Je speelt met het meisje Nuna en haar compagnon, een witte poolvos die ik voor het gemak even Fox genoemd heb. Je kan de game in je eentje spelen (wat ik gedaan heb), of met een tweede speler op de bank, die dan de controle neemt over Fox. In single player kan je met een druk op de knop wisselen tussen de twee personages, waarna de AI het tweede character tijdelijk overneemt. Helaas gebeurde het meer dan eens dat deze AI het personage vrolijk een afgrond in liet mieteren, omdat het blijkbaar zo geprogrammeerd is om je hoe dan ook overal achterna te lopen. Mocht je dus de kans hebben, speel deze game dan met z’n tweeën. Later in de game probeert de game nog een paar nieuwe ideeën naar boven te brengen door middel van platforms die je met behulp van Fox moet beïnvloeden, maar deze gedeelten zijn vaker frustrerend dan innovatief. Nooit echt moeilijk, gewoon frustrerend. Je hebt van die games die zo perfect in elkaar steken dat wanneer je het loodje legt je alleen maar de schuld bij jezelf kan leggen: Super Meat Boy bijvoorbeeld. In dit geval lag het helaas meer dan eens aan het spel zelf.

Knuffelen

De game is wel weer erg leuk verpakt. Nuna en Fox zijn verschrikkelijk schattig vormgegeven en vanaf het moment dat je de controle krijgt over de twee wil je ze het liefst beetpakken en knuffelen. Je acties in de game worden verteld aan de hand van cutscenes in originele scrimshaw-stijl, ondersteund door een in het Inupiat ingesproken verhaal. Een verhaal dat gebaseerd is op echte eeuwenoude tradities en folklore, dus je zal er in elk geval wel wat van leren. Ook erg leerzaam zijn de 24 ‘mini-documentaires’ die je vrijspeelt naarmate je vordert in de game, die een erg interessante kijk geven in de tradities en levensstijl van dit best bijzondere (en helaas uitstervende) volk.

Dat is ook waar de gespleten persoonlijkheid van Never Alone duidelijk wordt: de game wil duidelijk educatief én vermakelijk zijn. Als leermateriaal doet de game duidelijk wat nieuws, maar puur als vermakelijke videogame schiet het toch echt te kort. Letterlijk, want binnen minder dan drie uur ben je door het spel heen en het biedt weinig tot geen replaywaarde. De achievements veranderen hier ook niet veel aan, met alleen maar verhaalgerelateerde achievements en eentje die je 200G(!) beloont voor het kijken van alle docufilmpjes. Duidelijk een van de makkelijkste 1000G’s voor de Xbox One, mocht je daar blij van worden.