Yoram Jacobs | woensdag 23 Nov 2016, 20:00

Hacken is cool, hacken is hip. Is Watch Dogs 2 dat ook? Lees hier onze review!

Review

Rating 7/10
User rating 0/10
  • De stad bruist
  • Er gebeurt overal wel iets
  • Alles en iedereen hacken is leuk
  • Vreselijke personages
  • Physics voertuigen ongeloofwaardig
  • Online modus werkt(e) niet

We leven in een digitale tijd. We hebben digitale vrienden en bezoeken sociale mediasites bij de vleet. We rijden in slimme auto's, onze smartphone is krachtiger dan de PC's van een paar jaar geleden. Ons vertrouwen in het digitale tijdperk is gek genoeg rotsvast, waar hackers maar al te graag misbruik van maken. Vroeger werden hackers gezien als sociaal teruggetrokken PC nerds, die het leuk vonden om rootkits te installeren op andermans PC, beetje klooien met coderen, soms een website hacken en er gekke plaatjes op zetten. Dat is in een razendsnel tempo veranderd: hackers zijn nu sluwe criminelen. Het zijn sociale manipulators die uit zijn op jouw geld, jouw gegevens of jouw PC, laptop of smartphone. Cybersecurity is hot en hackers zijn de nieuwe piraten die digitaal dood en verderf zaaien. Haakt Watch Dogs 2 daar handig op in, of slaat Ubisoft de plank mis?

Review

Watch Dogs 2 begint in elk geval erg tof: het standaard Ubisoft logo verschijnt en het scherm begint te korrelen, er klinken zoemende geluiden en ik zie een figuur verschijnen. Er volgt een inlogscherm met allerlei MS-DOS achtige tekst;ik log slechts in met mijn gamertag, maar het voelt al direct alsof ik heimelijk toegang krijg tot een netwerk.

Join DedSec

Je speelt Marcus Holloway, een briljante hacker die bij een hackersgroep genaamd DedSec, op is gevallen. Hij mag zichzelf bewijzen en een kans maken om zich bij DedSec aan te sluiten. De missie is simpel, maar niet eenvoudig. Infiltreer een pand, dat tot de nok toe gevuld is met bewakers, om daar jouw strafblad en profiel uit een centraal systeem te wissen. Dat is nog nooit iemand gelukt, dus een aardige vuurdoop voor Marcus. Gamers die het eerste deel hebben gespeeld zullen veel wel herkennen: sluip naar een goed overzichtpunt, hack een camera en neem zo veel mogelijk info in je op. De gameplay is eenvoudig, maar wel leuk. Ik hou er zelf wel van om een beetje rond te sluipen, ongezien dingen te stelen, etc. Dat doet de game in elk geval goed, al slaat dat vrij snel om als je gezien wordt; dan moet je je verdedigen met een tazer, die langzaam richt en nog slomer herlaadt. Watch Dogs 2 is dus geen game waarin je direct vol het gevecht aan kunt gaan. Daarvoor zul je gadgets en vaardigheden moeten ontgrendelen. Daarover straks meer.

Shoot the cast

Het verhaal wordt voor een groot deel verteld door cutscenes, die je niet kan doorklikken. Waarom heb ik het nu al over doorklikken, zul je wellicht denken. Dat heeft te maken met Marcus. En met DedSec. De groep bestaat namelijk uit een stel ongelooflijk zelfgenoegzame, irritante betweters. Je kent het type wel. Een klasgenoot of collega die altijd wel een antwoord heeft, het laatste woord moet hebben en doet alsof hij van alle onderwerpen meer weet dan jij.

Het doel van DedSec is heus wel nobel te noemen: Blume, een mega corporatie heeft het gemunt op persoonlijke data van allen inwoners van San Francisco. En aangezien de stad een zogenaamde 'smart city' is, waarin koelkasten je eetgewoonten loggen, het speelgoed de kinderen observeert, etc., gaat het om behoorlijk wat privégegevens. Dat moet natuurlijk worden voorkomen. En met een groep 'sociaal opvallende personen' als DedSec, is dat geen probleem. Het probleem ontstond bij mij toen ze hun mond open trokken.

