Yoram Jacobs | zondag 26 Jun 2016, 12:30

Sherlock Holmes: The Devil's Daughter is een leuke detective game, die soms wat willekeurig overkomt.

Detective games zijn, in tegenstelling tot de PC, niet volop aanwezig op de consoles en dat vind ik jammer. Ik vind het een prettige afwisseling om naast chaotische actiegames, strategische shooters, of intense sport games even een game te doen met een heel ander tempo. Met de Sherlock Holmes franchise probeert ontwikkelaar Frogwares dat sinds 2014 te doen op de huidige consoles. Na hun eerste game, Crimes and Punishments, komt men nu met een vervolg op de proppen, genaamd The Devil's Daughter.

Speuren naar aanwijzingen

The Devil's Daughter is net als zijn voorganger een point & click game, waar je wel gewoon controle hebt over Sherlock Holmes. Je kunt vanuit een eerste of derde persoon spelen, waarbij ik zelf de derde persoonscamera wat wiebelig vond en uitsluitend speelde vanuit de eerste persoon. Ook in de opvolger krijgt Sherlock Holmes te maken met een aantal mysterieuze zaken, die hij met al zijn speurderstalent op probeert te lossen. De structuur van de cases is telkens hetzelfde: je komt op een locatie aan, onderzoekt het plaats delict tot je alle aanwijzingen hebt gevonden, wat doorgaans leidt tot een of twee nieuwe locaties die je ook weer moet bezoeken.

Aanwijzingen krijg je ook door mensen te interviewen. Voordat je een gesprek aanknoopt heb je de mogelijkheid om een 'character portret' te maken. De camera zweeft dan over de persoon heen en de cursor licht op bij bepaalde plekken: iemand draagt een ring en is dus getrouwd, iemand heeft een duur vest aan en heeft dus geld, etc. Deze informatie kun je soms gebruiken in het gesprek als iemand een bepaalde bewering doet die niet klopt. Dit is best leuk om te doen: je krijgt namelijk een aantal mogelijke tegenwerpingen die je kunt gebruiken, waarvan er maar een de juiste is. De juiste optie kiezen, is een kwestie van je bewijsmateriaal goed bestuderen. Heeft meneer X nooit gehoord van Pietje? Oh, hoe kan het dan dat ik … *dramatische muziek* … deze brief heb gevonden van jou aan Pietje? Op dit soort momenten voelde ik me wel een detective.

Naast het bestuderen van omgevingen en het spreken van mensen, krijg je ook te maken met een aantal puzzels. Het uitleggen van een puzzel in een review is wat lastig, maar ik kan je verzekeren dat dit over het algemeen leuke puzzels zijn die je soms echt dwingen tot nadenken.

En … actie!

Ten opzichte van de vorige game, is er een aantal zaken veranderd. Als je de trailer van deze game hebt gezien, zul je misschien al kunnen raden dat er iets meer nadruk ligt op actie en een heus verhaal. Om met dat laatste te beginnen: Sherlock Holmes heeft kennelijk een geadopteerde dochter. Op een bepaald moment komt er een nieuwe bewoner in het pand en deze dame bekommert zich heel erg om Kate Holmes (ja, zo heet ze echt). Hoe Sherlock nu precies de stiefvader van Kate is geworden, zal ik niet verklappen, maar het verhaal draait voor een groot deel om de verhoudingen tussen deze nieuwe bewoner, Sherlock en Kate. Tijdens de cases, die redelijk losstaan van elkaar, kom je meer te weten over het hoe en waarom. Dit zorgt ervoor dat je iets meer in de wereld van Sherlock wordt getrokken en dat is alleen maar goed. De cases zijn origineel: elke keer draait het om een unieke case, met veel aanwijzingen, veel verdachten, puzzels, etc. De vijf cases houden je zeker 15 tot 20 uur bezig.

