Review: Styx: Shards of Darkness

Joeri Tits | zondag 7 Mei 2017, 17:51

Sluipen en moorden, ook in Shards of Darkness laat Styx wederom (niet) van zich horen. Lees hier onze recensie.

Als je aan mij vraagt naar de grootste pluspunten van onze favoriete console, zal het 'Games With Gold'-programma heel hoog scoren. Via deze maandelijkse gratis games kom je leuke spellen tegen waar je eigenlijk nooit je geld voor zou neerleggen of waar je zelfs nog nooit van had gehoord. Styx: Master of Shadows was voor mij zo een game. Vanaf het eerste moment merkte ik dat het alles behalve perfect was, maar jongens, eindelijk weer een échte stealthgame! Ik hoef jullie dus niet vertellen dat ik erg enthousiast was om aan de slag te gaan met deze opvolger. Of Styx: Shards of Darkness nog evenveel stealth ademt als zijn voorganger, lees je hier!

Cyanide Studio

De games over de nukkige Goblin Styx worden ontwikkeld door de relatief onbekende Franse ontwikkelaar Cyanide Studio. Hun populairste wapenfeiten zijn de cyclinggames van Le Tour de France, Blood Bowl en Of Orcs and Men. In deze laatste titel, nochtans een RPG, had Styx trouwens ook een prominente rol. Toch is er geen voorkennis nodig om zijn verhaal in de stealthgames te kunnen volgen. De ontwikkelaar zul je steeds vaker zien opduiken op gamesites, want, door toenemende financiële mogelijkheden, zijn ze bezig met verschillende projecten. Daarnaast proberen ze de centen aan te wenden om de kwaliteit van hun producten op te krikken, want deze durfde wel eens te variëren. Styx: Shards of Darkness werd eind 2015 al aangekondigd en gelukkig werd er dus ruim de tijd genomen om het spel af te werken. Daarnaast wordt er gebruik gemaakt van een verbeterde engine. Waar de voorganger nog gecreëerd werd met Unreal Engine 3, gebruikt deze game Unreal Engine 4.

Styx

Na de gebeurtenissen van het vorige deel is de rust teruggekeerd in het leven van meesterdief Styx. Het stelen is hij nog altijd niet verleerd, maar hij slaagt er toch in om uit de allergrootste problemen te blijven, tot hij op een dag de opdracht krijgt een scepter te stelen. Tijdens de diefstal blijkt er echter veel meer aan de hand te zijn. Net zoals in het eerste deel lijkt er een hele complottheorie achter te zitten en hierdoor bevat het verhaal leuke verrassingen. Het is niet dat we met Oscars zullen gooien, maar met het verhaal zit het wel snor. Toch vond ik het eerste avontuur, met een enorme plottwist ergens in het midden, net wat interessanter. In het eerste deel groeit Styx van een verzuurde gevangen genomen Goblin uit naar een op wraak berust monster. In dit deel zullen gamers, die met deze game nu pas in de reeks stappen, niet snappen waarom de Goblin zo arrogant is en zullen misschien niet meteen sympathie krijgen voor deze zuurpruim. 

Pure stealth

Styx blijft een pure stealthgame. Je zult namelijk zo onopgemerkt mogelijk de opdrachten proberen te voltooien, want al knokkend ga je het vaak niet halen. Je zult dus vooral proberen verder te geraken door van het ene donkere hoekje naar het andere te sluipen en op het juiste moment een vijand neer te halen. Dit kun je doen door hem langs achter te verrassen, maar evenzeer door bijvoorbeeld gebruik te maken van een pijl of het vergiftigen van voedsel. Zodra een moordpoging gelukt is, ontdoe je jezelf zo snel mogelijk van het lijk. Dit doe je door het te verstoppen in één van de vele kasten of kisten, het lichaam van een ravijn te gooien of door het op te lossen in zuur. Doe je dit niet, dan is de kans reëel dat één van de andere bewakers op zijn patrouille het lichaam tegenkomt en alarm slaat. De opdrachten van de missies zijn op zich niet erg origineel. Het hoeft dus niet te verbazen dat je vooral objecten zult moeten stelen, binnendringen in een bepaalde ruimte of het vermoorden van een specifiek personage. Ook de zijmissies van elk level zijn van dit kaliber. Als liefhebber van het stealthgenre is dit voor mij geen absoluut geen issue, maar ik kan begrijpen dat het voor andere gamers repetitief kan aanvoelen.

De zijmissies voltooien zorgt voor extra xp die we kunnen gebruiken om vaardigheden vrij te spelen voor Styx. Dit komt rechtstreeks overgewaaid uit het vorige deel, maar wordt nu wat naar de achtergrond geduwd door het nieuwe craftingsysteem. Met dit craftingsysteem moet je zelf wapens, amber- of levensdrankjes maken. De amberdrankjes zijn nog steeds nodig om bijvoorbeeld je personage onzichtbaar te maken of een kloon te braken om het vuile werk op te knappen. Beide systemen zorgen wel ervoor dat je veel meer gaat proberen te ontdekken in een level. Het zorgt er namelijk voor dat het, toch wel pittige, spel er wat gemakkelijker op wordt. 

