Casper Egas | maandag 6 Mei 2024, 22:58

Was gerechtigheid echt zo ruw in 1984? Lees onze recensie!

This Is The Police, maar dan slechter

Een aantal jaren geleden speelde ik heel veel This Is The Police en (in iets mindere mate) het vervolg daarop. Toen ik Rough Justice begon, moest ik meteen aan die franchise denken. Je hebt ook wat gesprekken op het bureau (privédetectives dit keer), hebt agenten te managen en hebt een kaart van de stad met allemaal criminaliteit. Het spel doet wat denken aan een bordspel, waarbij je figuren, in dit geval de ingehuurde privédetectives, naar de juiste locaties moet sturen. Elke agent heeft natuurlijk specifieke vaardigheden die al dan niet passen bij de uit te voeren taak. Na verloop van tijd worden ze ook steeds beter in hun job. Je accepteert zelf verschillende klussen, zoals het werken in de beveiliging, het opsporen van personen en het beslag leggen op auto’s. Meestal stellen de klussen niet zoveel voor: je rijdt naar de locatie (door op een plek op de kaart te klikken) en krijgt en kort verhaaltje waarna je twee vrij generieke keuzes krijgt. Kies vooral wat bij de vaardigheden van jouw agent past, want verder is de tekst totaal irrelevant. Daarna moet je vaak een aantal dobbelstenen gooien om de klus te klaren. Als jouw agent meer vaardig is in de gevraagde handeling (kracht, intelligentie, oplettendheid, behendigheid of charme) en/of je uitrusting hebt die je hebt, dan krijg je meer dobbelstenen tot je beschikking. Regelmatig wordt deze spelmechaniek afgewisseld met puzzels. Deze passen goed in het thema; denk bijvoorbeeld aan een vingerafdruk samenstellen, een slot openbreken of een boodschap ontcijferen. Het idee is echt wel leuk, maar de uitvoering is te eentonig. Er zijn heel wat puzzels, maar ze zijn allemaal zo oppervlakkig als het maar kan en ook de andere dobbelopdrachten herhalen zo vaak, dat het spel monotoon wordt. Je leest zelfs regelmatig precies dezelfde verhaaltjes.

Als je reputatie echter goed genoeg is, dan kun je ook verhaalmissies kiezen. Deze zijn leuker en complexer dan de gewone opdrachten. Hier had Rough Justice er meer van mogen hebben, want nu voelt de rest eigenlijk als opvulling. De spelmechanieken zijn wel aardig, maar te simpel om het spel helemaal te kunnen dragen. Er is dus wel een interessant verhaal en leuk scenario nodig om het een beetje interessant te houden. Toch is het vreemd genoeg wel zo’n spel dat je blijft doorspelen. Er is altijd haast en altijd wat te doen. Hoe monotoon het ook is, ik dacht toch vaak, een paar opdrachtjes kan nog wel.

Waar zijn toch die jaren tachtig?

Zoals ik in de inleiding al zei, is het jaren ’80 thema heel slap uitgevoerd. In de tekst wordt wel eens verwezen naar hits uit die tijd, maar ze zijn nooit te horen. Er speelt slechts een slap, eentonig muziekje op de achtergrond. De stad oogt daarnaast ook zeer generiek. Af en toe wordt er wel verwezen naar iets uit de tijd, zoals naar de obsessie met het duivelse Dungeons & Dragons, maar dat is wel erg weinig substantieel.

De hele presentatie van Rough Justice is erg simpel. Het lijkt er verdacht op dat het spel niet gemaakt is met de Xbox in gedachten. Dit merk je vooral wanneer je naar de besturing gaat kijken. Alles lijkt gemaakt op besturing met de muis of met touchscreen. Met de controller bestuurt het spel ronduit waardeloos. Ik was constant aan het vechten met de besturing, zelfs na uren spelen. Het is vaak onduidelijk waar je cursor precies zit, waardoor je de verkeerde dingen aanklikt en je moet vaak triggers gebruiken voor basisacties en door allerlei opties scrollen om bij het juiste item te komen. Ook loopt de tijd vaak zomaar weer door nadat je het gepauzeerd hebt of terwijl je even een nieuwe vaardigheid voor een agent wil kiezen. Zo faal je opdrachten door de gebrekkige besturing of slechte interface.