scherper uit vergeleken met zijn voorganger, zodat meer detail kan worden weergeven. De game heeft wel een flinke laadtijd voor je kan starten. Maar als je eenmaal in de game zit zijn er geen punten in de maps dat de game wat moet 'bijladen'. Alles gaat heerlijk soepeltjes. Voor zulke grote maps vind ik het laden van een save game bepaald niet traag. Grafisch gezien ziet de game er niet slecht uit, al moet ik wel zeggen dat ik de levels mooier vind gemaakt dan de characters erin. Zelf ben ik wel drie keer een bug tegengekomen dat ik door de vloer viel en het level vanaf onderen kon bestuderen. Jammer, want je kan daar niet uit. Ik moest mijn laatste save game laden. Quick save is je vriend.

Het level design is ook op zijn minst fascinerend te noemen. Zonder al te veel te spoilen; er zit een level in de game, waar je naar de 'Clockwork Mansion' heengaat. Dit huis kan met het verzetten van een hendel helemaal veranderen, door mechanische techniek. Het is een pareltje op zich om te zien. De wereld van Dishonored spreekt vaak tot de verbeelding, het trekt je naar zich toe en laat je niet snel los. Je hebt aan het einde van je level een hoeveelheid 'chaos' dat je hebt opgebouwd tijdens het spelen. Veel is slecht, weinig is goed. Dit geeft het effect in de wereld aan van jouw acties. Ook kan je zogenaamde 'runes' en 'bonecharms' ontdekken in de game die je punten geven om in een abilities-tree te steken om jezelf te verbeteren. Hierbij zijn er zo ongelooflijk veel mogelijkheden, dat de game een hoge herspeelwaarde krijgt. Dishonored 2 zorgt dat je acties een consequentie hebben, maar op een zachte manier. De omstandigheden wat veranderen naarmate je chaos-niveau. Het is trouwens ook mogelijk om de gehele game door te spelen zonder één iemand te vermoorden.

Conclusie

Dishonored 2 is een spannende, rijke en verfrissende actiegame. Je kan zelf kiezen hoe je speelt, je hebt altijd meerdere keuzes om een situatie aan te pakken. Het verhaal is rijk genoeg om je meerdere playthroughs te geven die anders uitpakken. Een inventieve game die blijft verassen qua level design. Grafisch zit het allemaal wel goed. Ik verwacht wel dat Arkane nog wel wat aan de bugs doet. Deze game voelt in ieder geval als een kandidaat voor Game Of The Year!