Joeri Tits | donderdag 30 Mrt 2017, 19:09

Na Watch_dogs 2, Steep en For Honor is Tom Clancy's Ghost Recon Wildlands alweer het vierde grote spel dat uitgever Ubisoft op ons afvuurt in enkele maanden tijd. Ditmaal is het een nieuw deeltje in de vertrouwde Ghost Recon-reeks. De laatste Ghost Recon kwam alweer vijf jaar geleden uit en dat is in de gamewereld toch wel een kleine eeuwigheid. Ondertussen brengt Ubisoft bijna al haar games uit in een open wereld, dus het mag geen verrassing heten dat ook Wildlands hiervan gebruik maakt. Of deze vertrouwde aanpak van Ubisoft ook werkt voor Ghost Recon lezen jullie in deze review.

Zowel Ubisoft als de Ghost Recon-reeks behoeven weinig uitleg. Ubisoft krijgt al enkele jaren het verwijt eenheidsworst te serveren. Ghost Recon zorgt daarentegen bij veel gamers voor nostalgie naar moeilijke tactische shooters. Bij mijzelf brak het angstzweet ook weer even uit toen ik herinnerd werd aan de lange nachten die ik doorbracht met Ghost Recon Advanced Warfighter. Man, heb ik toen echt zoveel tijd gestoken in het sluipen naar een ideaal plekje om op het juiste moment die ene kogel af te vuren, om dan toch maar weer eens ontdekt te worden door dat laatste groepje vijanden?

La Unión es la Fuerza 

Ghost Recon Wildslands neemt je mee naar het zonnige Bolivia. Het weer is echter ook het enige positieve van deze bestemming. De Bolivianen worden namelijk in hun greep gehouden door Santa Blanca, een grootschalig drugskartel. Santa Blanca is verspreid over heel het land en wordt geleid door El Sueno. Deze spierbundel heeft de overheid omgekocht en zelfs de voormalige militaire eenheid, Unidad, werkt nu met hem mee. Het kartel wordt steeds sterker, want iedereen die men kan gebruiken, wordt gerekruteerd en krijgt hiervoor grof geld toegestopt. Wanneer een van je collega's, na 6 jaar undercover te hebben gewerkt, brutaal vermoord wordt, wordt Operatie Kingslayer in leven geroepen. In deze operatie gaan “The Ghosts” aan de slag om de macht van El Sueno te ontmantelen. Jij bent Nomad, de leider van deze operatie.

Door het verhaal op deze manier te brengen, verwacht je van Ubisoft meteen een vat vol intriges en wraak, maar dit is niet helemaal zo. Het verhaal over het kartel is leuk om te volgen, en elke regio en eindbaas heeft zo zijn eigen redenen om zich aan te sluiten bij de drugsbende. Ook de gruwel van het Santa Blanca wordt op diverse manieren getoond. Zo kom je regelmatig akelige achtergrondverhalen tegen en hangen er langs de weg regelmatig een hele boel lijken te bengelen. De personages van je eigen geheime afdeling evolueren echter niet gedurende het spel. Wanneer je alleen speelt, word je bijgestaan door Midas, Weaver en Holt. Deze personages maken wel af en toe wat mopjes onder elkaar, maar zijn voor de rest vrij saai en gedragen zich echt bot. Ook je opdrachtgeefster Karen Bowman laat, eenmaal ze de moord op haar naaste collega Ricardo wat verteerd heeft, weinig emotie zien.

Vrij om te doen wat je wilt!

Als speler word je meteen losgelaten in de grote wereld van Bolivia. De spelwereld is opgesplitst in verschillende zones en elke zone beschikt over ongeveer een zestal hoofdmissies. De laatste missie van deze zone is altijd gerelateerd aan de leider van dit gebied. Je mag als gamer volledig vrij kiezen hoe je de missies wilt aanpakken. Met je drone de omgeving verkennen, al snipend, belangrijke kills plegen met een gesynchroniseerd schot of al rushend met de hulp van rebellen. De mogelijkheden zijn oneindig. Het is dan ook jammer dat de doelstellingen van de missies zelf redelijk eentonig zijn. De meeste missies zijn ook vrij kort en zijn soms al voorbij voor je het zelf beseft. Toch is het een spel met een enorme speelduur. Er zijn maar liefst 21 zones, met ieder hun leider, te voltooien. Hierdoor ontmantel je stukje per stukje het kartel en kom je dichterbij de vier opperbazen en de allergrootste schurk, El Sueno.

