Dorian de la Fosse | woensdag 31 Jan 2024, 20:49

Lees hier de review van de uitbreiding voor de RPG Tales of Arise!

Gespeeld op Xbox Series X.

Bandai Namco wist iedereen te verrassen met de onthulling van Beyond the Dawn, een uitbreiding op het uitmuntende Tales of Arise. Na het uitspelen van de hoofdgame leek er geen ruimte te zijn om het verhaal verder uit te breiden, maar na mijn 15 uur in Beyond the Dawn kan ik zeggen dat ik blij ben dat ze het toch hebben gedaan.

Welkom bij de familie

Beyond the Dawn speelt zich twee jaar na het einde van Tales of Arise af. Je maakt het moment mee waar de originele cast, dus Alphen, Shionne, Rinwell, Law, Kisara en Dohalim, weer bij elkaar komt. Vlak voor deze ontmoeting stuiten Alphen en Shionne op een meisje, genaamd Nazamil, een kind met een Dahnan moeder en Renan Lord als vader. Al snel wordt duidelijk dat Beyond the Dawn voornamelijk draait om Nazamil en dat is een welkome toevoeging aan een al solide game.

Over het verhaal wil ik niet te veel vertellen om spoilers te voorkomen, maar in essentie gaat het om vriendschap en het helen van (psychologische) wonden. De manier waarop Nazamil zich ontwikkeld naar mate het verhaal vordert doet erg denken aan hoe Alphen zijn weg heeft gevonden in de hoofdverhaallijn. Er zijn uiteraard weer wat plot twists en verrassingen in het verhaal die het allemaal interessant houden, maar het helpt ook dat alle personages nog steeds een prettige aanwezigheid zijn. Ondanks dat het verhaal meer focust op één personage is de onderlinge synergie tussen de bestaande cast nog steeds aanwezig. Dit komt vaak terug in tussenfilmpjes of korte skits en eenieder die de hoofdgame uit heeft gespeeld zal dit herkennen. Zo is Kisara nog steeds de moeder van de groep, Law nog steeds erg luid en is de situatie tussen Alphen en Shionne nog steeds zo ongemakkelijk en aandoenlijk als voorheen. Al met al voelt het als een familiereünie, eentje die je niet wil missen.

Wrijving en denken in oplossingen

Een waarschuwing vooraf: Dit gedeelte bevat wat spoilers voor de hoofdgame. Maar dat wist je natuurlijk al, want waarom zou je over een uitbreiding lezen als je de hoofdgame niet hebt gespeeld?

Los van het verhaal valt er natuurlijk weer genoeg te beleven op Dhana. Wat Bandai Namco goed heeft gedaan is de world building na het samenvoegen van Rhana en Dena. Waar andere RPG’s vaak eindigen met een gelukkig einde, wat in Tales of Arise eigenlijk ook zo is, wordt er nu de tijd genomen om een onderling conflict bloot te stellen aan de wereld. Rhenans en Denans moeten gedwongen samenleven op een enkele planeet en dit zorgt in veel gebieden voor wrijving en in andere gebieden weer voor oplossingen. Zo is er bijvoorbeeld betere technologie beschikbaar voor een deel van de Rhenans dankzij de Denans, maar onderlinge strubbelingen zijn nog steeds aanwezig. Dit reflecteert ook in veel van de sidequests in deze uitbreiding. Door jouw inmenging veranderen personages van denkwijze of perspectief en creëer je begrip voor beide volkeren. Dit lukt niet altijd, maar het helpt wel met het neerzetten van een echte, levendige wereld. Dit is dus niet alleen de strijd van Nazamil, maar vooral ook van de mensen op Rhena.

Spelen als vanouds

Om Beyond the Dawn degelijk te kunnen beginnen worden de levels van jouw personages verhoogd of verlaagd naar level 70. Hierdoor blijft de uitbreiding uitdagend en dat is een goede keuze geweest. Omdat ik de hoofdgame volledig had uitgespeeld kreeg ik een set met wapens voor de personages, maar meer dan dat wordt er niet overgezet. Je moet het dus hebben van het vinden van nieuwe wapens en uitrustingen om goed weerstand te kunnen bieden tegen de Zeugles, want die zijn er nog steeds, en andere wezens. Op het gebied van gevechten is er niks veranderd en speelt het nog net zo soepel en snel als in de hoofdgame. Gezien de tijd die tussen de hoofdgame en de uitbreiding zit kostte het me wat moeite om weer in de juiste flow te komen, maar na een aantal gevechten reeg ik alweer Astral Arts aan elkaar in visueel zeer indrukwekkende chaos. Want de chaos in de gevechten is ook nog steeds hetzelfde met alle positieve en negatieve aspecten die daar bij komen kijken. Ook de bekende vislocaties zijn weer van de partij en dat blijft de ideale manier om de hectiek van de wereld voor een paar minuten te vergeten. Ook de andere mechanieken, zoals koken bij het kampvuur voor speciale effecten, zijn gewoon aanwezig. Dit voelt dus als een volledige aanvulling op het hoofdverhaal.

Geweldig met een randje

Ondanks de hoge positieve noot in deze review zijn er ook wel een aantal dingen om commentaar op te hebben. Zo zijn nog steeds niet alle gesprekken ingesproken en zijn de gevechten, zoals hierboven aangegeven, nog steeds wat chaotisch. Daar komt ook bij dat het verhaal omtrent Nazamil helpt om het personage uit te diepen, maar dit gaat nooit zo ver als met de andere personages in de hoofdgame. Gezien de lengte van ongeveer 15 uur, 20 als je alles wilt doen, is dat wel te vergeven, maar het overkoepelende verhaal verliest ook veel van zijn mysterie hoe dichter je bij het einde komt. Wat dan weer zorgt voor een enigszins voorspelbare conclusie. Niet slecht, maar wellicht had er iets meer in gezeten.