Leoni Santbergen | woensdag 2 Jul 2014, 17:47

Ubisoft’s eerste release voor de next-gen consoles is er: Watch_Dogs. Het spel neemt je mee naar Chicago in de nabije toekomst waar je als hacker Aiden Pearce de stad probeert veilig te houden met je smartphone en arsenaal aan wapens. In de aanloop naar de release van het spel heeft Ubisoft een flinke marketingcampagne gedraaid die ons moest laten geloven dat dit spel hét next-gen spel moest worden. Is dit inderdaad het geval?

 

Welk verhaal?

Het idee was simpel en toch briljant: Een open wereld waar je naar hartelust alles dat een stekker heeft kunt benaderen met je smartphone. Klinkt fantastisch, toch? Waarom is het Watch_Dogs dan niet gelukt om van dit idee een waardig spel te maken?

Om te beginnen is het verhaal van het spel alles behalve interessant: het nichtje van Aiden was het slachtoffer van een aanslag op zijn familie, waardoor Aiden zich ontpopt tot een ‘hacker vigilante’, oftewel een soort Batman zonder pak met een telefoon. Het probleem dat zich hier voordoet is dat onze held net zoveel emotie en karakter toont als een paardenbloem. De oppervlakkigheid van Aiden maakt het moeilijk te geloven dat hij zich zo verbonden voelt met zijn familie dat hij zijn leven dagelijks op het spel zet om hen te beschermen.

Aiden is dus niet meer dan een lopende paspop, maar hij is niet het enige personage in het hele spel. Tijdens zijn missies komt hij in contact met de onderwereld van Chicago waar hij de nodige vrienden en vijanden maakt. Helaas zijn deze mensen vrijwel niet uitgediept, waardoor je uiteindelijk dus alleen met hem opgescheept zit. Dit vond ik jammer, aangezien er best wat figuren tussen liepen waar ik meer van had willen zien, waaronder Aiden’s ingehuurde partner Jordi Chin.

Kwantiteit boven kwaliteit

Het uiterlijk van het spel heeft inmiddels al veel stof doen opwaaien: op de aankondiging van het spel tijdens de E3 werden beelden getoond van Aiden die ’s avonds in de regen door de stad liep. Het zag er waanzinnig mooi uit, wat leidde tot grote verwachtingen van de graphics. Jammer genoeg is het spel niet zo mooi geworden als gedacht werd. De omgeving ziet er inderdaad heel netjes uit, maar de mensen zelf zijn vleesgeworden Thunderbirds. Met name de gezichten en het haar van mensen is werkelijk niet om aan te zien, in het bijzonder het aparte kapsel van Aidens zus dat er uit ziet alsof ze een dode bever op haar hoofd heeft geplakt. Het contrast tussen de (met name nachtelijke) omgeving en de mensen die rondlopen maakt het lijken alsof er stripfiguren zijn geplakt op een fotorealistische achtergrond. Helaas, nog een verwachting die Ubisoft niet waar heeft kunnen maken.

Hack’n’Shoot

Is er werkelijk niets leuk aan het spel dan? Nou, het spelen van het spel kan op zijn tijd best vermakelijk zijn. Het besturen van bepaalde (en zeer beperkte) dingen in de wereld is iets dat zeker als vernieuwend beschouwd kan worden. Je bent vrij om missies aan te pakken zoals jij wilt: vanuit de schaduw met je telefoon of vanuit de deurpost met je gehele wapenkist. Moet je iemand vermoorden? Wacht hem op bij een druk stoplicht en gooi alle lichten op groen op het moment dat hij er aan komt scheuren. Wil je van de politie af? Stoor alle politiezenders in je omgeving en laat de brug omhoog gaan op het moment dat jij er overheen zoeft. Deze elementen die in andere games de moeilijkheid zouden bepalen zijn door het hacken lachwekkend makkelijk geworden. Maar de momenten dat je je telefoon in je zak moet stoppen en je AK-47 uit je achterzak moet vissen zijn pittiger dan dat ik gewend was. Sommige missies hebben meerdere pogingen gekost om ze te voltooien omdat ik constant belaagd werd door hele legers van mannetjes, auto’s en helicopters. Achtervolgingen kunnen soms zeer frustrerend zijn omdat de auto’s besturen alsof er een dik nijlpaard op de motorkap zit en helicopters zijn niet altijd te raken omdat de camera alleen mee werkt als die daar zin in heeft.

Naast de verhaalmissies biedt het spel je ook nog een wijd scala aan zijmissies. Wanneer je op straat loopt terwijl je alle telefoons in de omgeving bekijkt, stuit je minstens tien keer per minuut op iemand die net toevallig een of andere misdaad aan het plannen is. Natuurlijk is dan aan jou de taak om deze personen onschadelijk te maken, maar gelukkig is dit geheel optioneel.
Iets dat minder optioneel is (tenzij je graag geen gebruik maakt van je kaart) is het vinden en hacken van radiotorens. Je zoekt een toren, vindt het kastje waar je bij moet komen, klimt overal op en onder om het in bereik te krijgen en voilà: een gedeelte van je kaart is zichtbaar en je hebt toegang tot de telefoons van de mensen die daar rondlopen. Het hele gebeuren deed mij iets te erg aan Assassin’s Creed denken, maar misschien ziet Ubisoft dit soort dingen inmiddels als hun handelsmerk.

Als je klaar bent met torens beklimmen en willekeurige mensen het leven zuur maken, kan je je ook nog storten op het bestoken van andere spelers. Je kunt je inhacken in andermans game en langzaam een klein beetje XP van hen stelen, terwijl het aan de ander is om jou te zoeken terwijl je dit doet. Het is dus zaak om zoveel mogelijk op te gaan in de omgeving om zo onvindbaar mogelijk te zijn. Zeker ook geen nieuw concept, maar het is een leuke twist op de Assassin’s Creed multiplayer. Overigens is het wel prettig dat je dit uit kunt zetten, zodat je niet lastig gevallen kunt worden als je daar geen zin in hebt.

Conclusie

Zo lang je dit spel zonder verwachtingen benadert, kan je er zeker lol mee hebben. Maar het is zeker niet de fantastische ervaring die Ubisoft ons beloofd heeft. Het spel is grafisch niet next-gen en het hacken is heel beperkt en in sommige missies zelfs niet aanwezig. Tijdens het spelen van het spel moet je het voornamelijk voor jezelf leuk maken, want met het verhaal alleen gaat dat niet lukken. Mocht je twijfelend met Watch_Dogs in je handen staan in de winkel: neem het mee, maar alleen als het spel uit de budgetbak komt.