Tommy Paijmans | woensdag 27 Jan 2016, 17:00

Hallo allemaal, Deadpool hier. Lees NU de review over de re-release van mijn super awesome game op Xbox One!

Van alle superhelden die het Marvel universum rijk is, is Deadpool de meest vreemde eend in de bijt. The Merc with the Mouth neemt niks serieus, is enorm bijdehand, sarcastisch, gek op de vrouwtjes en is alles behalve bescheiden. Humor heeft de boventoon bij onze antiheld en, eerlijk is eerlijk, dat doet hij best goed. In 2013 kreeg hij zijn eigen game op de Xbox 360 en PlayStation 3. Deze game is inmiddels opnieuw uitgebracht voor de huidige consoles, waaronder de Xbox One. Of Deadpool nog mee kan komen deze generatie hebben wij uitvoerig getest, hier is onze review van Deadpool!

humor met een flinke dosis gestoord

Deadpool’s echte naam is Wade Winston Wilson, een huurling die ooit als schurk ingezet is, maar sindsdien geëvolueerd is in een rol van antiheld. Hij heeft een versnelde genezingsfactor waardoor hij zo goed als onsterfelijk is. Hij voert regelmatig gesprekken en discussies met zichzelf en zijn twee innerlijke stemmetjes. Deadpool is zich ervan bewust dat hij een personage in een strip, tekenfilm, film of game is en doorbreekt dan ook regelmatig de zogenaamde “Fourth Wall”. Zo spreekt hij tegen zijn publiek, oftewel in dit geval, tegen de gamer. Dit doet hij dan ook regelmatig in de game, wat goed is voor een aantal keer flink lachen.

“You believe this? Cock-blocked twice in my own game!”

De game begint in Deadpool’s appartement, waar hij relaxed in zijn luie stoel zijn antwoordapparaat beluistert. Na enkele grappige berichten van Wolverine en Domino krijgt hij een bericht van Peter Della Penna van High Moon Studios. Deadpool’s voorstel om een game van hemzelf te maken is afgewezen. Della Penna verandert echter snel van mening nadat Deadpool hem terug gebeld heeft met de vermelding dat hij een aantal bommen heeft geplaatst in de studio van de ontwikkelaar. De game vervolgt met een aantal tutorials terwijl Deadpool onderweg is naar Chance White, een media magnaat die hem geld verschuldigd is voor een gedane opdracht. White is echter niet van plan hem te betalen en zet al zijn mannen in om Deadpool te stoppen. Nadat hij White eindelijk te pakken heeft komen de Marauders tussenbeide. Het team van Mr. Sinister bestaande uit Blockbuster, Vertigo en Arclight.

Het mag duidelijk zijn dat deze game boordevol humor en over the top actie zit. Deadpool is een combinatie van een hack ’n’ slash en een third person shooter. Hoewel de gameplay af en toe repetitief aanvoelt, hebben ze bij High Moon Studios hun best gedaan genoeg variatie in wapens te brengen. Je begint de game met twee katana zwaarden en twee pistolen waar je al snel mooie en lange combo’s aan elkaar rijgt. Voor het verslaan van vijanden verdien je “Deadpool Points”, waarmee je nieuwe wapens kunt kopen en persoonlijke skills en wapens kan upgraden. Net als in de stripboeken bezit Deadpool de vaardigheid om te teleporten, wat in heftige gevecht situaties vaak van pas komt om te ontwijken, of zelfs te counteren. Als speler word je diverse keren overladen met een enorme hoeveelheid vijanden. Het teleporten om te ontwijken of counteren is dan cruciaal, maar werkt in de praktijk niet altijd even lekker vanwege de camera die het of niet kan bijbenen, of weer eens in de verkeerde hoek blijft hangen. In kleine ruimtes zullen camera problemen ook vaak de kop opsteken wat meer dan eens frustrerend wordt. Doordat het teleporten en counteren beide onder de B knop zitten levert dat regelmatig onbedoelde acties op, met alle gevolgen van dien. De game bevat ook enkele scenes stealth gameplay, waar Deadpool uiteraard weer de draak mee steekt door enorm overdreven op z’n tenen te lopen.

“I'm sorry, I was aiming for your crotch”

Ondanks dat het een port is van een 2013 game, weet Deadpool zich grafisch ook prima staande te houden mede dankzij de cartoony stijl van strips en tekenfilms. Je moet de game vooral niet te serieus nemen, dat doet Deadpool ook niet. Vooral de textures voor Deadpool zien eruit zoals het hoort. In zijn strijd tegen Mr. Sinister krijgt Deadpool ook regelmatig hulp van onder andere Cable, Wolverine en Roque, die op hun beurt moeite hebben de gestoorde anti-held bij te houden. Deadpool is alles behalve een team-player en doet enkel wat hij zelf wil, of wat zijn twee innerlijke stemmetjes willen. De locaties wisselen zich af van riolen tot wolkenkrabbers, van oude ondergrondse tempels tot een verlaten verwoeste stad. Wanneer het budget van de game even op is, gaat de game zelfs over in retro 8-bit in top-down view. Later lijkt de gameplay over te gaan in een twee dimensionaal side scrolling platform game. Het vrouwelijk schoon in de game is tevens gezegend met een clichématig hoeveelheid rondingen. Deadpool likes boobies.

De rijke soundtrack van de game zou zo van een tekenfilmserie uit de jaren 90 kunnen komen. Samen met knallende geweerschoten en explosies en heerlijk overdreven voice-overs komt dit volledig tot zijn recht en maakt het totaalplaatje van Deadpool’s game compleet. Voor de oplettende gamer zit Deadpool boordevol easter eggs en verwijzingen naar diverse films, games, TV series en zelfs tekenfilms. Zo hoor je het jaren ‘60 deuntje van de TV serie Batman, vervolgens zie je Deadpool de pose van He-Man aannemen uit de gelijknamige jaren ’80 tekenfilm He-Man: Masters of the Universe.

Conclusie

Deadpool is een achtbaanrit van gestoorde en absurde situaties. Humor met een flinke dosis gestoord leidt de boventoon en dat is leuk, erg leuk. Het verhaal is uniek in de zin, dat je een personage speelt die zijn eigen game aan het maken is. Hoewel de gameplay na verloop van tijd repetitief aan kan voelen, zal je de game toch blijven spelen, al is het alleen al om te zien wat Deadpool nu weer gaat doen. Naast repetitief kan de game bij vlagen frustreren wanneer de camera niet fatsoenlijk mee werkt of wanneer je teleport wanneer je moet counteren, of andersom. Deze frustratie komt vooral naar boven in het laatste deel van het spel waar je overdonderd wordt door vijanden en gruwelijk snel het loodje legt. Dit alles zorgt ervoor dat ik met gemengde gevoelens terug kijk naar mijn laatste speelsessies van Deadpool. Het was zeer vermakelijk, maar als je het eenmaal gezien hebt is de replay waarde niet erg hoog meer.