Yoram Jacobs | zondag 21 Feb 2016, 17:00

In een oneindig universum is veel te zien en doen. Tenminste, met de juiste shields en automatische turrets!

Review

Rebel Galaxy: a galaxy full of … rebels

De titel van de game laat je al direct weten met wat voor universum je te maken hebt: dit is geen plek voor de zwakkere broeders en zusters. De game zit boordevol piraten, huurmoordenaars, en simpelweg vreemde figuren. Je houdt je hier alleen staande door goed bewapend op pad te gaan en soms het hazenpad te kiezen.

Rebel Galaxy is '2,5 D', dat wil zeggen: je kunt van links naar rechts en naar voren en achteren vliegen. Omhoog of omlaag zit er niet in. Je kunt het vergelijken met een schip op water. In het begin was ik erg kritisch op deze manier van spelen: ik voelde me enorm beperkt. Na verloop van tijd merkte ik dat dit eigenlijk prima werkt: de game is van zichzelf groot genoeg. Een derde dimensie zou de game bizar groot maken.

Je bestuurt in het begin een krakkemikkig ruimteschip, met een propjesschieter als hoofdwapen en een schild dat nog geen kiezelsteentje zal tegenhouden. Je schip heeft een 'broadside' kanon (je hoofdwapen, aan de zijkanten van je schip) en je hebt een automatische turret. Hiermee zul je de eerste aanvaringen met tegenstanders moeten overleven. Dat is alleen nog niet zo makkelijk! Al snel ontmoet je de eerste ruimtepiraten die het hebben voorzien om jouw lullige scheepje. Om je broadside kanon te gebruiken moet je jezelf eerst goed langs een vijand plaatsen, om vervolgens je kanon op te laden en te schieten. Dat duurt vrij lang, zeker als de vijanden je al bestoken. De schade die je doet is bovendien beperkt. De automatische turret deed het veel beter, merkte ik. Al snel had ik daardoor de tactiek van een guerrillastrijder aangenomen: buiten bereik blijven van de vijandelijke vuren en met mijn turret aanvallen van veraf doen. Dat werkt, tot op zeker hoogte. Want na de eerste gevechten, kwam ik in aanraking met het 'level scaling systeem' van Rebel Galaxy. Zonder enige waarschuwing belandde ik in een vloot van vijandige 'Miners' met veel betere bewapening. Binnen no time bliezen ze mij op. Keer op keer. Op keer.

Serieus: ik kwam gewoon niet verder. De game had me nog weinig uitgelegd en ik werd hopeloos overhoop geschoten. Tijd om de map er eens bij te halen en te kijken wat er nog meer te doen is. Iets verderop zag ik bijvoorbeeld een aantal 'outposts' en stations. Met veel moeite wist ik de massale vechtpartij te verlaten om gehavend aan te komen.

Wapenwedloop

Elke outpost/station heeft een aantal plekken om te bezoeken: een shipyard (om nieuwe schepen te kopen), een markt (om resources te kopen/verkopen), een bar waar je het laatste nieuws kunt zien, tips kunt krijgen van barman en een huurling kunt vragen je te helpen (tip: doe dat!). Verder is er een bord met missies, waarop duidelijk vermeld staat wat het risico en de beloning is. De equipment bay is de plek die je het meest zult bezoeken. Direct zag ik waarom ik zo'n fijn doelwit was voor iedereen: ik had echt the worst of the worst! Upgraden kost een lieve duit en ik had nog geen cent verdiend. Ik besloot het verhaal even te laten voor wat het was en eerst eens te kijken wat ik kon doen om mijn schilden te upgraden. Dat leek mij namelijk vooral het probleem: ik was vaak na 2 salvo's al zo goed als dood. Om dit te kunnen bekostigen, moest ik een aantal missies uitkiezen met een 'laag' risico en een relatief hoge beloning.

Missies worden ingedeeld in vijf risicogradaties: 'Very low, low, average, high, very high'. De missies zijn allemaal van het type 'vlieg naar locatie X en schakel persoon Y uit', 'Bescherm persoon X' of 'vervoer deze lading naar deze uithoek'. Er is dus niet veel variatie, wat na verloop van tijd wel begint te storen. Los van het type missie, kun je er vanuit gaan dat je veel moet vliegen. Daarover straks meer.

