Yoram Jacobs | vrijdag 14 Okt 2016, 12:00

EA komt met grote veranderingen in FIFA 17. Of het een daverend succes is, lees je in onze review!

Het reviewen van een voetbalgame is niet zo makkelijk als het lijkt. Doorgaans komt een ontwikkelaar met minimale veranderingen die in de markt worden gezet als de ontbrekende puzzelstukjes. Hoe maak je daar een verhaal van dat je niet overal leest? Met FIFA 17 komt EA echter met een andere engine en een compleet nieuwe verhaalmodus. Genoeg om over te praten dus.

FIFA loopt op bepaalde vlakken ver vooruit op de enige concurrent Konami. De presentatie van FIFA games is altijd gelikt en het hebben van officiële licenties draagt natuurlijk ontzettend bij aan het gevoel van een realistische voetbalgame. Het is nu eenmaal leuker om met Manchester United te spelen dan Man Red. Goed, dit is al sinds mensenheugenis het grote voordeel van FIA, dat is dit jaar ook niet anders. Het menu ziet er gelikt uit, redelijk overzichtelijk en op de achtergrond hoor je weer die typische EA muziek. De bekende spelers lijken net echt, de spelers uit bijvoorbeeld de Eredivisie zijn totaal onherkenbaar. Ook zitten er dit jaar wat kleine gaatjes in de licenties; Camp Nou zit er niet in, de KNVB beker heet Oranje beker. Op dat laatste na eigenlijk hetzelfde als elk jaar dus.

It's in the game

De grote vernieuwingen zouden moeten komen uit de nieuwe Frostbite Engine en de verhaalmodus, genaamd The Journey. Over dat laatste zo meer. Ik ga eerst in op het belangrijkste onderdeel van elke voetbalgame: het voetbal! Na het eerste fluitsignaal tik ik de bal rustig heen en weer, op zoek naar een vrijstaande vleugelspeler om te kijken of ik 'mijn man kan passeren'. Dat blijkt in eerste instantie wat lastiger dan voorheen. Dit heeft te maken met een verandering die EA heeft toegepast; het spel is wat meer fysiek geworden. Spelers gooien hun lichaam echt in de strijd. Een staande tackle komt dus wat harder aan en betekent vaker balverlies dan ik gewend was uit voorgaande delen. Je moet dus goed opletten waar je tegenstander staat, maar ook hoe hij staat en of hij in staat is zijn voeten voor je te plaatsen. In verdedigend opzicht merkte ik ook dat spelers niet altijd de 'voetballende oplossing' zoeken, maar gewoon de bal wegrossen als je dicht bij het zestien meter gebied komt. Dat begint in elk geval goed!

Elk voordeel heb…

Na verloop van tijd valt echter op dat dit lang niet altijd resulteert in een beter voetbalgevoel. Het meer fysieke spel zorgt te vaak voor kolderieke momenten waarin ik struikel over een inkomende medespeler, of dat een verdediger wel van steen lijkt. Ron Beton is er niets bij. En heel leuk dat verdedigers de bal het stadion uittrappen, maar als er een medespeler keurig aanspeelbaar is, lijkt het mij wat onnodig om een corner weg te geven. Dit begon mij al snel te irriteren.

Over corners gesproken; EA heeft het systeem van spelhervattingen ook op de schop gegooid, om voor mij onduidelijke redenen. De meningen zullen erover verschillen, ik moest in elk geval erg wennen bij de penalty's. Er verschijnt namelijk een pijl op de mat die naast kracht ook de hoogte van je schot bepaalt. Te lang de B knop inhouden betekent dat zelfs Clarence Seedorf je even mag uitlachen. Een hard schot, laag in de hoek krijgen, is lastiger dan ik had gedacht. Na flink wat oefenen had ik het enigszins onder de knie, al vind ik het er wat nep uitzien.

Corners en vrije trappen gaan ook anders. Corners lijken echt verbeterd te zijn; je geeft met een cursor aan waar je de bal wilt hebben en je kunt dit middels een lage of hoge trap doen. Dit werkte vrij goed. Vrije trappen vind ik ook lekker werken en er wel realistisch uitzien. Het gevoel van controle wordt zo versterkt.