Een betere drone of een sterker team?

Naast de hoofdmissies, zijn er tal van zijmissies, die je toch wel nodig hebt om je karakter en je uitrusting te verbeteren. Dit upgradesysteem werkt eenvoudig, maar laat je toch soms moeilijke keuzes maken. Steek ik al mijn loot in mijn drone, of ga ik eerst mijn team upgraden? Of toch eerder aan mezelf sleutelen en bijvoorbeeld mijn uithouding vergroten? Één tip kan ik jullie nu al geven, je drone wordt sowieso je allerbeste vriend, dus deze upgraden is nooit een slecht plan. Om te kunnen upgraden heb je 2 soorten items nodig. Vaardigheidspunten die je krijgt door te levelen, eindmissies te voltooien of door ze gewoon tegen te komen op de map. Daarbij heb je ook andere middelen nodig: voedsel, benzine, medicijnen of communicatiemiddelen. Het is afhankelijk van welke upgrade je wilt doen, welke middelen je nodig hebt. Ook deze middelen vind je overal en nergens in de wereld, maar de grote hoeveelheden zul je toch moeten vangen door het voltooien van de zijmissies. Al deze missies gebeuren jammer genoeg volgens hetzelfde patroon. Je moet dan bijvoorbeeld een konvooi overmeesteren, een helikopter stelen of radio's uitschakelen. De meeste van deze missies zijn niet zo moeilijk en je zult dus voldoende leren kunnen upgraden. Tot slot zijn er ook nog zijmissies om je rebellen te verbeteren. Rebellen kunnen je ondersteunen tijdens je missies. Zo kun je ze de opdracht geven aan te vallen, een vluchtwagen te droppen of raketten af laten vuren. Deze rebellen zijn een belangrijk hulpmiddel in veel missies, dus het is belangrijk om ook deze zijmissies te voltooien. Kort samengevat zorgen de hoofdmissies, de zijmissies, het upgradesysteem en de verzamelobjecten voor enorm veel uren spelplezier. Ik durf toch wel te stellen dat je een vijftigtal uren nodig hebt om het spel te voltooien, zeker als je de tijd neemt om je personage te verbeteren.

Een andere reden van de lange speelduur is de ongelofelijke grootte van de speelwereld van Wildlands. Ubisoft beloofde met Wildlands één van de grootste open wereld games ooit uit te brengen en ik kan jullie verzekeren dat ze woord hebben gehouden. Ook zijn in de spelwereld enorm veel bergen en water te vinden. Hierdoor zul je vaak via omwegjes naar je bestemming moeten rijden. Dit zorgt er voor dat je sowieso wel een eindje aan het rijden bent van de ene missie naar de andere. Gelukkig heeft Ubisoft hun bekende “snel reizen”-methode uit de andere games meegenomen. Grafisch ziet het spel er redelijk goed uit. Dichtbij ziet het er allemaal echter wat flauw uit. Struiken voelen nep aan en het water lijkt wel van plastic. Het uitzicht is daarentegen wel telkens prachtig. Zeker als je 's avonds een helikopter jat en hoog in de lucht naar beneden kijkt, is het fantastisch de auto's in het verkeer te zien rondrijden. Op het vlak van audio is het spel niet echt uitgesproken. De geweerschoten klinken vrij dof en de andere geluiden in de omgeving zijn niet echt actief aanwezig. Wat wel meteen opvalt, zijn de radiokanalen van de auto's. Je krijgt hierbij typische Zuid-Amerikaanse klanken en muziek te horen. Veel gamers zullen deze kanalen storend vinden, maar eigenlijk past het wel in het leven van het chaotische Bolivia.

Alleen of met twee?

