Dorian de la Fosse | woensdag 14 Feb 2024, 21:16

Robin Hood uithangen met drie vrienden! Dat is Gangs of Sherwood.

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen beschikbaar op Xbox Series S/X.

Robin Hood is een eeuwenoud verhaal over een bende rovers die stelen van de rijken en dit verspreiden onder de armen. De groene rakker en zijn kompanen zijn al meerdere malen vereeuwigd op het witte doek, maar ook in de gaming wereld hebben we hem al een aantal keren voorbij zien komen. Nu is er een nieuwe game die gebruik maakt van het originele verhaal, maar hier een eigen, semi-moderne twist aan geeft. Xboxworld zocht voor jullie uit of de game de moeite waard is.

Klassiek maar toch modern

Gangs of Sherwood is een online multiplayer game waarin je uit vier personages kunt kiezen. Dit zijn Robin, Marianne, Friar Tuck en Little John. Aan het begin van de game speel je als Robin en krijg je een tutorial missie waardoor je bekend raakt met de diverse mechanieken van de game. Na deze tutorial word je naar de Major Oak gebracht, de schuilplaats van de bende en tevens de speelhub voor de game. Hier kan je van personage wisselen, missies selecteren en vaardigheden kopen voor jouw personages. Er is ook een kledingwinkel die andere skins verkoopt, maar die open je pas nadat je de game hebt uitgespeeld. Voor een game die de focus legt op meerdere playthroughs is dit een prima zet, maar die gedachtegang van de ontwikkelaar is wellicht wat misplaatst als je de game eenmaal hebt gespeeld. Daarover later meer.

Er zijn drie verhalen die ieder bestaan uit drie missies en een ander gedeelte van het verhaal vertellen. In het eerste verhaal moet jouw bende bijvoorbeeld een groot kanon uitschakelen, terwijl het in het tweede verhaal draait om verdwenen mijnwerkers die opgespoord moeten worden. Het verhaal wordt verteld door een leuke poppenkastscène aan het begin van elk level en de in-game gesprekken tijdens het spelen. De manier waarop dit gebeurt is leuk, maar het verhaal zelf is niet bijzonder en dient alleen maar als leidraad voor het bezoeken van de verschillende locaties. Naast het hoofdverhaal zijn er nog een aantal kleinere verhalen van een enkel level, maar deze waren minder de moeite waard. Wellicht de grootste teleurstelling hier is dat je na het voltooien van het derde verhaal toegang krijgt tot verhaal vier en vijf. Dit zijn echter geen volwaardige missies, maar twee verschillende modi, zoals een endless wave challenge. Al met al kan je het verhaal uitspelen in een kleine 5 uur. Dit is niet lang, maar de game verkoopt zichzelf als een game die je meerdere malen kunt doorlopen met verschillende personages en variërende moeilijkheidsgraden. Het is dus aan jou hoe lang je de game speelt.

Repetitie en irritatie

Er zijn een aantal zaken aan Gangs of Sherwood die goed zijn bedacht en zorgden voor een positieve noot gedurende mijn speelrondes. Zo zijn alle personages divers in hun aanvallen, waardoor het daadwerkelijk uitmaakt wie je kiest. Robin heeft uiteraard zijn kenmerkende boog waarmee hij van ver en dichtbij kan aanvallen. Marian heeft een rapier waarmee ze ook nog speciale dolken kan creëren om vijanden van ver te belagen. Deze twee personages zijn smal gebouwd en dat is belangrijk in de game. Friar Tuck heeft een grote knots en sterke aanvallen waarmee hij hele groepen vijanden kan belagen en Little John heeft een mechanische arm waarmee hij vuuraanvallen kan gebruiken. Deze twee personages zijn groot gebouwd en kunnen dus langs zware obstakels bewegen waar Robin en Marian weer door smalle doorgangen kunnen om voorwerpen te pakken en nieuwe wegen te ontdekken. Hierdoor wordt het altijd aangeraden om een licht en een zwaar personage te kiezen, zodat alle geheime wegen van een level gevonden kunnen worden als je samen met vrienden speelt. Speel je alleen, dan kan dit dus voor de hoognodige afwisseling zorgen tijdens jouw speelsessies. Verder is het levelontwerp prima. De game is vrij lineair en je bezoekt verschillende soorten omgevingen die stuk voor stuk leuk ontworpen zijn. Gangs of Sherwood zal hier geen prijzen voor winnen, maar het voldoet voor het type game. Grafisch is het ook allemaal prima. Niet de mooiste game ooit, maar ook verre van de lelijkste die dit jaar zijn uitgekomen. De voice-acting en geluidseffecten zijn het hoogtepunt van de audiovisuele presentatie. Het geluid van zwaarden, bogen en pantsers is aanwezig op de juiste momenten en de stemacteurs lijken plezier te hebben gehad in het vertolken van hun rollen. Al met al scoort het geluid dus prima.

Het positieve aan de game wordt overschaduwd door alle negatieve aspecten die ik tegenkwam. Zo wordt de gameplay erg snel repetitief door een gebrek aan combo’s. Zelfs een Devil May Cry-achtige combocounter kan dit niet lang interessant houden. Er zijn sidequests die je laten backtracken naar eerder voltooide levels, maar er is weinig reden om oude levels opnieuw te bezoeken. Maar het allerergste zijn de tergende bugs in de game. Meerdere malen werd mijn party in de game ontbonden en moest ik het level alleen afmaken. We hebben nooit kunnen achterhalen waar dit aan lag. We hebben zelfs de host een aantal keren gewisseld, maar dit leek niet uit te maken. Er is geen drop-in/drop-out multiplayer dus als jouw connectie wegvalt ben je al jouw progressie kwijt. Daarnaast wordt het vanaf het tweede verhaal wel erg bijzonder. Hier crashte de game meerdere malen op exact hetzelfde stuk. Uiteindelijk hebben we wel weten te achterhalen waar dit door kwam: in de game is er een apparaat die de tegenstander voorziet van een schild. Normaal gesproken moet je deze snel vernietigen zodat de tegenstander verslagen kan worden, maar momenteel is het zo dat als je deze niet snel uitschakelt de hele game crasht. Elke keer dat dit apparaat verschijnt staat er al een crash op de hoek te wachten en dit kan alleen voorkomen worden als je dit apparaat offline houdt. Deze mateloos irritante bug heeft de eerder degelijke ervaring die ik had met de game wel enigszins verpest. Het is uiteindelijk gelukt om langs deze game-brekende bugs te komen, maar dit was een aardige smet op mijn algemene ervaring met de game. Zelfs de grappigere aspecten, zoals het feit dat bijna elke eindbaas een broer is van Marian, konden de bittere smaak niet wegnemen. Dit zorgde er uiteindelijk ook voor dat ik de game niet meerdere malen wilde doorlopen. Erg jammer.