Neem Sitara, een stereotiep punk rock chick die roept dat er geen leider is, maar wel continu vertelt wat je moet doen. Dan is er Josh, een autist (want waarom zouden we stoppen met stereotyperen?), en laat ik niet vergeten om Wrench te noemen. Wrench neemt zijn privacy erg serieus; daarom draagt hij ten alle tijden een masker dat ook zijn ogen bedekt. Ter hoogte van zijn ogen heeft hij twee displays geplaatst die leestekens tonen. Is hij verbaasd, verschijnen er twee vraagtekens, maakt hij een 'gevatte' opmerking, dan verschijnt er ^_^ op zijn masker. Hoe hij dan precies met zijn ogen moet kijken, werd me niet duidelijk, maar realisme is niet iets dat op de lijst stond bij Ubisoft. Marcus spant wat mij betreft de kroon: deels nerd, deels 'player', deels briljante hacker en fulltime moreel superieure activist. De dialogen zijn heel vaak ongelooflijk irritant, waarin de superioriteit van de briljante 'hacktivisten' in elke zin benadrukt moet worden. Het gewone schapenvolk moet maar eens goed de les worden gelezen!

Toch houdt DedSec enig vertrouwen in de mensheid, want dat schapenvolk moet namelijk wel even een DedSec app downloaden. Met genoeg volgers, die je verdient door missies te doen, beschikken de hackers over voldoende processorkracht om de genadeklap uit te delen aan Blume. Waarom ze dan niet gewoon een supercomputer bouwen of hacken, werd niet uitgelegd. En of miljoenen mensen nou echt bewust hun volledige processor ter beschikking willen stellen, waag ik te betwijfelen, maar nogmaals: realisme is hier ver te zoeken. De 'goofy hipster' stijl van de game schoot bij mij in het verkeerde keelgat, het lijkt mij vooral gericht te zijn op erg jonge gamers, al kan ik me voorstellen dat ook zij niet allemaal staan te springen bij deze cast en stijl. Het verhaal is dus zeker niet om over naar huis te schrijven, de dialogen zijn ook niet best. Maar gelukkig doet Watch Dogs 2 een hoop andere dingen wel goed.

San Francisco in the house!

Om te beginnen is San Francisco een fantastische stad. Ubisoft heeft een behoorlijk grote map in elkaar gezet, met niet alleen het centrum van 'Frisco', maar ook Oakland, The Bay Area en natuurlijk Silicon Valley. De stad ziet er echt fenomenaal uit; kleurrijk, gedetailleerd en overal is wel iets te beleven. De grote trekpleisters zijn echter de inwoners; op elke hoek van de straat staan mensen wel te praten, telkens over iets anders. Toeristen maken foto's van mooie plekken of gebouwen, ik zag een stel een selfie maken (met zo'n irritante selfie stick!), een ander stel was elkaar aan het plagen met twee ijsjes, ze probeerden elkaar te raken met hun ijsje. Ik keek echt mijn ogen uit. Plotseling kroop er bijvoorbeeld een zwerver uit een container, in een park zag ik dan weer twee honden achter elkaar aan rennen. Straatartiesten fleuren het beeld verder op en echt overal zitten mensen met een gitaar, trompet, banjo of mondharmonica te spelen met wat toehoorders er omheen. Dit heeft Ubisoft echt heel goed gedaan en makers van andere open world games mogen wat mij betreft hier een voorbeeld aan nemen. De stad leeft echt!

Dan even over naar de hoofd- en zijmissies. Die volgen een vast recept: hack een gebouw, verplaats je van camera naar camera en neem iemands laptop of telefoon over. Soms moet je nog een andere horde nemen, waar je een speciale vaardigheid voor gebruikt: NetHack. Dat lijkt op Eagle Vision uit de Assassin's Creed games; cruciale objecten krijgen een kleur tegen een overheersend blauwgrijze achtergrond. Bepaalde apparaten zijn extra beveiligd; om die te hacken moet je als Marcus knooppunten met elkaar verbinden. Dit is over het algemeen makkelijk, al bevatten sommige missies hele grote knooppunten, waardoor je wel even zoet bent met alles uitzoeken.

Gelukkig beschik je ook over meerdere gadgets die je het leven wat makkelijker maken. Mijn favoriete gadget is de Quadcopter, een drone die behoorlijk hoog kan vliegen en in NetHack vision dus alle knooppunten kan overzien. De bestuurbare auto is ook een leuk apparaatje, waardoor je op plekken kan komen waar je normaal niet bij kan. Hoewel de missies dus erg op elkaar lijken, zijn ze wel leuk om te doen. Ik voelde me steeds een sluw roofdier dat ergens verstopt zijn prooi gadeslaat. Nietsvermoedende doelwitten compleet overrompelen met een hack is leuk, maar dat gaat na een keer of tien wel vervelen. Een enkele keer mag je dan weer een atypische missie doen die erg tof is, maar die variatie had wat mij betreft wel wat vaker ingezet mogen worden.

