Casper Egas | woensdag 20 Mrt 2024, 1:15

De franchise waar Resident Evil zijn inspiratie vandaan haalde is weer terug op je Xbox!

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen beschikbaar op Xbox Series.

Alone in the Dark is een franchise die aan de bakermat lag van het survival horror-genre. Dit betekent echter niet dat alle delen in de franchise regelrechte klassiekers waren. Het was invloedrijk in wat het probeerde, maar anderen, vooral Resident Evil, perfectioneerden de formule. Als je nu nog eens Alone in the Dark 1 (1992) of 2 (1994) opstart, dan moet je flink volhardend zijn om er nog veel lol uit te krijgen. Ook de meest recente games Alone in the Dark (2008) en Alone in the Dark: Illumination (2015) wisten zeker geen potten te breken. Toch is de franchise terug met een nieuwe reboot. Deze nieuwe game, met wederom de titel Alone in the Dark, is een hele losse remake van het origineel. Met los bedoel ik dat het er duidelijk op geïnspireerd is, maar dat het grotendeels anders verloopt.

Het gaat niet om de actie

Persoonlijk ben ik geen fan van de wat latere Resident Evil games omdat ze voor mij veel te veel op actie focussen. Spellen als Code Veronica, maar ook de eerste twee delen van Resident Evil liggen veel meer in mijn straatje. Het is mij dan ook een genoegen dat in Alone in the Dark de nadruk zeker niet op actie is gelegd. Het is een echte survival horror-game. Er is ingezet op sfeer, verhaal en op puzzels. Ook worden er zeker pogingen gedaan om het spel eng en redelijk bloederig te maken, maar dat was niet genoeg om mij uit mijn stoel te doen springen.

Het is maar goed ook dat de focus niet op actie ligt, want dat is met afstand het zwakste gedeelte van het spel. Je mept ruwweg in de richting van een monster met een wapen dat na een paar meppen uit elkaar valt, en het zal wel goed komen. Je kunt ook schieten, maar het richten is weinig precies en het komt regelmatig voor dat je duidelijk raak zou moeten schieten, maar om onverklaarbare redenen toch mist. Misschien hadden ze het spel ook maar beter niet kunnen laten eindigen met een grote baas, want dat was een anticlimax.

Wordt ik nou helemaal gek?

Het scenario is sterk. Het verhaal speelt zich af in de jaren ’20 van de vorige eeuw in de buurt van New Orleans. Je reist af naar een afgelegen psychiatrische inrichting om daar je oom op te halen. Het lijkt namelijk dat het daar steeds slechter met hem gaat. Je neemt voor de zekerheid een privédetective mee (Carnby), want het lijkt niet in de haak in de betreffende kliniek.

Je kunt kiezen of je speelt als Emily Hartwood of als Edward Carnby, maar dit maakt niet gek veel uit voor het verloop van het spel. Ik had gehoopt op een vergelijkbaar verschil als in Resident Evil 2, maar dat is hier echt niet het geval. Gelukkig duurde het meer dan tien uur om het spel voor de eerste keer uit te spelen met Emily. Je kunt daarbij niet alleen de moeilijkheidsgraad bepalen, maar ook kiezen voor een speelstijl: een moderne speelstijl met tips of een old-school-stijl, waarbij je zelf alles uit moet vinden. Ik ben voor het laatste gegaan.

De oom van Emily blijkt zoek te zijn en al snel verzeil je in zijn nachtmerries. Dit betekent dat het toffe psychiatrische hospitaal regelmatig ingeruild wordt voor fantasieomgevingen. Je komt werkelijk op allerlei plekken, in allerlei klimaten en scenario’s. Dit houdt het spel leuk, ook omdat de omgevingen er tiptop uitzien. De stemmen zijn ook goed ingesproken en de muziek zet een sterke sfeer neer.

Snap jij het nog?

Om verder te komen moet je de kliniek kamer voor kamer verkennen, voorwerpen zoeken, af en toe wat vechten (vooral in de nachtmerries) en vooral veel puzzelen. Soms zijn de puzzels makkelijk, maar ik moest ook dikwijls goed nadenken. Je moet dan meestal voorwerpen verzamelen, goed naar de omgeving kijken en alle clous in de documenten vinden. Het is soms wat suf dat er hele lange teksten worden voorgelezen, in plaats van dat er mooie cutscenes te zien zijn. Misschien is dat wel waar je aan kan afzien dat Alone in The Dark geen hele grote productie is. Toch blijven de puzzels en omgevingen het hele spel lang leuk. Het helpt daarbij dat het scenario goed is en de bijrollen ook interessant zijn en goed worden gespeeld.

Jammer genoeg had men niet veel aandacht voor de details. Het kan zijn dat patches na de release nog veel kunnen rechtbreien, maar in mijn versie is er technisch nogal wat op het spel aan te merken. De framerate is dikwijls erg slecht, soms met screen tearing erbij. Ook glitchen soms zaken zoals de haren van personages en liep het spel zelfs een keer vast. Aan alles voel je dat de matige afwerking van het spel echt een gemiste kans is. Het maakt het spel niet uitstekend, maar gewoon goed.