Leuk, hergebruikt leveldesign

Grafisch heeft het spel een grondige upgrade gekregen. Het spel is grafisch zeker niet het beste wat we al gezien hebben, maar er is beduidend meer zorg besteed aan de omgevingen dan bij het vorige deel. De nieuwe, grotere locaties, die zich nu ook buiten afspelen, zorgen voor meer sfeer dan de donkere toren uit het vorige deel. Op het vlak van leveldesign weet Cyanide opnieuw te scoren. Elke locatie is te bereiken op verschillende manieren. De ene keer moet je wat meer vijanden vermoorden, de andere keer vind je na wat zoek- en klimwerk een verlaten ingang. Net als in het vorige spel worden locaties in latere levels hergebruikt. Waarbij het bij het vorige deel nog aanvoelde als een snelle en goedkope manier van recycleren, voelt het hier vooral als thuiskomen. Je weet de interessantste plekjes en de verschillende ingangen. Zelfs de looplijnen van de vijanden komen snel bekend voor.

De game maakt gebruik van kwalitatieve tussenfilmpjes. Deze zijn erg gaaf gemonteerd en zitten bomvol zwarte humor. Wat wel opvalt, zijn de matige voice-overs van de nevenpersonages. Vooral in de gesprekken met Styx valt dit op, want zijn voice-over doet het wel uitstekend. Het eerste deel vertelde het verhaal voornamelijk aan de hand van leuke bewegende tekeningen. Dat de opvolger hier volledig van is afgestapt, vind ik persoonlijk jammer. Een andere keuze die me op dat vlak tegenvalt, is dat je elke keer als je dood gaat naar een video met een opmerking van Styx moet staren. De meeste fragmenten zijn wel grappig, maar als je in het tutoriallevel al 2 keer dezelfde mop moet beluisteren zegt dat evenveel over mijn gamekwaliteiten als de variatie in deze moppen. Daarnaast zorgt deze afleiding niet dat je sneller verder kan spelen, want de laadtijd begint pas hierna te lopen.

Matige besturing en AI

Naast de grafische tekortkomingen werd in het vorige spel de besturing door velen als vervelend beschouwd. Styx deed vaak averechts tijdens het klimmen en klauteren. Ook tijdens gevechten kon je niet veel klaarmaken, omdat het meer op willekeur leek dan op kunde om je vijand te kunnen verslaan. Het is dan ook doodzonde dat deze problemen niet volledig zijn opgelost. Je zal ook in deze game nog eens verkeerd springen terwijl je toch wel zeker was dat je de juiste knop had gebruikt. De gevechten werken daarentegen al wat soepeler, maar als je meerdere vijanden gelijkertijd op je bord krijgt, heeft de computer nog steeds problemen met het kiezen van een eerste vijand. Ook de AI van de vijanden is niet erg verbeterd. De vijanden patrouilleren regelmatig een groot gebied, maar blijven soms gewoon voor je staan zonder je gezien te hebben. Eenmaal ze je gezien hebben, kun je vrij gemakkelijk van ze af geraken door ver genoeg te gaan lopen. In de nabije omgeving doen de bewakers het wel goed en zullen ze je wel vinden, ook al verstop je je goed in een kast. Deze minpunten maken het spel qua moeilijkheidsgraad wispelturig, waardoor het spel enerzijds op sommige momenten gemakkelijk is (slechte AI) of moeilijk (slechte besturing). 

Voor gamers die minder ervaren zijn met stealthgames, of te gefrustreerd geraken door de zwakke besturing, is er op de laagste moeilijkheidsgraad een leuke toevoeging. Je kunt namelijk heel gemakkelijk en altijd saven. Zo kun je, als je denkt dat je een moeilijke move moet maken, snel even je progressie bewaren. In andere stealthgames zorgen een gemakkelijkere moeilijkheidsgraad er vaak voor dat het spel evolueert naar een action-adventuregame, maar het stealthgehalte blijft in deze game gewoon behouden. Daarnaast heeft de ontwikkelaar een co-opmodus toegevoegd, die ik, door een gebrek aan speelpartner, niet heb kunnen testen. Gamers die niet genoeg van Styx kunnen krijgen, kunnen optioneel op zoek gaan naar verzamelmunten of proberen de missies te voltooien, rekening houdend met een bijkomende challenge.

Conclusie

Styx: Shards of Darkness is een op en top stealthgame, waar je, zonder dat je het goed beseft, uren in kunt verdwalen. De levels zijn mooi, sfeervol en groot. Het nieuwe craftingsysteem zorgt voor meer spelplezier, want het is noodzakelijk om op zoek gaan naar de attributen voor het samenstellen van deze hulpmiddelen. Het is dan ook eeuwig zonde dat de besturing nog altijd niet even accuraat werkt, waardoor Styx: Shards of Darkness niet wordt opgetilt naar een hoger niveau.