Kimberly van Overmeeren | dinsdag 24 Mei 2016, 9:00

Pow pow! Battleborn is hier!

De nieuwe arena shooter Battleborn, is het vlaggenschip van 2K. De afgelopen jaren is het grootste deel van 2K's budget en tijd naar deze titel gegaan. Staat Battleborn sterk genoeg in zijn schoenen om een huishoudnaam in het MOBA genre te worden én te blijven? Lees hieronder het oordeel.

 

Een 'nieuw' genre

Battleborn is een MOBA-game met multiplayer én singleplayer. Dat houdt in dat er verschillende classes gespeeld kunnen worden zoals tank, assault, support en healing. Dat klinkt interessant én bekend. Het is een genre dat helemaal terug is van weggeweest; we kennen deze basisopzet ook al van Team Fortress en wat meer recent, van Overwatch.

Als je de game opstart is het de bedoeling dat je eerst de tutorial speelt. De single player is zowel alleen als co-op speelbaar, public, local en private. Je krijgt een coole intro met heel veel cartoonesk geweld op je scherm te zien. Een gave soundtrack over de getekende intro brengt je recht in de trainingsmissie. In het begin heb je enkel toegang tot de hero 'Oscar Mike' met een standaard geweer en een grenade launcher erop. Dit is nog niet veel speciaals, maar we moeten het ermee doen. De tutorial is redelijk scripted zoals je gewend bent van een tutorial. Wel voelt de UI in het begin niet zo fijn aan dat komt vooral door alle andere dingen die chaotisch over je scherm vliegen. Je hoort hoe je wapen werkt nadat je net een groep tegenstanders hebt neergelegd. Handig? Na de tutorial kan je ervoor kiezen om te starten met de single player of kan je starten met multiplayer. Ik koos ervoor om met de single player te starten om iets meer feeling te krijgen in de game.

 

De singleplayer begint groots, met mooi geanimeerde cutscenes in een japanse anime cartoon-stijl. Ziet er mooi uit, alleen moet je niet een diepgaand verhaal verwachten. Dat is één van de grootste tekortkomingen van de singleplayer; normaal speel je die voor een verhaal; om inzicht in de characters te krijgen. Maar je kan iedere missie spelen met een character naar keuze dus maakt het helemaal niets uit wie je kiest. De single player voelt eigenlijk meer als training voor je multiplayer-ervaring. Je kan er wel perfect je vrijgespeelde characters uittesten en leren kennen. Een soort playground slash testzone. Het zijn redelijk lineaire missies waarbij de ene net nog minder interessant is dan de andere. Ze worden vooral gedragen door het achtergrondverhaal dat verteld wordt, aangedikt met een hoop humor. In iedere missie zit minimaal één baasgevecht, soms meer. Deze zijn vooral uitdagend door hun lengte, want het is meestal niet moeilijk om erachter te komen hoe de baas dood moet. De singleplayer is meer iets om af te vinken voordat je jezelf helemaal in de multiplayer stort. Wat er bij mij wel voor zorgde dat ik verder speelde, was de frisse en soms nogal grove humor die er wèl inzit. Dat maakt in ieder geval nog iets goed.

Steile leercurve

Na vier missies in single player had ik er genoeg van en wilde ik me toespitsen op het, naar mijn gevoel, belangrijkste deel van de game: multiplayer. Iedere game is vijf tegen vijf met unieke 'heroes' die je moet kiezen. Geen teams van vijf dezelfde heroes dus. Op zich niet verkeerd, maar als je een beginneling bent en enkel hebt gespeeld met 'Oscar Mike' is het moeilijk om een onbekende hero te spelen.
De teams zorgen wel voor balans, gezien het klassensysteem. Een juiste en strategische combinatie van de classes in multiplayer zou je naar de overwinning moeten leiden. Combineer je slecht, dan ga je snel ten onder. Bij iedere nieuwe game die je start level je de hero opnieuw. Je wordt dus krachtiger naarmate je game vordert. Dat klinkt misschien suf, maar vergeet niet dat dit natuurlijk voor iedereen geld. Je levelt door XP te vergaren en je tegenstander zal niet zo snel levelen als hij niets doet voor het team. Dat maakt het online aspect erg interessant. Je hebt ook een 'overall' level waarmee je nieuwe heroes vrijspeelt. Je hebt per hero drie unieke abilities op cooldowns. In het selectiescherm kan je deze uitgebreid bestuderen, mocht je een hero willen spelen die je nog niet kent.

