Tim Colman | woensdag 20 Sep 2023, 23:32

De nieuwe titel van Bethesda is dan toch eindelijk uit! Wij doken voor je in Starfield.

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen verkrijgbaar voor Xbox Series S/X en PC.

We hebben er héél lang op moeten wachten. Aangekondigd in 2018, maar na vijf jaar van ontwikkeling en meerdere keren uitgesteld te zijn is Starfield hier dan eindelijk toch. De critici hadden de game al afgeschreven en op hun ‘never released’ lijstjes gezet, voor mij ging de discussie meer over de visie en de ambitie die de gamemakers hadden en in hoe verre ze die in werkelijkheid gingen kunnen omzetten. Maakt Bethesda het waar? Zeker wel. Ook met glans? Lees voor dat antwoord zeker deze review.

Ruimteschroot

Het start allemaal vrij simpel. Zoveel jaar in de toekomst hebben we eindelijk heel het sterrenstelsel ontdekt en geëxporteerd. Jij speelt als een soort van mijnwerker die wordt ingehuurd om waardevolle grondstoffen van een kleine planeet te gaan oppikken. Tijdens je reis stoot je op een stuk technologie waardoor je in contact komt met Constellation, een groepering van verschillende ruimteverkenners. Die geven je ineens een hele opdracht: namelijk het heelal afspeuren naar andere stukjes technologie.

Zo gaat dat dan in een action rpg zoals deze: zonder dat je het goed doorhebt staat je main quest te pinken in je overzicht en moet je aan de bak. Het verhaal is over het algemeen goed geschreven met voldoende spanning en intriges. De personagesom je heen zijn ook goed ontwikkeld en gaven mij het gevoel met een groepje avonturiers op stap te zijn. Zo is de kapitein van je schip, Valerie, een sterke bondgenoot. Dankzij haar jarenlange carrière in de ruimtevaart geeft ze gericht en ongefilterd advies. Ik ben een speler die zich niet te snel laat afleiden van de hoofdopdracht. Ik negeer zonder blikken of blozen de meeste sidequests zonder enige vorm van fomo. Starfield maakte het me niet gemakkelijk. De open ruimte lokt van bij het begint en zijpaadjes lonken naar je vanuit alle hoeken. Het is daarin dat je de invloed van een Skyrim sterk voelt. Een enorme open wereld waarin iets aan de horizon je bestemming kan worden. En de schaal! Er is veel gepraat over de enorme omvang van Starfield - 250.000 regels dialoog, duizend planeten om te verkennen - en ik ben blij te kunnen melden dat het helemaal niet teleurstelt.

Big Planets, Small Planets, Dry Planets, Wet Planets...

Tijdens mijn playthrough van een goede vijfendertig uur kon ik kiezen uit een breed scala aan rollen. Je kunt een ontdekkingsreiziger zijn die nieuwe planeten en beschavingen verkent, een handelaar die goederen verhandelt tussen verschillende systemen, een huurling die voor geld opdrachten uitvoert, of een soldaat die vecht voor een van de facties in de Melkweg. Boven kan je je personage aanpassen aan de rol die je wil spelen. Het aanpassen van je personage is super uitgebreid, naast de vele uiterlijke eigenschappen kan je ook hun backstory bepalen, de nodige attributen toevoegen en zelfs hun stem aanpassen aan de jouwe. Wat ze van mij uit de game hadden mogen halen (en bij uitbreiding misschien zelfs uit alle action RPG’s) is de beperkte draagkracht die je personage heeft. Het doet me altijd pijn als ik waardevolle vondsten moet verkopen om te kunnen doorwandelen.

De game bevat een heleboel planten en ja, je kan ze allemaal verkennen. Eén snelle blik op de sterrenkaart geeft je een idee van waar je allemaal heen zou kunnen. Er zijn bewoonde planeten met intelligente rassen zoals mensen, aliens en robots. Maar ook onbewoonde planeten, heel vruchtbare planeten met heel mooie flora & fauna, maar ook compleet desolate werelden zonder enige vorm van groen of leven. Met de eerder genoemde kaart zijn wel wat problemen, zo is ze weinig gedetailleerd en geeft soms gewoonweg verkeerde informatie. Ik vond het in het algemeen weinig intuïtief, toch geen kleintje in een game die hoofdzakelijk over ruimtereizen en ontdekken gaat. De steden in de gameplay zijn ook vrij beperkt. De grootste stad, New Atlantis, is kleiner dan de meeste steden in moderne open-world games. Ik kreeg niet het gevoel dat hier mensen woonden, leefden en werkten. De steden Akila City en Neon zijn nog een stuk kleiner, maar daar vind je dan wel weer heel wat zijmissies terug. De grootste stad, New Atlantis, is kleiner dan de meeste steden in moderne open-world games. Ik kreeg niet het gevoel dat hier mensen woonden, leefden en werkten. De steden Akila City & Neon zijn nog een stuk kleiner, maar daar vind je dan wel weer heel wat zijmissies terug. De steden in de game fungeren eigenlijk enkel als ruimtehavens en zijn dus niet meer dan een poort naar ruimte en de vele planeten.

VATSloos

De gameplay is je standaard Bethesda Action RPG-aanbod. Een sterke mix van zonder specifiek doel wat verkennen, vechten met gevaarlijke ruimtewezens en piraten, handel drijven met de plaatselijke verkopers en je eigen wapens vervaardigen met het crafting-systeem. Starfield hergebruikt het VATS systeem uit de Fallout-reeks niet en komt in de plaats met een nieuw systeem dat iets meer focust op de vaardigheden van je personage en je eigen timing. Hou ook rekening met het verschil in zwaartekracht. De terugslag van je granaatlanceerder komt iets harder aan als je maar met een zesde van de kracht op aarde tegen de grond wordt gehouden. De beschikbare wapens zijn héél uitgebreid en bieden elk type speler wel een ultieme favoriet. Ik vond de gunplay de beste uit alle Bethesda game en het leunt ook minder op stealth om succesvol te zijn.

Voor de bouwers onder ons is er natuurlijk de immens uitgebreide scheepsbouwmodule die een enorme vrijheid aan creativiteit biedt. Je schip is compleet modulair en je kan je eigen unieke ruimteschuit ontwikkelen en vormgeven. Uitgebreid, maar ook heel ingewikkeld. Zie het als bouwen via tientallen menu’s, bovendien kost het je ook bakken in-game geld. Upgrades helpen, maar zijn niet cruciaal. Zo kan je sneller reizen, sneller tegenstanders ontwijken en meer schade aanrichten dankzij een sterker arsenaal. Dat laatste kan wel eens een rol spelen in de laatste missie. Een aantal spelers die hun schip compleet links lieten liggen, moesten alsnog van alles aanpassen en punten inslaan om de credits te kunnen zien rollen.