Kunstmatige domheid

Toch vind ik het geheel niet zo overtuigend spelen als ik had gehoopt. Net als alle voorgaande delen is de AI niet bijzonder snugger. Zo lijkt niemand in je team te rekenen op de tweede bal. Iedereen kijkt eerst even hoe de bal gaat vallen en gaat dan pas lopen. Dit verwacht je misschien bij een gemiddelde wedstrijd uit de Jupiler League, maar als Man City tegen Barcelona speelt, verwacht je iets meer spelinzicht. Verder valt op dat de keeper AI niet gebalanceerd is. Nog steeds lijkt hij magnetische handen te hebben bij afstandschoten, maar lijkt hij volledig van de kaart te zijn als je de bal met een finesse schot in de verre hoek plaatst. Nog irritanter vind ik de momenten dat een bal tussen een verdediger en de keeper in valt. De keeper waggelt aarzelend op de bal af, de verdediger idem waardoor ik meermaals een eigen goal scoorde omdat de bal via een schouder, knie of hoofd in het doel rolde.

Hoewel spelers soms slim de diepte inlopen en ze de schijn wekken van sluwe spelers te zijn, mis ik die scherpte in andere situaties. De AI kiest nogal vaak voor hysterische passes door het midden, waar er andere, betere opties voor handen waren. Als ik zelf een medespeler wilde aanspelen, kwam de bal niet altijd aan. De game denkt dan dat je een andere speler wilde aanspelen, waardoor ik plotseling door het midden verdedig en ik de tegenstander een makkelijke kans geef. Vervelend. Al met al merkte ik, op wat lichte grafische opsmuk na, weinig van die nieuwe Frostbite Engine.

Oh, he shoots for goal!

Onderdeel van een leuke voetbalwedstrijd is voor mij het commentaar. Iemand die je meeneemt in hetgeen je ziet op je scherm, met gevatte opmerkingen, scherpe analyses en logische observaties. Het commentaar in FIFA is nooit in de buurt gekomen van realisme. Dat is nu ook niet het geval. Natuurlijk is de opening van elke wedstrijd geweldig, maar zodra Martin Tyler de wedstrijd begint te analyseren kan ik wel door de grond zakken. Enkele voorbeelden; ik ren op de keeper af en schiet de bal iets meer dan een meter naast. Een aardige poging, maar niet iets om verder op in te gaan. Daar denkt Martin anders over: "dit zijn van die missers die straks het hele internet over gaan, mijn hemel". Pardon? Nog een voorbeeld; ik loop mezelf vast halverwege de helft van de tegenstander en trap per ongeluk de bal met B weg. De analyse van de commentatoren: "Oh, he shoots for goal!"

De commentaren snijden heel vaak geen hout; zo krijg ik regelmatig na enkele seconden al de opmerking dat beide teams geduldig naar de opening op zoek zijn, wordt de scheidsrechter overmatig bewonderd voor zijn haviksogen en lijkt Tyler zijn verhaal compleet te vergeten als ik plotseling schiet of de aanval opzoek. Dan reageert hij bijvoorbeeld op mijn schot, maar maakt hij zijn eerdere verhaal helemaal niet af. Ook is er erg weinig interactie tussen beide commentatoren. De een kan dan wat roepen, maar de ander laat dan zijn collega lekker hangen. Ook is het commentaar veel te generiek; er wordt vaker gesproken over 'de verdediger' in plaats van de specifieke speler. Laat drie of vier passes zien en je team wordt de hemel in geprezen. Heel suf. Het commentaar is dus ernstig toe aan een reeks grote vernieuwingen.

En hoewel de commentatoren bizar veel respect hebben voor de arbitrage, heb ik er wel een en ander op aan te merken. Om bijvoorbeeld nou elke keer in de eerste helft twee of drie minuten extra tijd te rekenen? Het gebeurde verder regelmatig dat ik een sliding tackle inzette, maar dat de tegenstander ineens een andere richting kiest. Dan komt mijn mooie tackle, die om de speler heen bedoeld was, akelig hard aan op de kuiten. In een echte wedstrijd kan zoiets eigenlijk niet, maar gesteld dat het wel zou gebeuren, zou elke scheids het laten bij een vermaning. Ik mocht vroegtijdig douchen. Laatste irritatiepunt: 92e minuut, ik ren voorbij de laatste verdediger en heb nog een meter of dertig te gaan, ik haal uit en… dat was het mensen. Wedstrijd zit erop. Thanks, ref!

