Peter Bijl | donderdag 30 Nov 2017, 10:51

Haal de superheld in je naar boven met The Fractured But Whole! Lees hier de recensie.

South Park heeft voor mij een speciale plek in mijn hart. Van vrijwel alle satirische televisieprogramma’s die door de jaren heen verschenen zijn, is het dé serie die mij vanaf kinds af aan bijgebleven is. Voor een dergelijk programma bevat het namelijk alle succesvolle ingrediënten om zowel de aandacht vast te blijven houden, als een boodschap over te brengen; een iconische en uitgewerkte cast vol ronde karakters, cynische humor en een verhaal dat altijd beide kanten van het verhaal aanvalt. Dit maakt South Park bij uitstek het perfecte decor om een RPG van te maken en dat het kan, heeft The Stick of Truth wel bewezen. Obsidian wist in 2014 vriend en vijand te verrassen met The Stick of Truth; een in mijn ogen briljant spel dat op perfecte wijze de geest van South Park wist te vangen én te combineren met goede RPG-elementen en heerlijke turn-based combat. Een tijdje na het uitkomen van het vorige deel, werd door Ubisoft aangekondigd dat ze een nieuw spel aan het ontwikkelen waren, gebaseerd op de episodes waarin ‘Coon and Friends’ met regelmaat de revue passeren. Dit zou uiteindelijk uitgroeien tot South Park: The Fractured But Whole.

The Fractured but Whole

Het is nu echter tijd om een superhero franchise op te bouwen! Dat is althans het plot van The Fractured But Whole. De jongelui van South Park willen namelijk koste wat het kost een goede franchise a la Marvel en DC opzetten, alleen zijn ze het niet met elkaar eens hoe ze dit moeten aanpakken. Eerst een Netflix serie over The Human Kite? Of toch eerst een film van The Toolshed? Deze onenigheid veroorzaakt een heuse burgeroorlog, waardoor twee kampen superhelden tegenover elkaar komen te staan. Het is aan jou als ‘the new kid’ uit The Stick of Truth om deze impasse te breken en beide kampen bij elkaar te brengen, terwijl je de meest bekende locaties van South Park zult verkennen.

Dat betekent natuurlijk dat we onze eigen superheld mogen bouwen! Aan het begin van het spel kies je uit drie verschillende klassen, waarmee je enkele unieke krachten vrijspeelt. Deze kunnen schade uitdelen, effecten veroorzaken bij vrienden of tegenstanders of jouw team healen. Later in het spel heb je de mogelijkheid om meerdere klassen te combineren, om zo de superheld van jouw dromen te maken, maar hier zal ik later op terugkomen.

Net als in het eerste deel kun je gebruik maken van je vrienden om toegang te krijgen tot gedeeltes van de map. Zo kun je met behulp van Stan ‘lava’ (rode LEGO blokjes) wegblazen. Je zult deze abilities nodig hebben om verder te geraken in het spel, maar ook om de vele collectibles te verzamelen. Deze kun je vinden in de vorm van Coonstagram-vrienden (een Instagram variant), Yaoi-fanart van Tweek en Craig en nog veel meer.

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet

Qua gameplay is er veel veranderd in vergelijking met The Stick of Truth. Er is nog steeds sprake van een turned-based systeem, maar in dit spel maak je gebruik van een grid waarlangs je vrijelijk kunt bewegen. Hierdoor moet je goed kijken naar je positie in verband met de aanvallen die jij wilt doen en de aanvallen die je tegenstander wilt doen. Positie speelt dus een belangrijke rol.

Ik had het eerder al over de verschillende rollen die jij kunt aannemen als superheld. Deze rollen kun je combineren, waarmee je ook je krachten kunt uitkiezen. Je kunt bijvoorbeeld ervoor kiezen om alle krachten van één rol over te nemen, of een paar van de een uit te kiezen en van de ander. Die keuze is geheel aan jou. Daarnaast is er ook nog een supermeter, die zich meer en meer vult, naar mate van succesvolle aanvallen die je doet. Is de meter vol, dan doe je een overweldigende superaanval met bijzondere eigenschappen. Wil je dus de normale krachten van de brute-klasse combineren met een allesverwoestende ultimate van de gadgeteer? Dan is dat mogelijk.

Daarnaast zijn de scheten uit het eerste deel weer terug. Je kunt nog steeds een scheet op vijanden afvuren, maar ditmaal kun je tijdens gevechten ook speciale scheten gebruiken. Zo kun je een time-warp doen, waarmee je de beurt van de vijand over doet slaan. Heel handig wanneer de vijand een allesvernietigende aanval wil uitvoeren.

