Casper Egas | maandag 15 Aug 2016, 17:00

We moesten lang wachten en lang zeuren, maar het Mirror's Edge vervolg is er dan toch. Lees onze review.

De eerste Mirror's Edge was een echte sleeper hit. Het spel wist de uitdagende gameplay van een platformspel te combineren met een first person game. Hierdoor ontstond een gestileerde game vol freeruninvloeden. Fans schreeuwden al jaren om een tweede deel en uiteindelijk gaf ontwikkelaar DICE toe en kwam het lang verwachte vervolg: Mirror's Edge Catalyst.

Catalyst behoudt een aantal zaken uit het origineel. Nog altijd staat freerunnen centraal, is het hoofdpersonage Faith en de verhaalopzet hetzelfde, zijn de gestileerde graphics gebleven en wordt het spel nog altijd in het eerste persoonsperspectief gespeeld. Toch voelt het spel ook erg anders aan, want het spel is niet langer gebaseerd op levels, maar kent een open wereld.

Vrijheid in de open wereld

Tegenwoordig lijkt het bijna een must: elk spel moet een open wereld hebben. Bij sommige spellen vind ik dat een geweldig idee en maakt het de spelervaring veel beter. Hierbij denk ik aan Shenmue, Assassin's Creed en Grand Theft Auto. Maar het is niet altijd zo dat het de beste optie is. Ik denk dat het bij Mirror’s Edge een slechte keuze was. Al moet ik daar meteen aan toevoegen, dat ik op den duur wel gewend raakte aan deze opzet.

Waarom werkt de vrije opzet bij dit spel niet ideaal? Omdat het de vaart uit het spel haalt. Dit is echt een probleem bij Catalyst, juist omdat het freerunnen centraal staat. Alles zou snel en behendig moeten gebeuren, terwijl je nu om de haverklap stil staat om één van de triljoen collectables op te pakken of doordat je een heel traject moet afleggen om überhaupt met het verhaal verder te kunnen gaan. Ik heb keer op keer tegen mezelf gezegd, "Casper, laat die rotcollectables nou gewoon liggen", maar toch was de drang te groot om ze op te pakken. Dit had een stuk minder erg geweest als de ontwikkelaar niet op elke vijftig meter weer iets had neergelegd.

Het voordeel aan de open wereld is dat er allerlei activiteiten zijn om het spel langer te maken. Zo kun je missies uitvoeren voor bijpersonages, kun je snelheidsuitdagingen aannemen, kun je op hoge gebouwen proberen te klimmen en kun je netwerken hacken door allerlei lasers te ontwijken. Er is heel veel te doen en veel van deze activiteiten zijn ook zeker de moeite waard. Voor de lengte van het spel was het echter niet nodig geweest, omdat Catalyst op zich zelf al een zeer behoorlijke lengte kent.

Hoe stijlvol kun je zijn?

Zoals gezegd heeft Mirror's Edge Catalyst gestileerde graphics. De wereld bevat weinig kleuren en is grotendeels stijlvol wit. Elementen die helpen jouw weg te vinden, kleuren rood. Deze stijl vind ik smaakvol, al had het van mij nog wel iets verder van de realiteit mogen afstaan. Het lijkt wel of DICE bang was te extreme keuzes te maken. Een bijkomend nadeel van de grafische stijl is dat het spel wat leeg, simpel en kartelig aandoet. Het kwam op momenten echt over alsof dit een B-project was, naast de voor EA belangrijkere Battlefield games.

De minimalistische, maar toch opzwepende muziek vond ik wel erg goed gekozen. Het bracht mij echt in de stemming om door te blijven rennen. Helaas kon de voice acting niet hetzelfde bereiken. Het ligt hierbij niet alleen aan de acteurs, maar ook aan de zeer matige en weinig aansprekende personages. Arrogantie en clichés voeren de boventoon, waardoor ik weinig zin had in het verhaal rond de afkomst van het hoofdpersonage Faith en haar dood gewaande zusje. Wat wel opvalt is de keuze voor grotendeels vrouwelijke personages. De vrouwen zijn in dit spel zeker geen hulpeloze bijfiguren die gered moeten worden, maar zijn echte kick-ass babes die geen grenzen kennen. Ook wel eens leuk voor de afwisseling.

Volop intensiteit

Mirror's Edge Catalyst is toch ook zeker geen spel dat je zomaar als matige titel weg kan zetten. Het zal waarschijnlijk niet iedereen aanspreken, maar het is toch wel een opvallende titel die naast zijn clichématige keuze voor een open wereld, toch ook iets verfrissends biedt. Zeker wanneer het spel in prijs daalt, kan het een goede keuze zijn als je eens zin hebt in wat anders. Wat Catalyst leuk maakt is vooral de first person gameplay, waarin momentum een hoofdrol speelt. Ik krijg echt het gevoel dat ik ren en spring en klauter. Ook als ik een foutje maak en van een gebouw afval, dan voelt het alsof ik te pletter ga vallen. Het spel weet heel goed het gevoel van snelheid en hoogte over te brengen. Als speler wordt je door middel van kleursignalen door de stad geleidt. Meestal houd ik niet van zulke zogenaamde 'bread crumb trails' in spellen, maar in Mirror's Edge helpt het om het tempo en daarmee ook de lol te verhogen.

Ik las dat er wat discussie is over de implementatie van man tegen man-gevechten met het eerste persoonsperspectief, maar ik vind het zelf lang niet gek. Het is misschien geen hoogtepunt van het spel en de gevechten (waarbij je geen wapens hebt) spelen een iets te grote rol in het spel, maar ook hier is de intensiteit groot. De bewegingen voelen alsof er gewicht achter zit en de omgeving is goed te gebruiken om het gevecht in jouw voordeel te beslechten. Soms zijn tegenstanders wel heel happig om over een railing te kukelen, maar dat zie ik graag door de vingers. Het spel biedt voldoende uitdaging, zonder ooit extreem moeilijk te worden en met minimale frustratie. Je kunt jezelf extra uitdagen met de vele beschikbare nevenactiviteiten, maar ook met de verhaallijn zul je jezelf prima vermaken.

Conclusie

Niet alle spellen kunnen geweldig zijn en niet alle spellen zullen je jaren na dato nog bijblijven. Zijn dat daarom slechte spellen? Mijns inziens niet. Mirror's Edge Catalyst is zo'n spel. Het spel weet te vermaken, is origineel genoeg om niet snel te vervelen en biedt een uitdaging vol momentum. Af en toe voelt het spel wat aan als een budgetproduct en slaat het de plank in meer of mindere mate mis. Voor mij vergalde dit de lol echter niet en heb ik het spel met plezier uitgespeeld.