Tim Colman | woensdag 10 Apr 2019, 11:59

Na een lange ontwikkelperiode komt de open wereld-game Crackdown 3 nu eindelijk uit op Xbox One.

Gespeeld op de Xbox One X

De Crackdown-franchise is na enkele jaren weer terug, met Crackdown 3, en gaat opnieuw voor de simpele rechtdoorzee actie. Deze franchise heeft heel wat meegemaakt door de jaren heen. De eerste aflevering was een totale verassing. Het spel werd gelanceerd samen met een Halo 3 demo. Velen kochten de game enkel voor die demo, maar ontdekten snel dat Crackdown zelf verrassend genoeg een topgame was. Crackdown 2 kon die hoge verwachtingen niet inlossen en daarna werd het stil rond de open world super agent game. Toen Crackdown 3 in juni 2014 aangekondigd werd, zag alles er zeer rooskleurig uit. De game ging door wat woelig ontwikkelingswater en werd een paar keer uitgesteld. Ondertussen zijn we aangekomen in 2019 en is het spel eindelijk uitgebracht. Nu de vraag is, is Crackdown 3 even sterk als de eerste?

Deze derde aflevering in de superhero agent-reeks van Microsoft doet weinig nieuws, maar slaat de bal ook niet echt mis. En da’s eigenlijk goed nieuws gezien de moeilijkheden die de reeks moest doorstaan. Dit is de enige Xbox-exclusive die onze vrienden bij Microsoft in petto hebben voor de eerste helft van het jaar en dit spel zou in principe iedereen moeten kunnen bekoren. Met andere woorden: de ideale kandidaat voor Microsoft's Game Pass-service. De game is retestrak, heeft een leuk design en je zit in een wip in het midden van de actie. Ideaal dus om snel even te bingen tijdens een lang weekend of een dagje verlof.

Terranova

Even een korte introductie; Crackdown is een actiegame in een open wereld, waarin het lot van de stad waar het spel zich afspeelt in jouw handen ligt. Het is aan jou om alle superbandieten uit te schakelen en orde op zaken te stellen. Terranova is niet onmiddellijk de meest originele stad, maar door z’n overvloedige neonlichten wel mooi en indrukwekkend. Wolkenkrabbers, hoge snelwegen en immense muurprojecties zorgen ervoor dat het best een interessante en gevarieerde plaats is om in rond te lopen.

Zoek niet naar een overkoepelend verhaal of een spannende main quest, alles is met elkaar verbonden en het maakt dus niet uit waar je begint en in welke volgorde je de missies afwerkt. Die libertaire visie op game design brengt ons naadloos bij het levelsysteem. Je baant je een weg door de stad op zoek naar orbs die jouw vaardigheden versterken. Blaas je een artillerievoertuig op met een raketlanceerder dan zul je jouw personage de gele orbs zien absorberen die uit dat voertuig spatten om zo jouw vaardigheden met explosieven te verbeteren. Geef je iemand een goede klap en vliegt hij van een gebouw, dan verzamel je weer rode orbs die je totale kracht vergroten en je uiteindelijk in staat stellen om hele voertuigen op te tillen en door de lucht te keilen. De beste orbs zijn natuurlijk de legendarische groene orbs. Elke groen orb laat je net wat verder en hoger springen. Ideaal dus om nog beter bij de volgende groene orb te geraken. Het verzamelen van die groene orbs wordt een ware obsessie en na een tijd kan je vanaf de straat tot op de hoogste daken springen. Vrijheid staat centraal in dit spel; wil je je eerste uren doorbrengen met het vinden van groene orbs? Geen probleem! Wil je wat rondhangen en wat missies doen? Dat kan ook. 

Minimalisme in een open wereld

Alles wat ik in de vorige paragraaf beschreef was ook al mogelijk in Crackdown uit 2007, en het is overduidelijk dat ontwikkelaar Sumo Digital zeer dicht bij dat model bleef. Nu dat deed Crackdown 2 ook, maar zonder veel succes. Crackdown 2 gebruikte dezelfde stad als Crackdown en zo werd terugkerende spelers alle ontdekkingsplezier ontnomen. Bovendien kreeg de game een zombiesausje wat alles sterk vertraagde en het meeste van de fun wegnam. Crackdown 3 borduurt dus verder op dezelfde formule met hier en daar een kleine aanpassing. De nieuwe moves bijvoorbeeld zijn meer dan welkom. In tegenstelling tot een game als Assassin’s Creed moet je hier wel creatief uit de hoek komen om op de top van gebouw te geraken en sommige plaatsen vragen het beste van je platforming skills om ze te bereiken.

Kort gezegd, het is allemaal ergleuk. Het spel dient zich aan als een goede stevige blockbuster, maar voelt net als een grote actiefilm een beetje dunnetjes aan. Je personage lijkt nooit echt verbinding te maken met de wereld rond hem. Auto’s glijden over de baan, klimmen is vaak erop of eronder en alle wapens voelen aan als superkrachtige nerf guns. Het script gaat alle kanten uit, van tirades tegen de neo-kapitalistische overmacht van de bedrijven in Terranova tot absurde opmerkingen. Ik was nooit helemaal zeker wat ik serieus moest nemen en wat nu net niet. Eén ding is toch wel zeker; Crackdown 3 doet de twaalf à vijftien uur die je voor het uitspelen grofweg nodig hebt in een mum van verdwijnen.

Complete vernietiging

Nog één woordje over de Wrecking Zone, de multiplayermodus die vooraf beloofde ongebreidelde vernietiging te brengen. En gelukkig, Wrecking Zone maakt die belofte meer dan waar. In tegenstelling tot de single player-modus waar gebouwen netjes rechtop blijven staan als ze in aanraking komen met een granaat of raket, kan je je hier volledig laten gaan om de nodige landscaping te gaan doen. Maar, en er is wel degelijk een maar, Wrecking Zone heeft slechts twee modi, geen progression systeem en hanteert een oubollige manier om parties samen te stellen. Van de twee modes in Wrecking Zone is Agent Hunter veruit de leukste. Het is simpelweg Team Deathmatch maar je moet het token van je tegenstander te pakken krijgen nadat je hem omlegt, anders krijg je je punten niet. Belangrijk in deze modus is constant bewegen en bewegen is nu net waar Crackdown zo sterk in is. Territories, de tweede modus, is dan weer een soort King of the Hill. In Territories moet je vooral niet bewegen en sta je vaak een zone te babysitten wat averechts staat op het beste wat Crackdown te bieden heeft. Kortom, Crackdown 3 had gerust zonder multiplayer gelanceerd kunnen worden. De vernietiging is adembenemend, maar daar blijft het ook bij. Het speelt wel leuk maar het voelt meer aan als een soort probeersel, dan een echt stevige multiplayer modus.

Conclusie

Crackdown 3 is als een minimalistische reactie op de moderne grootse bombastische releases van tegenwoordig en dat voelt toch wel goed aan. De game is rechttoe rechtaan en biedt een dozijn uurtjes aan ongecompliceerd plezier. Visueel heeft het spel weinig om het lijf, maar de vrije aanpak en de moed om je als speler volledig los te laten is z’n grootste troef. De vernietigingsmogelijkheden in de Wrecking Zone zijn ronduit indrukwekkend, maar daarnaast heeft de multiplayer te weinig om het lijf om te blijven boeien. Algemeen gesproken geeft Crackdown 3 me het gevoel dat de laatste tien jaar niet hebben plaatsgevonden en hoe vreemd het ook mag klinken,  dat maakt van het spel des te meer een aanrader.