De gameplay van het spel werkt, op het besturen van de wagens na, uitstekend. Je karakter reageert in het algemeen goed en als je alleen speelt kun je de andere ghosts eenvoudige bevelen sturen. Hiermee kun je je eenheid wat onder controle houden en vrij tactisch spelen. Wanneer je co-op gaat spelen, verandert dit echter helemaal. Je speelt dan zonder computergestuurde ghosts en jullie zijn volledig op elkaar aangewezen. Hierdoor is het zeer belangrijk dat je goede afspraken maakt over hoe je het wilt aanpakken. Een verkeerde beslissing van één van jullie zorgt ervoor dat de kans groot is dat de missie mislukt. Het spel is hierdoor in co-op regelmatig bijzonder pittig. Ubisoft heeft het co-opgedeelte daarentegen wel goed aangepakt. Je kunt snel inpikken in een game en door de hoeveelheid aan content zal Wildlands in de toekomst door vriendengroepen nog vaak gespeeld worden. Ubisoft verkoopt het game ook als een echte co-opgame en dit is met reden. Dit spel komt volledig tot zijn recht wanneer je het speelt met vrienden. Toch wil ik gamers die het alleen willen spelen niet afschrikken. Ik heb zeker meer dan voldoende lol kunnen beleven in mijn eentje.

Bugs of vreemde keuzes?

Vanaf het eerste moment vallen de bugs van de ontwikkelaar meteen op. Deze zijn zo gigantisch aanwezig dat je je soms afvraagt of het nu een bug is of een mislukte keuze van de ontwikkelaar. Zo kun je rondrijden met een vernielde auto met kapotte koplampen, maar schijnt er, in third person, toch nog licht uit de koplampen. Ook als je een ontsnappingspoging doet en je geraakt alleen in een auto, zullen je Ghosts na enkele seconden respawnen in deze wagen. Wanneer je sterft, komt je eenheid je nog één keertje reviven. Deze stormen dan Rambogewijs op je af en reviven je elke keer, hoe groot de tegenstand ook is. Door deze werkwijze heb ik verschillende keren een missie kunnen voltooien, zonder dat ik er een groot aandeel in had. Het gebeurde ook dat ik vastzat in een ravijn of dat mijn wagen voor de helft was weggezakt in de grond. Eigenlijk kan ik gerust een volledig artikel schrijven over de vreemde dingen die ik ben tegengekomen en dat is zeer jammer. Zeker omdat het spel van een uitgever komt die in het verleden dikwijls het verwijt kreeg dat ze een onafgewerkt product afleverde.

Tja, Ubisoft. Onder gamers blijft Ubisoft een delicaat onderwerp dat op fora dikwijls uitmondt in een tweestrijd. Er zijn gamers die gewoon plezier beleven aan hun games en er zijn spelers die het herhalingstrucje al jaren beu zijn. Wat je er ook over denkt, je weet vrijwel meteen wat je ongeveer in huis haalt. Ubisoft heeft van zijn games een klein beetje een eigen genre gemaakt. De ene keer speel je als assassin, de volgende keer als mammoetjager. Zelfs hun wintersportgame Steep heeft veel aspecten van hun andere games. Wat zijn deze games dan weer precies? Een open wereld spel met een enorme hoeveelheid aan hoofdmissies, zijmissies en collectables. De games zijn vaak niet erg moeilijk, maar door de hoeveelheid aan content toch enorm tijdrovend. Hierdoor krijgen deze games vaak het verwijt repetitief te zijn. Bij deze Wildlands kan ik dit weer niet helemaal ontkennen, maar ik blijf er toch om de één of andere reden plezier uithalen. Zeker onder een groepje vrienden zal ik vaak terugkeren naar Bolivië. Eén van de redenen hiervan is meteen het verwijt dat ik zonet aanhaalde. Door de repetitiviteit en de gekende eenvoudige Ubisoftstructuur is het heel gemakkelijk om met minder ervaren vrienden toch een leuke avond te beleven. Zoals wijlen Johan Cruijff ooit zei: “elk nadeel heb zijn voordeel.”

Conclusie

Ubisoft doet het met Ghost Recon Wildlands alweer. Bolivia is enorm groot, er is veel te doen en zowel alleen, als in co-op, beleefde ik enorm veel plezier. Andere gamers zullen daarentegen niet houden van deze typische ubisoftstempel die nu ook in de Ghost Recon-reeks terug te vinden is. Heb je hier geen problemen mee en ben je, samen met je vrienden, op zoek naar een spel met een gigantische speelduur? Dan is Wildlands zeker wat voor jou/jullie!