Joeri Tits | maandag 13 Feb 2017, 18:14

De lang verwachte Sniper Elite 4 is hier ! Lees hier alvast de review

Op het hoogtepunt van haar succes, was ik verslaafd aan Call of Duty. Rushen en killstreaks aan elkaar rijgen gaf een gigantische adrenalinestoot. Meer dan me lief was, kwam hier abrupt een einde aan wanneer er door een vervelende sniper, verscholen achter een verre rotsblok, een kogel door mijn borstkast werd gejaagd. De scheldwoorden die hierna door mijn woonkamer galmde zijn niet voor publicatie vatbaar. Bovendien snapte ik totaal niet wat een gamer leuk kon vinden om voortdurend op zoek te gaan naar een geniepig plekje en daar te wachten tot er ergens aan de horizon beweging kwam. Toch slaagt ontwikkelaar Rebellion Developments erin om met haar Sniper Elite reeks mij te overtuigen dat snipen aantrekkelijk kan zijn. Ondertussen zijn we al toe aan deel 4. Voor velen was het derde deel een nieuw begin. Bouwt dit deel verder op al het goede uit Sniper Elite 3?

In Sniper Elite 4 ga je opnieuw aan de slag met de Amerikaanse sluipschutter Karl Fairburne tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is 1943 en het verhaal gaat verder na de gebeurtenissen uit deel 3. Toch is geen voorkennis vereist om het verhaal wat te kunnen volgen. Opnieuw speelt het spel zich niet af in Nazi-Duitsland en dat is een uitstekende keuze. Het is fijn dat de ontwikkelaar kiest voor wat meer onbekend oorlogsterrein in plaats van de typische locaties. Het speelveld is ditmaal het Koninkrijk Italië, waar het fascisme de touwtjes in handen heeft en waar nazi's bezig zijn met het ontwikkelen van bommen die de oorlog misschien wel in een definitieve plooi kunnen leggen.

Vertrouwde Gameplay

De gameplay is herkenbaar aan de vorige delen. Er wordt nog steeds gespeeld in third-person. Zodra je wilt snipen gaat het spel over in first-person. De omschakeling gebeurt vlot en zorgt ervoor dat je op een handige manier kan stealthen en op een realistische manier kan snipen. Ook je verrekijker, die je gebruikt in first-person, werkt soepeler en heeft verbeterde opties. Karl Fairburne beweegt zich opmerkelijk realistischer dan in het vorige deel. Dit valt vooral op tijdens het klimmen. De gameplay blijft relatief traag. Zo duurt het wel even om een lijk te onderzoeken op bruikbare attributen. Aangezien je de kogels die je hiermee ontvangt wel kunt gebruiken, zal je dit in een drukbezet gebied op het juiste moment moeten doen. Karl kan ook niet blijven lopen zonder vermoeid te worden. Door deze vermoeidheid wordt de besturing moeilijker en van gericht snipen is dan helemaal geen sprake meer. Deze aanpak past perfect met dit type spel, maar is toch wel een aanpassing als je de shooter die ik in de intro gebruikt heb, gewoon bent.

Domme, maar goede schutters

Naast een sniper heeft je personage een volledig arsenaal aan andere wapens en mogelijkheden tot zijn beschikking. Deze kan je configureren in je loadout. Hierbij heb je nog steeds vrij veel keuze, zonder onoverzichtelijk te worden. In het spel zelf kan je nu in je inventaris menu een object selecteren en deze met minstens 2 functies gebruiken. Zo kan je bijvoorbeeld een medkit op 2 manieren toepassen of van je granaat een kleefvariant maken. Ook zijn er veel interessante manieren om je tegenstanders het loodje te laten leggen. Zo is het nog steeds interessant om de benzinetank van een wagen te raken met je sniper zolang er vijanden in de buurt staan. Het spel kan trouwens behoorlijk pittig zijn op één van de hogere moeilijkheidsgraden. De AI van de tegenstanders is nog steeds niet helemaal in orde. Zo heb je regelmatig het gevoel dat ze je opeens kwijt zijn of zich op een hele domme manier trachten te verschuilen. Ook merk je dat veel van de soldaten dezelfde looplijnen hebben. Heb je in de missie ergens een soldaat vermoord, en kom je hier daarna nog eens terug, is de kans groot dat een collega zijn plaats heeft overgenomen. Zonder een militaire expert te zijn, lijkt mij dat toch geen goed idee als je weet dat één van je maten op die plaats net vermoord werd. Toch kan je niet zomaar even blijven staan als ze je gezien hebben. Ondanks dat het geen Einsteins zijn, kunnen de vijanden toch wel vrij goed raak schieten. Rushen blijft nog altijd mogelijk, maar is hierdoor nooit de beste keuze. Dit maakt het spel tactischer, maar ook realistischer.

