Peter Bijl | vrijdag 3 Mrt 2017, 16:11

De existentiële puzzel crisis van Nederlandse makelij Metrico+ is uit! Lees hier de review.

Als ik één ding geleerd heb van puzzelgames is het wel dat de oplossing altijd het tegenovergestelde is wat je van tevoren denkt. Zie je een vrij simpele oplossing, dan zul je toch wat meer out-of-the-box moeten denken en vice versa. Één van die games die dit principe centraal stelt, is de indie game Metrico+, gemaakt door de Utrechtse ontwikkelaar Digital Dreams. Recentelijk heb ik dit spel gespeeld om te kijken in hoeverre het er in slaagt om je op de hak te nemen.

Wat mij daarbij op viel waren een aantal zaken, waaronder de sfeer die het spel tracht neer te zetten. Volgens de makers zelf is de wereld van Metrico+ opgebouwd uit allerlei zogenaamde infographics. Met die infographics wordt een surrealistische wereld gecreëerd die een beetje doet denken aan een mix tussen de steriele wereld van Mirror’s Edge en een aantal figuren die zo uit Microsoft Excel zouden kunnen komen. Nu is een dergelijke wereld niet grafisch denderend, maar in combinatie met de sfeer en toon die wordt gezet weet Digital Dreams je wel mee te slepen in de wereld. De kunststijl die zij hanteren combineert op die wijze de manier waarop je het spel speelt en de wereld waarin het spel zich afspeelt. Beide onderdelen complementeren elkaar dus en daar verdienen onze Utrechtse jongens wat mij betreft ook alle lof voor.

Puzzels en grafieken

Hoe speelt het spel nu echter en wat is het doel uiteindelijk? Aan het begin van het spel zul je kiezen tussen een mannelijk of een vrouwelijk personage om mee te gaan spelen. Deze keuze zal niet veel gaan uitmaken voor de wijze waarop je het spel gaat spelen, dus het is simpelweg een voorkeur of je wilt gaan puzzelen als een man of een vrouw. Met je gekozen karakter laat je je vervolgens in de wereld onderdompelen en zul je puzzels moeten oplossen. Deze puzzels presenteren zich aan jou door middel van levels waarin je een platformpuzzel moet zien op te lossen. Hierbij maak je gebruik van de verschillende knoppen op je controller, die elk een eigen functie hebben. Zo leer je in de eerste wereld om simpelweg te springen, maar zul je in latere werelden leren om te teleporteren. Elke wereld leer je dus iets nieuws en op die wijze worden de puzzels die je moet zien op te lossen ook steeds lastiger. Er is dus sprake van een onderscheid tussen werelden en levels. Er zijn namelijk zes verschillende werelden die het spel zelf ‘hoofdstukken’ noemt. Deze hoofdstukken zijn elk onderverdeeld in tien aparte levels die je zult moeten oplossen, alvorens je naar de volgende kunt gaan.

L’existentialisme est un humanisme

Tenslotte zul je aan het einde van elke wereld geconfronteerd worden met een soort ‘dilemma.’ Dit dilemma is geheel in thema met de infographics die onderdeel van de puzzels zijn, doordat je een keuze moet maken welk gedeelte van je lichaam je wilt ‘ontmenselijken.’ Nu klinkt dit behoorlijk vaag, maar waar het in essentie op neerkomt is dat je bijvoorbeeld een keuze wilt maken of je van je menselijke arm of been een robotversie wilt maken. Dit dilemma heeft overigens geen gevolgen voor het einde van het spel of zelfs de wijze waarop je het spel speelt, maar dient voornamelijk als een mini filosofische kwestie. Je zou namelijk kunnen beargumenteren dat de game, naast het puzzelen, een soort existentiële kwestie kent die de nodige filosofische vragen op roept. Want wordt een mens die continu bezig is met allerlei administratieve zaken zoals infographics niet een robot? Hoe authentiek kunnen wij nog zijn als wij dag in, dag uit bezig zijn met het verwerken van allerlei wiskundige gegevens en elke dag er hetzelfde uit ziet? Offeren wij onze menselijkheid dan niet op? Nu gaat het natuurlijk om een filosofische kwestie en daar kun je lang en breed over discussiëren, maar dat is in ieder geval hetgeen wat ik vermoed dat de makers van het spel bedoeld zullen hebben.

Nu zijn er al een heleboel lovende woorden gekomen en kun je jezelf afvragen of we wellicht te maken hebben met het spel van het jaar. Dat is echter niet het geval, want er zijn helaas wel een aantal punten die een breekpunt kunnen zijn. Zo is de duur van het spel niet heel erg lang. Binnen ongeveer vier uur was ik al klaar met het spel, ook al ben ik niet echt een held met puzzelgames. Er is wel de mogelijkheid om een soort ‘collectibles’ te verzamelen door wereld op een dusdanige manier te re arrangeren, maar ook dan ben je niet veel meer dan tussen de viereneenhalf en vijf uur kwijt. Ook kan de prijs een struikelblok zijn. Met 13,99 euro is het spel bij lange na niet één van de duurste, maar ook niet een van de goedkoopste indie games. Het hangt er dus een beetje vanaf of je vindt dat die prijs de lengte reflecteert of dat je bijvoorbeeld de ontwikkelaar wilt ondersteunen.

Conclusie

Uiteindelijk komen we dan bij de hamvraag, namelijk of je het spel moet aanschaffen. Het antwoord daarop moet je een beetje bij jezelf zoeken, net als het antwoord op de filosofische discussie die centraal staat in het spel. Houd je namelijk van puzzelen en platformers, dan zou ik zeker dit spel gaan aanschaffen als ik jou was. Houd je van games die een uitstekende sfeer weten neer te zetten en je uitdagen om wat meer na te denken middels een simplistische, doch uitermate functionerende wereld, dan is het antwoord wederom ja. Ben je echter wat meer gericht op daadwerkelijke actie en schiet je liever wat zombies of aliens neer, dan is het antwoord wat genuanceerder. Kan het genre je namelijk echt niet bekoren, dan zou ik het spel laten liggen, maar toch daag ik ook die mensen uit om het spel uit te proberen. Wellicht kom je er achter dat het spel je toch wat meer ligt dan je had verwacht en weet je jezelf te plaatsen in de bijzondere, maar zeer meeslepende wereld van Metrico+.