Casper Egas | woensdag 21 Jun 2017, 11:17

Het verhaal van een jonge vrouw in een psychiatrische inrichting; lees hier onze recensie van The Town of Light.

The Town of Light is meer een verhaal dan een echte game; een interactief boek voor volwassenen zou je het kunnen noemen. Een echte uitdaging zul je hier niet vinden, het zijn namelijk de sfeer en het verhaal die je moeten pakken. Meer dan wat langzaam rondlopen, dingen verzamelen en opgaan in het scenario doe je namelijk niet. Dat betekent echter niet dat The Town of Light de moeite niet waard is, want het deels op feiten gebaseerde verhaal moet je wel aanspreken.

In het heden of verleden?

Het hoofdpersonage uin het verhaal is een meisje genaamd Renée, dat opgenomen wordt in het Ospedale Psichiatrico di Volterra, een enorm Italiaans psychiatrisch hospitaal dat zesduizend patiënten had. Dit alles speelt zich af in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw, wanneer de psychiatrische zorg nog alles behalve humaan was. Renée is door haar moeder gebracht, maar weet zelf niet precies meer waarom ze zo in de war is. Ze ziet regelmatig lichtflitsen, maar verbeeldt ze zichzelf ook gebeurtenissen en vrienden? Is ze seksueel misbruikt? Was ze onhandelbaar of juist heel stil en teruggetrokken? Al snel wordt haar situatie eerder slechter dan beter in het hospitaal. Een deel van de doctoren doet gruwelijke dingen en de hoeveelheid verpleegkundigen is niet toereikend voor het grote aantal patiënten. Daarnaast zijn een aantal zeer dubieuze behandelingswijzen, zoals elektroshocktherapie nog in zwang.

Het is echter lange tijd onduidelijk of je ook speelt als Renée, want het spel speelt zich grotendeels af in het heden, wanneer de in 1978 gesloten kliniek in verregaand verval is geraakt. Je loopt rond en bent op zoek naar wat er daadwerkelijk gebeurd is met Renée, al die jaren eerder. Het personage dat je speelt lijkt ook sterk verward en ziet regelmatig flitsen van het leven van Renée in het hospitaal. Wie is toch jouw personage en is alles dat je in de flitsen ziet wel echt zo gebeurd? Zijn het geen hallucinaties?

Tijdens het spel moet je af en toe keuzes maken die het verloop van het verhaal bepalen. Ook moet je allerlei objecten verzamelen die je helpen het verhaal te ontrafelen. Na een slordige drie en een half uur zal je er doorheen zijn, maar of je dan de waarheid boven tafel hebt gekregen valt te bezien. Het verhaal vind ik complex, fascinerend en buitengewoon treurig. Het is zeker geen feel good movie, game, maar het thema spreekt mij enorm aan. Het is bizar om voor te stellen dat zo kort geleden mensen met psychische problemen nog zo behandeld werden.

Technische zwakte

Helaas is het spel niet alleen maar een mooi scenario. Er is natuurlijk ook de technische kant van het spel. De normale gameplay is het rondlopen in een zeer achterhaalde 3D-wereld met een eerstepersoonsperspectief. De gedateerde omgevingen en trage bewegingssnelheid kunnen niet voorkomen dat het spel vaak vertraagt en dat geluidsfragmenten niet altijd afspelen. Toch is er ook een duidelijke schoonheid aanwezig. Zo is de omgeving en dan met name het hospitaal zelf nauwkeurig nagemaakt aan de hand van fotomateriaal van het echte vervallen Ospedale Psichiatrico di Volterra. Het is prachtig om eens een kijkje te nemen op het internet en dit soort foto’s te bekijken. Ook is er nadat je het spel uitgespeeld hebt een video te zien die is opgenomen in het vervallen hospitaal, compleet met rottende bedden en kapotte rolstoelen in de kamers en gangen.

Ook de 2D-tekenstijl, waarmee het verhaal grotendeels verteld wordt is zeer charmant. Als er meer tijd en geld in de 3D-delen gestoken zou zijn, dan zou The Town of Light een prachtig spel zijn geweest. De sfeer is ook erg goed, wanneer het geluid werkt zoals het moet. De pianomuziek is treurig en de stemacteur klinkt oprecht verward en vertwijfeld.

Dat het spel zonder uitdaging na korte tijd al uitgespeeld is vind ik niet echt storend, vooral als je bedenkt dat het spel voor slechts twintig euro in de winkels ligt. Soms is het beter om een bijzonder verhaal te beleven in het tijdsbestek van een dag, dan om een eentonig spel honderd uur te spelen. Desondanks is het jammer dat het aantal keuzes gering is, waardoor het herspelen voor velen nauwelijks een optie zal zijn. Al moet ik zeggen dat het aan mij knaagt dat ik niet alles te weten ben gekomen over het trieste leven van Renée.

Conclusie

The Town of Light zal zeker niet iedereen aanspreken. Ben je echter in de stemming voor een treurig verhaal over een jonge vrouw in een kil psychiatrisch hospitaal in de jaren dertig en veertig, dan stelt het spel niet teleur. Verwacht echter geen technisch hoogstandje of een spel dat je dagen bezig zal houden, maar verwacht wel een meeslepend, treurig verhaal dat zo gebeurd had kunnen zijn.