Yoram Jacobs | woensdag 24 Feb 2016, 20:00

Unravel maakte indruk met de trailers voorafgaand aan de release. Terecht? Lees het hier!

Al vanaf de aankondiging wist Unravel iets te raken in mij. De trailers waren bijzonder mooi gemaakt, de developer diaries lieten een passievol team zien en Yarny, het rode poppetje, had direct een ontwapenend effect. Ik had dus hoge verwachtingen van de game.

Yarn vertaalt zich het best naar garen, maar dat lijkt mij niet de stof waarvan Yarny gemaakt is. Het lijkt meer op wol. Wol dus. Yarny woont in een huis van een oude dame die we alleen in het intro filmpje zien. Het huis staat vol met foto's die toegang bieden tot de negen levels die de game te bieden heeft. Laten we in de eerste foto springen!

Laat mij beginnen met de grafische kant van het spel: die is ronduit prachtig! Elk level is een greep uit de Zweedse natuur en je kijkt echt je ogen uit. Kabbelende riviertjes, schitterende bossen vol met mooie paddenstoelen, hoge bomen, sneeuw, noem maar op. Yarny is zelf ook mooi gemaakt: zijn animaties zijn vaak erg aandoenlijk. Angstig over een autoweg lopen, bibberend door een sneeuwstorm ploeteren, noem maar op. Op de achtergrond hoor je rustgevende muziek, die soms aanzwelt bij spannende momenten, daarover later meer. Maar Unravel laat zeker zien wat graphics kunnen toevoegen aan een game! Ook aan een ogenschijnlijk simpele game als Unravel.

In het diepe

Dan de gameplay: Yarny zit op de een of andere manier ergens aan vastgepind, want hij laat altijd een draad achter zich. Daardoor ontrafelt hij (aha, vandaar de titel) en moet hij na enige tijd een nieuwe bol wol vinden. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het zeker niet altijd!

De game legt eenmaal uit wat de bedoeling is, daarna word je geacht er zelf uit te komen. Unravel is een sidescrolling game, je loopt/springt/klimt dus enkel in twee dimensies. Je kunt met RT een lasso gooien en je zo aan bepaalde punten optrekken of heen en weer zwaaien om zodoende jezelf ergens naar toe te lanceren. Omdat je altijd een draad achter laat, heb je ook de mogelijkheid om terug te klimmen. Val je bijvoorbeeld van een muurtje, is er geen nood aan de man. Verder kun je meestal tussen twee punten een brug/trampoline maken; een strakgetrokken wollen draad waarover je objecten kunt slepen of waardoor je hoger gelegen gebieden kunt bereiken. Er zijn niet meer 'moves', dat houdt de game wel lekker overzichtelijk. Verwar dit alleen niet met eenvoudig!

Al snel kwam ik namelijk de eerste obstakels tegen waar ik echt niet zomaar uit kwam. Zoals ik al aangaf: de game legt je een keer uit hoe alles werkt, daarna moet je het zelf doen. Ik kwam een rotsblok tegen waar ik niet op kon springen. Wat bleek, een stuk terug lag er een los stukje rots dat ik kon verslepen. Door de wollen brug op bepaalde punten aan te leggen, kon ik die rots slepen naar de hogere rots en zodoende kon ik mijn weg vervolgen. De game maakt op een leuke manier gebruik van natuurkundige elementen. Denk hierbij aan zwaartekracht en katrollen om bepaalde objecten op te tillen, jezelf wegslingeren om zo genoeg vaart te maken, de opwaartse druk van water, etc.

Door dit allemaal te combineren daagt de game je bij vlagen enorm uit! Er waren in elk level wel meerdere momenten dat ik naar het scherm zat te staren en echt niet wist wat ik moest doen. Soms hoorde ik in mijn hoofd dan een stemmetje: pak gewoon een guide erbij! Dat heb ik echter niet gedaan en dat betaalde zich uit. Want na even goed kijken en terugdenken aan wat de game mij had uitgelegd kwam ik steeds tot de oplossing. Ergens zit er wel een los blikje of ander object dat je kunt gebruiken. Soms had ik niet door dat ik ergens een trampoline kon maken en zodoende naar een hoger punt kon komen. Dan moest ik weer een plank over een rots vastmaken aan de grond, om zo omhoog te kunnen lopen. Het gevoel als je het op eigen houtje dan toch ontdekt is wat de game onder andere zo leuk maakt!

Wat tenslotte opvalt in de game is dat er nauwelijks vijanden zijn. Hier en daar kom je een bosmarmot of raaf tegen waar je voor moet uitkijken. Dat zijn vaak wel de hachelijke momenten in de game. Als je niet heel hard wegrent (wat je niet kan, je kunt alleen lopen en lasso's gooien!), word je gegrepen door een van de dieren. Toch kun je hen ook niet zien als echte vijanden. Het zijn de bewoners van het bos, of weiland, etc. Jij komt als vreemd, wollen geval de boel eigenlijk verstoren. Je kunt hen dus ook niet aanvallen, of doden. Je maakt je gewoon snel uit de voeten en probeert verder te klauteren.

Parel(tje)

Door de game heen loopt een mooi thema van natuur en wat de mens doet met die natuur. Ook de band met familie speelt een rol: op de achtergrond zie je soms de herinneringen van de oude dame van het begin: kleinkinderen die spelen in het bos, een trektocht maken door de bergen, etc. Deze combinatie van thema's geeft de game een verfrissend, origineel gevoel. Het maakt ook wel iets in je los als mens. Je voelt ergens wel mee met haar: ik zal niets verklappen, maar neem van mij aan dat je soms wel even moet slikken!

De game is een parel, maar helaas wel een klein pareltje. Ik heb elk level uitvoerig doorlopen, maar was toch na zo'n vijf uur door de game heen. Dat is aan de korte kant. Toch deed de game me veel in die paar uur: ik heb me vergaapt aan de prachtige natuur, heb mijn hersens moeten kraken en werd geraakt door de mooie thema's. Als een game dat allemaal kan in een paar uur, kan ik niet anders dan de game van harte aanraden. Temeer omdat je de passie van het ontwikkelteam in alles kunt voelen. Van het dankwoord vooraf (dat zie je eigenlijk nooit), tot de mooie credits en dankbetuigingen aan iedereen die heeft meegewerkt aan de game. Je gunt het deze mensen gewoon. Ook EA krijgt lof van het team en ik begrijp dat heel goed.

Conclusie

EA heeft het aangedurfd om een origineel concept een kans te geven onder hun hoede. Dat juich ik toe en raad iedereen die enigszins interesse had in Unravel de game een kans te geven. Voor twintig euro krijg je een prachtige game die heel veel met je doet in korte tijd.