Helaas

Er valt dus genoeg te doen en te spelen in dit spel, dus het frustreert mij dan ook mateloos dat ik moet vermelden dat het spel eigenlijk twee stappen terug doet ten aanzien van zijn voorganger. Zo zijn alle RPG-aspecten eigenlijk als sneeuw voor de zon verdwenen. Je hoeft niet langer rekening te houden met eventuele zwaktes en sterke aspecten van je vijanden, daar je bij vrijwel alle vijanden gebruik kunt maken van al je aanvallen. Ook is er geen sprake meer van skilltrees of abilities die je kunt upgraden. Je maakt zelfs geen gebruik meer van powerpoints tijdens gevechten! Kleding is er enkel voor de cosmetische verandering en niet voor speciale bonussen, waardoor er eigenlijk geen enkele sprake meer is van een RPG, maar eerder van een turned-based action spel. Zelfs het kiezen van je klassen kun je op elk moment veranderen, dus wat is er nog over van het RPG-gehalte? Dit hoeft niet erg te zijn, maar als het vorige deel dit zo goed deed, waarom wordt dit dan allemaal verwijderd? Zeker als je je bedenkt dat dit het spel alleen maar schaadt.

Dit wordt ook verergerd doordat de typerende South Park humor vrijwel geheel absent is of compleet misplaatst wordt. South Park weet altijd op een heerlijk grove toon de gevoelige toon te raken, maar in dit spel lijkt het wel alsof vooral de tere zieltjes behouden moeten worden. Zodra er een grove grap wordt gemaakt, wordt er gelijk een sussend toontje aan gegeven. Daarnaast ligt de focus veel te veel op het maken van grappen die over jouw scheten gaan, wat een echte no-go is. Je scheten zijn namelijk enkel bijzaak in het gehele verhaal, dus als de humor zich op de bijzaken gaat richten, gaat dat ten koste van het hoofdverhaal.

Bugs zijn ook enorm aanwezig in het spel en ik heb meerdere bazen meermaals moeten verslaan, alvorens ik weer verder kon met het verhaal. Eén baas heb ik zelfs drie (!) keer moeten verslaan, omdat de baas telkens het spel deed bevriezen, nadat hij dood ging. Ook was er één specifieke plek, waar het spel spontaan crashte, als ik er een gevecht aanging. Dit zijn bugs die onacceptabel zijn in een eindspel.

Ook werd er terecht geklaagd door menig criticus én fan over de Day one DLC. Hier kan ik zelf kort over zijn; ik vind het ronduit schandalig dat je content die eigenlijk in het spel thuis hoort uit het spel knipt en achter een betaalmuur gooit. Ik herinner mij nog de tijd dat je gewoon een volledig spel in huis kon halen en eventueel later nog een expansie kon kopen. Het is tegenwoordig echter eerder regel dan uitzondering dat je nog extra moet neerleggen voor wat extra missies die ze prima in het spel hadden kunnen stoppen vanaf het begin.

Tenslotte wil ik het nog specifiek hebben over de zoveelste variant van de inmiddels beruchte detective-vision. Waarom o waarom hebben we dit nog in spellen? Het zorgt er enkel voor dat je als een kip zonder kop op de knop blijft drukken om bepaalde plekken in de levels te ontdekken, waar je een handeling kunt uitvoeren. Goed leveldesign heeft dit niet nodig, omdat je als speler zelf kunt afleiden wat je moet doen om verder te geraken, door goed het level af te lezen. In dit spel wordt je echter nota bene gedwongen om éérst je detective-vision te gebruiken om daarna een bepaalde plek te scannen om pas dáárna een ability te kunnen gebruiken. Als je weet wat je moet doen, waarom volstaat een druk op de knop dan niet gewoon? Het is nodeloze tijdverspilling.

Conclusie

Ik zou The Fractured But Whole het beste kunnen omschrijven als ‘capabel.’ Het is een spel dat niet excelleert en de middentoon volledig blijft vasthouden. Dit is jammer, want Ubisoft hoefde enkel voort te bouwen op het succes én de formule van The Stick of Truth. In plaats daarvan zijn goede dingen uit het spel gehaald, is de humor tragisch absent en zit bepaalde content achter een betaalmuur. Wil Ubisoft volgende keer beter scoren bij fans én critici, dan moeten ze teruggaan naar de formule die Obsidian toepassen en deze zien te perfectioneren. Dit betekent niet dat je geen pret kunt halen uit dit spel, maar er had zoveel meer in gezeten en dat doet toch een beetje pijn.