Tim Colman | woensdag 13 Dec 2017, 18:48

Scheuren door de straten en winnen maar. Lees hier de recensie van Need for Speed Payback.

23 jaar oud is Need for Speed al. Hoogtes en laagtes, we zagen het allemaal voorbijkomen tijdens onze ritjes. Payback mixt de beiden, vraag is natuurlijk of je vooral de onderkant van de vallei of toch vooral de mooie vista’s te zien krijgt in Need for Speed Payback. In 2015 kwam Need for Speed met een homage aan de hoogtepunten van de Underground spellen: een focus op performance en visuele personalisatie. Dit werd gecombineerd met vreemde live action cut scenes, een wereld die grotendeels leeg en kaal was en een verbod op pauzeren tijdens het single player spel. Payback fixt het meeste van deze minpunten, maar wiste tegelijkertijd ook het straatracen uit het pakket.

Fortune Valley

Je volgt drie protagonisten op een wraaktrip na een misgelopen overval. Fortune Valley met daarin het Las Vegas-achtige Silver Rock dient als achtergrond. Je scheurt door landschappen met voldoende variatie en de indrukwekkende draw distance helpt mee aan het algemene spektakel. De locaties in de wereld laten geen diepe indruk na; het doet allemaal net wat het moet doen, maar niks springt er echt uit. Hetzelfde geldt voor het verhaal dat puur dient om het spel van wat structuur te voorzien en de speler een doel te bieden om verder te spelen. It does the job, maar je gaat binnen twee maanden niet meer weten wat er gebeurd is. De dialogen zijn stuntelig en verwijzen krampachtig naar allerlei pop referenties. Hier lijkt een schrijversteam aan het werk te zijn dat krampachtig probeert hip te zijn.

Visueel ziet Need For Speed Payback er echt goed uit, hoewel het niet het niveau van een Forza 7 of zelfs dat van een Forza Horizon 3 van vorig jaar haalt. De voertuigen zien er authentiek en gedetailleerd uit, maar het geheel mist vaak wat schwung. Het spel kreeg ook een upgrade voor de gelukkigen onder ons met een Xbox One X: extreem verkorte laadtijden, soepelere controle en een verhoogde framerate. De controle is ok, maar opnieuw geen uitblinker. De immense overstuur vraagt wat aanpassing als je Forza (Horizon) gewoon bent. De auto’s gaan ook nogal hard de rem in en je slaat snel aan het driften. Ideaal in drift events of als je snel een 180° moet maken, maar minder praktisch bij een standaard race.

Goed kiezen

Zoals in anders Need for Speed games ga je van checkpoint naar checkpoint binnen de open wereld. Je hebt keuze uit race, off-road, drift, drag events. Daarnaast voegden de ontwikkelaars ook actie scenes toe waarin ze zich losjes lieten inspireren door de meest spectaculaire stukken uit de Fast & Furious reeks. Het kat en muisspel met de politie kreeg ook een poetsbeurt. Dit zijn veruit de spectaculairste stukken van het spel. Wel spijtig dat het over gescripte stukken gaat. Het heeft dan ook weinig zin om die stukken opnieuw te spelen om je prestaties te verbeteren.

Eén goede raad, denk goed na welke auto je kiest in het begin. Je gaat namelijk een hele tijd doorbrengen in je startauto. Ik heb de eerste vier uur enkel in m’n Volkswagen Golf GTI MKI gereden. De AI gooit elke race meer tegenstand naar je toe, waardoor je gedwongen wordt om upgrades boven nieuwe voertuigen te kiezen. Het komt uiteindelijk neer op de keuze tussen verschillende races in één wagen of met verschillende wagens één race te rijden. Nieuwe auto’s krijg je wel als beloning na het vervolledigen van story missies, maar die moet je wel nog aankopen met het geld dat je ook nodig hebt voor je upgrades. Dit brengt ons onlosmakelijk bij de loot boxes, want de stevige grind kan je makkelijk skippen door een beetje extra te investeren.

Conclusie

Need for Speed Payback is zo’n beetje his own worst enemy. Onder de kap zit een leuk racespel dat bedolven wordt onder een geforceerd verhaal en een beenharde grind. Een beetje een gemiste kans, maar één ding is zeker; binnen een jaar of twee probeert EA het nog eens opnieuw.