Naast de rode draad rondom Kate Holmes, is er dus ook wat meer actie te beleven in de game. Soms is dit goed uitgewerkt en soms niet helemaal. In sommige cases moet je bijvoorbeeld mensen achtervolgen of ongezien een gebouw zien te betreden. Op bepaalde momenten draait een NPC zich om en moet je je uit de voeten maken. Maar niet altijd is duidelijk hoe je dat moet doen. In andere gevallen zien vijanden je heel snel. In beide gevallen wordt je gesnapt en kun je opnieuw beginnen. Tikje frustrerend en wat mij betreft een overbodige toevoeging aan de game.

Een andere keer wordt je achtervolgd door vijanden en is het zaak om te vluchten voor rondvliegende kogels. Dit was best spannend, begrijp me niet verkeerd, maar in het universum van Sherlock Holmes voelde het toch wat geforceerd aan. Alsof men een nieuwe doelgroep denkt te kunnen aanboren als er ook een achtervolging in de game zit.

Ook nieuw is een soort mini game met de linker- en rechterstick. In bepaalde cases moet je op afstand mensen afluisteren, door beide sticks in een kleine cirkel te laten bewegen. Als de cursor buiten die cirkel komt, hoor je niets, zit je precies goed, kun je verder gaan met afluisteren. Ook wordt deze techniek gebruikt bij het balanceren over balken. Ik vond het in beide gevallen een prima toevoeging en een origineel idee om het op deze manier te doen.

Kop of munt?

Wellicht komt er nu een vraag bij je naar boven; 'maar hoe bevalt het daadwerkelijk oplossen van cases, uiteindelijk waar de game om draait?' Al een heikel punt in het vorige deel bij een aantal cases, dat wat mij betreft niet beter is geworden. Ik licht dit toe.

Stel je voor: je hebt op eigen kracht puzzels opgelost, bewijsmateriaal verzameld, verdachten verhoord, hen geconfronteerd met leugens, motieven bestudeerd. Je weet gewoon dat die ene rare snuiter de moordenaar is. Die oude vrouw kan het niet gedaan hebben, die jongen is het ook niet. Je weet het zeker: het is de buurman.

Fout. Het is de tuinman. Wat?? Dit was mijn ervaring met de een aantal cases in de game. Op de een of andere manier wil de game dat je een bepaalde keuze maakt, die niet volledig logisch te verklaren is uit alle bewijzen. Dit was het meest teleurstellende aspect aan de game. Ik kan dit herleiden tot de 'clues omgeving'. Dit is een onderdeel van de game, waarin je alle feiten van de case aan elkaar gaat knopen, wat leidt tot een aantal 'logische conclusies'. Soms zijn dit constateringen ('het is zo') en soms mogelijkheden ('A kan, B kan').

Het probleem zit in de laatste soort: het is soms totaal niet te zeggen of het A of B is. Zo kreeg ik te maken met een A/B situatie waarin gesteld werd dat persoon A niet sterk genoeg is om een bepaald wapen te hanteren. Of wel. Ja, wat is het nou? Hoe moet ik dat nou weten? Is er dan een feit ontdekt waarin je zeker kan weten dat het A of B is? Vaak is het gewoon niet te zeggen wat het geval is en is het een kwestie van raden en proberen. Een beetje 'kop of munt' dus.

De game geeft je weliswaar, net als in het vorige spel, de gelegenheid om andere mensen te beschuldigen, maar dan is het wel 'fout'. Dat vond ik jammer, want ik wilde toch echt graag de 'juiste' conclusies trekken.

In alle cases krijg je hier mee te maken, hoewel sommige cases er meer last van hebben dan anderen. Al met al wel erg jammer, want dit is de kern van de game.

Conclusie

Sherlock Holmes: The Devil's Daughter is een prima, vermakelijke detective game. Bij vlagen ben je een echte detective, de gameplay is gevarieerd genoeg, de cases zijn lekker lang en het grote verhaal is ook leuk om te volgen. Problematisch is het element van raden bij de conclusies en dat is uiteindelijk wel de kern van de game.