 

 

De online multiplayer lijkt dus goed gebalanceerd, maar dat is helaas niet helemaal waar. Sommige combinaties van heroes zijn zo onnoemelijk sterk dat het echt frustrerend is om ertegen te spelen. 2K mag hier nog wel wat meer balans brengen. Je wordt bovendien gelijk in een chaotische mix van geweld gegooid en als beginner zal je eerst meer doodgaan dan dat je kills kan maken. Dat omvat een ander stug punt van de game; de zéér steile leercurve. Je hebt echt even tijd nodig om gewend te raken aan iedere hero en dat brengt wat frustratie met zich mee. Laat staan hoe lang het duurt voordat je alle heroes van door en door kent. Wat betreft de speltypes; er zijn drie lobbies. Een met een klassieke domination spelmodus genaamd 'Capture'. Daarnaast nog twee originele speltypes zoals 'Incursion' waarbij je twee Spider Sentry Drones van de vijand moet vernietigen (voordat zij die van jou vernietigen) en 'Meltdown', waarbij je grote waves van minions in een incinerator laat rennen. Je scoort punten per minion die je vernietigd, het team met de meeste punten wint. Het is een leuke mix, met een klassiek speltype om wat meer bekend te worden met de game. De andere twee speltypes beginnen pas leuk te worden als je wat meer uurtjes hebt geklokt in multiplayer. Naast enkele heroes die vanaf het begin beschikbaar zijn, moet je werken om de rest te unlocken. Je kan niet gelijk alle 25 heroes spelen. Dat is wel een voordeel dat je haalt uit lang spelen, meer keuze in heroes die soms beduidend sterker zijn.

Al met al ziet de game er verder fantastisch uit, de cutscenes zijn prachtig getekend en de game voelt heel vloeiend. De 25 verschillende heroes zijn zeer origineel uitgewerkt en hebben allemaal een andere achtergrond. Deze leer je misschien niet allemaal kennen in de singleplayer maar er komt genoeg naar voren door taunts en audio-snippets tijdens de multiplayer dat deze zeker een glimlach op je gezicht zullen brengen. De multiplayer vind ik fris en orgineel ingedeeld qua leveling. Wat wel een belangrijk punt ter verbetering voor de multiplayer, is de trage matchmaking. Ik had het gevoel dat ik meer aan het wachten was dan dat ik aan het spelen was. Zodra je eindelijk een team hebt én tegenstanders (wat soms 5 minuten duurt), moet je nog 120 seconden wachten in de lobby om je hero te kiezen, zelfs als iedereen al zijn keuze heeft gemaakt. Ik kreeg zo maar moeilijk het multiplayer-gevoel van de game in de vingers.

 

Conclusie

 

2K heeft een visueel interessante game op de markt gebracht die helaas nog wel rammelt aan sommige stukken. De singleplayer mist wat diepgang. De multiplayer kan nog wat balans gebruiken, want het is een hele opgave om behendig te worden in deze game. Je kan hem niet een paar keer per week een uurtje spelen en topscores halen. Die steile leercurve maakt het voor een game die zo gefocust lijkt op multiplayer moeilijk om een breed publiek te bereiken. De grafische pracht, cutscenes en de grove humor maakt het geheel wel wat interessanter. De tijd zal het uitwijzen of Battleborn kan opboksen tegen concurrent Overwatch.