Prachtig beelden, dun verhaal

Sniper Elite 4 is het eerste game in de reeks dat enkel voor de nieuwe generatie consoles werd gemaakt. Het spel werd volledig ontwikkeld in 1080p en dit merk je meteen. Het schiereiland is regelmatig zonovergoten en dan vergeet je zowaar dat je aan het vechten bent op een slagveld. De speelvelden zijn groter dan ooit en zorgt ervoor dat je de missies op veel manieren kan voltooien. Bij het inzoomen met je sniper blijft de omgeving zeer gedetailleerd. Toch zijn er af en toe wat schoonheidsfoutjes te vinden. Het pronkstuk van de reeks zijn natuurlijk nog steeds de killcams. Een mooi shot zie je dan in slow motion naar je tegenstander vertrekken. Eenmaal de kogel het ribbenkast van de tegenstander penetreert, zie je het gruwelijke vervolg in x-ray. Dit systeem werd verbeterend én uitgebreid. Zo kan je dit nu ook beleven bij een stealthkill.

Het verhaal wordt nog steeds voornamelijk verteld door gebruik te maken van striptekeningen aan het begin van een missie. Deze filmpjes zijn geperfectioneerd en zorgen hierdoor voor een prachtige vormgeving. De andere tussenfilmpjes zijn ook fraai, maar zeker niet uitzonderlijk. Het valt bijvoorbeeld meteen dat op de voice-overs niet gelijk lopen. Op het vlak van audio klinken zowel de natuur- als oorlogsgeluiden realistisch. In het spel hoor je vaak Italiaanse en Duitse klanken. Altijd leuk als men hiermee rekening heeft gehouden. In zijn totaliteit kan je stellen dat Sniper Elite 4 op audiovisueel vlak een ruime voldoende krijgt, maar dat het bijvoorbeeld net niet kan tippen aan die andere recente wereldoorlog, het perfecte Battlefield 1. Dat is natuurlijk ook geen schande.

Grootste troef: herspeelbaarheid

De singleplayer is opgesplitst in 8 missies. De doelen in deze missies zijn niet erg gevarieerd en brengen op zich niets nieuws onder de zon. Daarnaast kan je ze vergelijken met wat we al zo vaak hebben moeten doen in oorlog games. Hetzelfde kan gezegd worden over het verhaal, al is dit nu wel overgoten met een Italiaans maffiasausje. Op zich storen deze zaken totaal niet, maar na 4 games had ik toch graag stilaan een band gehad met het hoofdpersonage, Karl Fairburne. In elke missie zijn er hoofd- en zijmissies. Deze missies zijn duidelijk weergegeven op de map en zijn hierdoor gemakkelijk onderscheidbaar. Daarnaast kan je in de missies ook op zoek gaan naar verschillende collectables. Deze verzamelobjecten zijn zeer uiteenlopend. Je kan op zoek naar emotionele brieven, vaak te vinden in de gebouwen, maar je zal evenzeer stenen beelden van adelaars moeten opsporen en deze met je sniper moeten vernietigen. Daarnaast bevat het spel een co-opmodus en een multiplayer. Deze heb ik jammer genoeg nog niet mogen testen. Ik ben met het spel aan de slag gegaan voor de releasedatum en toen was er natuurlijk nog geen activiteit op de servers. Toch kan ik jullie al meedelen dat de unieke modes uit Sniper Elite 3 er terug bijzitten en ook survival en overwatch zijn terug van de partij. De singleplayer kan je nu ook volledig uitspelen met een vriend in co-op. Als je al deze verschillende mogelijkheden optelt, kom je automatisch terecht bij de grootste troef van deze game: de herspeelbaarheid. Ik hoop oprecht dat ik één van mijn vrienden kan overtuigen dit spel te kopen, zodat we samen aan de slag kunnen in co-op of in de multiplayer. Als dit niet lukt, zal ik sowieso op zoek gaan naar de 100% in de missies.

Degene die het derde deel gespeeld hebben, gaan veel herkenningspunten ontdekken. Dit is ook meteen het gevaar van deze game. Als je het derde deel maar niets vond, is de kans heel groot dat je deze ook niets gaat vinden. Persoonlijk vind ik het derde game leuk, maar het heeft mij toen niet lang genoeg kunnen boeien. Ik ben normaal geen gamer die graag tijd steekt in het zoeken van collectables of die levels verschillende keren opnieuw wil spelen. Na het spelen van deel 4, heb ik hier oprecht spijt van. Ook wil ik benadrukken dat je niet noodzakelijk een absolute sniper liefhebber moet zijn om van deze game te houden. De reeks is geëvolueerd van een nichegame naar een totaalpakket van stealth/shooter in een open wereld. Sniper Elite 4 leunt hierdoor erg aan op de recente Hitman (grote herspeelbaarheid), alsook op Metal Gear Solid 5 (stealth in sandbox).

Conclusie

Sniper Elite 4 is een logisch vervolg op het vorige deel en is hierdoor het beste spel van de reeks. De graphics zijn beter dan ooit en de mogelijkheden enorm. De niet-lineaire missies spelen zich af op gigantische speelvelden in een open wereld. Sniper elite is een volwaardige AAA-titel geworden met een totaalpakket waarin herspeelbaarheid de grootste kwaliteit is. Dikwijls is het de zoveelste game in een reeks flauwe afkooksels van eerdere versies. Rebellion laat met Sniper Elite 4 echter zien wat een enorm potentieel het nog heeft met deze franchise.