Dorian de la Fosse | vrijdag 12 Aug 2022, 21:15

Lees hier de review van de nieuwste Digimon game!

Gespeeld op Xbox Series S.

Na lang wachten heeft Bandai Namco eindelijk de volgende game in de Digimon-serie uitgebracht. Zoals al meerdere malen door de ontwikkelaar aangegeven, betreft het een visual novel game met tactische RPG-elementen. Onconventioneel voor deze serie, maar pakt het ook goed uit?

Gespannen sfeer

Zoals ontwikkelaar Hyde al meerdere malen heeft aangekondigd voor de release van de game is Digimon Survive voornamelijk een visual novel. Dit betekent dus dat je ruim 70% van de tijd aan het lezen bent en de overige 30% kunt besteden aan gevechten. Dus als je niet van visual novels houdt, dan kan ik deze game ook niet aanbevelen. Deze aantallen zijn echter wel variabel en geldt voornamelijk als maatstaf voor jouw eerste playthrough. In Digimon Survive speel je als Takuma. Een aantal klassen van zijn school zijn afgereisd naar een locatie voor zomervermaak, en hier ontmoet hij een aantal leerlingen van zijn eigen en andere klassen die centraal staan in dit verhaal. Takuma en zijn gezelschap nemen een kijkje bij een altaar waar volgens de bewoners kinderen werden geofferd aan Kemonogami, wezens waarvan de mensen dachten dat het goden waren. Na een aanvaring met één van deze monsters belanden ze in een andere wereld waar deze Kemonogami het voor het zeggen hebben. Hier blijkt dat elk personage een eigen monster heeft en samen zoeken ze naar een veilige plek in een onveilige wereld. Dit is het moment waarop ze een school bereiken die verdacht veel op hun school lijkt.

Dit is het enige dat ik prijs geef over het verhaal om spoilers te voorkomen, in visual novels draait het namelijk om het verhaal. En dat is (gelukkig) ook de kracht van de game. Wat wel als een verrassing kwam was de duistere toon die het verhaal aanhoudt. Nou spelen de Digimon games over het algemeen wel met duistere thema’s, maar het ligt er nooit zo dik bovenop als in Digimon Survive. De keuzes die jij maakt hebben consequenties en dit hangt de gehele game als het zwaard van Damocles boven jouw hoofd.

Verstrekkende consequenties

De keuzes die jij maakt bepalen niet alleen het lot van jouw metgezellen, maar ook het evolutiepad die jouw Digimon bewandelt. Er zijn drie richtingen: Moral (rood), Wrathful (geel) en Harmony (groen). Elke keer dat je een keuze maakt krijg je een punt in de desbetreffende route en dit beïnvloedt uiteindelijk het verhaal en de vorm die jouw monster aanneemt. Gelukkig is er de mogelijkheid om het spel op te slaan voordat je een keuze maakt, dus je hebt altijd de mogelijkheid om te zien hoe mensen reageren op jouw keuzes en deze aan te passen als je daar behoeft aan hebt.

Vechten om te overleven

Zoals eerder vermeld is de 70-30 verhouding tussen verhaal en gameplay variabel. In jouw eerste playthrough lees je alle lappen tekst en dit kan een aardig lange tijd in beslag nemen. Vanaf je tweede playthrough (of je eerste als je dit instelt) kan je alle gesprekken die je al hebt gelezen versnellen, wat aanzienlijk wat tijd scheelt als je voor een volgende playthrough gaat. Dit is vaak ook het moment waarop je meer zal investeren in de free- en shadow-battles. Dit zijn gevechten die niet gekoppeld zijn aan het verhaal, waardoor je ze elke keer opnieuw kunt doen om jouw monsters te trainen of nieuwe monsters toe te voegen aan jouw team. Je kunt nieuwe monsters rekruteren door gebruik te maken van een Shin Megami Tensei-achtig communicatiesysteem. De Kemonogami stelt drie vragen en jij kiest bij elke vraag uit vier antwoorden. Elk antwoord kan het balkje boven hun hoofd vullen of leegtrekken en als je deze minimaal voor de helft vult kan je vragen of het monster jouw team wil versterken of je kan kiezen voor een item.

Rekruteren lukt echter niet in de verhaal-gebaseerde missies. Hier moet je gewoon vechten voor jouw bestaan en dat gebeurt op de traditionele wijze. Je kiest een monster en gebaseerd op de statistieken van jouw monster kan je een aantal stappen zetten. Daarna kies je voor een aanval, waarbij je ook rekening moet houden met typen, elementen en flankeren om maximale schade aan te richten. Het is een gameplaymodus die goed aansluit op de lange verhalende stukken.

Donkere wolken aan een heldere hemel

Ondanks dat ik genoten heb van de game zijn er natuurlijk wel wat dingen waar ik mij aan stoorde. In dit geval zijn dat geen bugs of glitches, de game draait immers als een zonnetje, maar voornamelijk gameplay-elementen. Zo zijn er hele secties in de game waarin er geen voice-acting aanwezig is, maar dat is niet het ergste. De grootste ergernis zit hem vooral in de spelling en verwijzingen. Er zijn regelmatig spelfouten te bespeuren, wat sowieso niet zo fraai is, maar al helemaal niet in een visual novel game en de verwijzingen die in de game worden gemaakt zijn ook niet altijd zuiver. Zo wordt er in één verhalend stuk met zowel “hij” als “zij” verwezen naar hetzelfde vrouwelijke personage. Of het gebruik van het woord “through” (door) terwijl er eigenlijk “threw” (gooide) werd bedoeld.

Gelukkig gaat er ook veel wel goed in de game en dat is met name de algehele presentatie. Aan het begin wordt je getrakteerd op een schitterende cutscene in anime stijl en daarna op diverse achtergronden en karaktermodellen gebaseerd op reacties en emoties. Daarnaast is de muziek subliem, met een soundtrack die mij voornamelijk deed denken aan de zoete klanken van Digimon World op de eerste Playstation. De muziek verandert van intensiteit zodra er zware onderwerpen worden besproken om daarna weer over te schakelen in een rustgevende melodie. De manier waarop dit wordt gedaan is bijna meesterlijk te noemen.

Conclusie

Digimon Survive heeft een sterk verhaal en goede gameplay-elementen, maar is niet aan te raden voor gamers die niet van visual novels houden. Voor alle andere gamers is de game een goed uitgewerkt geheel met genoeg keuzes en veranderingen om meerdere playthroughs te rechtvaardigen en een heerlijke soundtrack en mooie grafische stijl die de aandacht vasthoudt. Ik hoop echter wel dat toekomstige updates wat doen aan de spelfouten en verwijzingen in de tekst, want dat kan wel worden gezien als een smet op het geheel.