The Journey

Goed, voetbalrealisme is dus nog ver te zoeken. Om toch wat meer het gevoel te hebben van een echte voetbal game, heeft EA er dit jaar voor gekozen om een verhaalmodus toe te voegen. Hierin speel je Alex Hunter, die als kleine jongen al een aardig balletje kan trappen. Alex is al geconfigureerd, je kunt dus niet jezelf namaken. Ik vind dat een gemiste kans, maar goed, geen ramp. Je mag wel aangeven wat je favoriete club is, zij het dat je alleen clubs kan kiezen uit de Premier League. Omdat ik wel benieuwd was naar The Journey vanuit het perspectief van een kleine club, koos ik voor Stoke City. Bij de eerste cutscenes hangen dan ook door de hele slaapkamer van Alex posters van The Potters. Alex en zijn beste vriend Gareth Walker (ja, over de achternamen is nagedacht), mogen deelnemen aan zogenaamde exit trials. Doe je het goed op deze trials, dan zou je wel eens een belletje kunnen krijgen van een grote club. Ik kreeg wat simpele trainingen voorgeschoteld, werd gevraagd wat mijn positie is (CAM, LW/RW of ST) en mocht wat laten zien in een 11 vs 11 wedstrijd. Na wat initieel gestuntel, lukte het me aardig om indruk te maken. En ja hoor; Stoke aan de lijn. Of ik interesse heb. En kijk nou eens: Gareth mag ook naar Stoke. Ok, duidelijk het script, maar prima voor een verhaallijn natuurlijk.

In The Journey heb je de keuze om als een team te spelen, of alleen als Alex Hunter. Op deze manier spelen kennen we natuurlijk al uit eerdere FIFA games. Het leek mij logischer om alleen als Alex te spelen. Dit gaf mij meer het gevoel in het verhaal te zitten; als ik dan de bal had, wilde ik echt iets laten zien. Ik merkte dat ik ook wat meer egoïstisch begon te spelen. Ineens had ik meer begrip voor al die egotrippers die ik vervloek als ik naar een wedstrijd kijk op televisie!

Als je de bal niet hebt, kun je aangeven of je de bal wilt krijgen. Als dat lukt, is dat natuurlijk mooi. Sta je verkeerd en komt de bal niet aan, dan krijg je een minpunt op je rapportcijfer. Je moet namelijk voldoende indruk maken op de coach om geselecteerd te worden. En omdat Gareth Walker heel toevallig, net als ik, ook spits is, moet ik het wel goed doen. In het begin start je als invaller, vaak met zo'n kleine dertig minuten op de klok. Weinig tijd, zeker als je bedenkt dat je meerdere doelen meekrijgt; scoor de volgende goal, maak een assist, win de wedstrijd, scoor minimaal een 7, etc. Het lukte mij niet altijd om indruk te maken, maar over het algemeen maakte ik een aardige indruk. Wat ik wel vervelend vond, was het feit dat een slechte pass van de AI op mijn conto kwam. Dat mag EA wel gaan aanpassen, want mij betreft.

Na een wedstrijd krijg je soms een interview met een journalist die je enkele standaard vragen stelt. Dit kwam op mij wat stijfjes en houterig over. Alex knikt vaak wat sloom en lacht als een boer met kiespijn. De vragen zijn ook niet heel intelligent en vaak te algemeen, wat resulteert in een dom gesprek. Je krijgt vervolgens de keuze om daar koeltjes, vurig of neutraal op te reageren. Als je pittig reageert, krijg je meer volgers op de EA variant van Twitter, reageer je koel dan scoor je bij je manager. Ik merkte dat het niets uitmaakte; volgers doen verder niets. Je krijgt een sponsorcontract, wat alleen maar een specifieke cutscene betekent. Scoren bij de manager deed ik op de training; gewoon minimaal een B scoren en ik zat wel bij de eerste 11.

Gaandeweg verdwijnt het verhaal op de achtergrond en ben je gewoon een seizoen lang aan het voetballen met Alex Hunter. Dat werd op een bepaald moment saai. Het viel mij wat tegen dat er op weinig meer gebeurde in het verhaal. Geen transfergeruchten, geen botsingen met andere teamspelers, geen spanningen in de familie. Het geheel deed erg oppervlakkig aan. Al met al vind ik The Journey een leuke toevoeging, met veel potentie, maar nu te weinig vulling.

Uiteraard is er nog veel meer te vertellen, maar we kennen bijvoorbeeld Ultimate Team nu wel. Er zijn nu ook managertaken te doen, die weer meer coins opleveren. Ook zijn er squad challenges, die ook weer meer opleveren. De FUT mode is erg verslavend en zal wederom honderden uren aan plezier bieden. Online is er ook genoeg te beleven, of het nu de Be a Pro modus is, waarin je 5 tegen 5 speelt, een co-op seizoen speelt of gewoon een simpele 1 tegen 1 doet. Je gaat je erg vermaken met FIFA 17. Verwacht alleen geen game op het niveau van de Champions League.

Conclusie

FIFA 17 doet eindelijk weer wat nieuws met The Journey, hoewel dit niet volledig overtuigt. Het spel zelf voelt nog steeds aan als de game van jaren geleden met gebrekkige AI en hopeloos verouderd commentaar. Toch biedt de game genoeg content voor vele maanden en oogt het allemaal weer erg gelikt.