Versterking

De gameplay moet het vooral hebben van stealth: zolang je ongezien je gang kunt gaan, is het leuk. Met name in de missies op het eind, als je genoeg skills en gadgets hebt ontgrendeld, is het een waar genot om een crimineel over te rijden met een gehackte auto, een explosief te droppen met je drone, om zo weer iemand uit te schakelen. Ongezien een heel pand proberen uit te schakelen is leuk, maar zodra je wel wordt opgemerkt komt de game minder goed uit de verf. Vijanden die bijvoorbeeld op een hele andere verdieping lopen en mij echt niet kunnen zien, bellen dan om versterking. Ik vond dat behoorlijk irritant, want ik had echt mijn best gedaan om uit het zicht te blijven; als vijanden dan allemaal weten waar je zit, dan haak ik af.

Eenmaal in een gevecht worden er talloze granaten naar je gegooid en als je eenmaal omsingeld bent, is het einde oefening. De vijanden zijn doorgaans extreem goed bewapend en rennen agressief op je af, dus veel tijd om je te herpakken is er niet. Dan is het een kwestie van de missie herstarten. Klein irritatiepunt: de game slaat voortgang niet altijd goed op, waardoor je soms hele stukken opnieuw moet doen. Positief is dan wel dat je altijd direct begint bij de missie: je hoeft er dus niet helemaal opnieuw naar toe te rijden. Ook fijn is de optie 'fast travel', als je dus even iets wil ophalen in je basis, kun je dat gewoon snel doen. Dit mag elke ontwikkelaar van open world games wat mij betreft overnemen!

Grafisch is de game overigens in orde, al mag Ubisoft wel werken aan de schaduwen die over NPC's hangen: die zien er nu wel erg lelijk uit. De textures zijn van hoge kwaliteit, de belichting is uitstekend. Verder heb ik ook geen haperingen in de game gezien, ook niet op hoge snelheid, met veel NPC's of veel explosies. Dat is tegenwoordig al heel wat, dus laten we onze zegeningen maar tellen. Wat me wel wat tegenviel was het besturen van voertuigen: het blijft kennelijk een issue in dit genre; vaak rijden auto's te zwaar, of te licht. In Watch Dogs 2 is het laatste 't geval. De auto's kruipen over de weg en lijken als stroop aan het wegdek te plakken. Niet vooruit te branden! Botsingen hebben een merkwaardige impact. Motorrijders worden werkelijk het heelal in gelanceerd, maar een frontale botsing tussen twee auto's lijkt lang niet altijd zo heftig als je zou verwachten. Oh en Ubisoft? Waarom is er geen helikopter in de game? Is de politie helikopter soms 'onhackbaar'?

Seamless offline

De stad verkennen, geheime plekken ontdekken, NPC's afluisteren of kleine geldbedragen overmaken naar je eigen account; het zijn zomaar wat dingen die je kunt doen als je de missies even laat voor wat ze zijn. Dan zijn er nog de ScoutX locaties om te fotograferen en zijn er races te doen met de drone, auto, motor of boot. Ook kun je een variant van Uber doen, oftewel de bekende taxiritten uit andere open world games. Tenslotte kun in deze game kun je collectables verzamelen, al zijn dit hier geen nutteloze dingen: je vindt door heel San Francisco 'research points' en Key Data, wat je weer kunt gebruiken voor het upgraden van je gadgets. Meestal zijn deze items goed verstopt en is het aan jou om uit te vogelen hoe je een item kunt bemachtigen. Een aardige variant voor de verzamelaars onder ons. Het zijn echter wel de bekende zaken in het open world genre, ik had eigenlijk meer en originelere activiteiten verwacht in zo'n enorme stad, helaas is dat niet het geval. Gelukkig bestaat er dan nog een online modus.

Tenminste, dat had Ubisoft wel zo bedacht. Sinds de launch staat de 'seamless online' mode uitgeschakeld, omdat het bij veel gamers performance issues gaf. Hoe de 'drop-in-drop-out 'gameplay werkt, kan ik je dus niet vertellen. Geen van mijn vrienden heeft deze game nog en dat is momenteel de enige manier om co-op te spelen. Ik ga ervan uit dat dit binnenkort wel is opgelost, maar ik kan het nu niet meenemen in de review. Slordig van Ubisoft, dat al enige tijd niet bekend staat om het afleveren van games die volledig af zijn.

Conclusie

Watch Dogs 2 is een prima aanvulling op andere open world games. De stad en haar inwoners zijn de ware parel van de game. De zelfgenoegzame Marcus Holloway en zijn moraalridders zijn dat zeker niet. De game speelt soepel, ziet er mooi uit en biedt aardig wat activiteiten om naast het verhaal te doen, al ontbreekt de echte originaliteit daar wel. De missies volgen een vast stramien, wat de game te voorspelbaar maakt.

Reacties

Login of registreer om te reageren.