De missies met een laag tot gemiddeld risico leveren je al snel genoeg credits op om je eerste upgrades te kopen. Ik merkte aan mezelf dat ik telkens met een schuin oog zat te kijken wat die ene upgrade kostte en hoe lang ik moest doorsparen voor een nog veel betere variant van een laser turret. Dit bleek de essentie van Rebel Galaxy te zijn. Nadat ik dat groepje ruimtetuig van zojuist even had laten zien wat de kracht is van een MK2 particle laser, net buiten hun range, kwam ik de volgende vijanden tegen die toch weer sterker waren dan ik. Maar als ik nou die ene risicovolle missie doe, dan heb ik weer genoeg om dat sterkere wapen te kopen! Zo bleef het een wapenwedloop en dat werkt erg goed.

Wat de game trouwens echt een extraatje geeft is de soundtrack. Die bestaat voornamelijk uit country rock nummers die erg goed passen bij het hele ruimte piraat thema. Het enige nadeel is dat er niet heel veel nummers zijn, dus na een uurtje heb je alles wel gehoord. Maar toch: een leuk uur met prima muziek! Ook ziet de game er best mooi uit, de sterrennevels, de schepen, de explosies. Het mag er best wezen.

Not so fast!

Toch is de game niet de topgame die het had kunnen zijn. Ik had het al even over het vliegen. Je schip is, in het begin, niet alleen een vliegend doelwit, het is ook nog eens zo sloom als een ruimteslak. Om hier iets aan te doen, zul je een snellere warp drive moeten kopen. Maar die zijn duur en dus moet je eerst een zooi missies doen, in dat vervelend trage schip. De map beslaat een zonnestelsel dat vrij groot is. De meeste missies dwingen je toch een heel eind te vliegen. Combineer dat met een overdaad aan backtracking en je begrijpt waarom ik hier zo'n punt van maak.

De besturing is ook niet fijn uitgewerkt. Vanuit stilstand zul je eerst vier keer moeten versnellen met de A-knop, dit duurt even. Enkele seconden LS inhouden geeft je een boost, waardoor je genoeg snelheid hebt om warp speed te behalen. Warp speed, een bekend fenomeen in de sci-fi wereld, laat je enorme afstanden afleggen in korte tijd. Klinkt goed, totdat je erachter komt dat elk object in je pad je uit warp speed haalt. Je wordt daardoor regelmatig getrakteerd op een 'asteroid belt', dwergplaneet of vijanden die in de weg 'hangen'. Dat werkte me behoorlijk op de zenuwen en bedorf mijn spelplezier aanzienlijk. Helemaal als je compleet stil hangt naast een 'Super dreadnought destroyer' van de lokale piratenfactie! Na veel hangen en wurgen (en een compleet gehavend schip!) lukte het me om me daaruit te ontworstelen, om mijn snelheid op te bouwen, LS in te houden en richting warp speed te gaan. Dit wordt wat draaglijker als je een betere booster, betere engine en betere warp drive hebt (jawel, je kunt bijna elk element upgraden). Toch is er geen upgrade die voorkomt dat je uit warp speed wordt getrokken, of iets dat 'fast travel' mogelijk maakt. Een groot gemis.

Liever een vijand dan een vriend

Na een aantal missies wordt duidelijk dat je ook naar andere zonnestelsels kunt vliegen. Dit doe je door middel van een jumpgate. Het voordeel van de nieuwe stelsels (er zijn er een stuk of tien!) is dat er missies worden geboden met hogere beloningen, er nieuwe gear te kopen is (de levels van de gear lopen van MK1 tot MK6) en dat je die gear kunt testen tegen nieuwe, sterkere vijanden. De moeilijkheidsgraad verloopt wat schokkerig: je wordt in het begin echt gesloopt, daarna ben jij degene die vijandelijke fighters als vliegen uit de lucht slaat. Om vervolgens weer compleet het onderspit te delven tegen een aantal megaschepen. Maar al redelijk snel in de game was ik te sterk voor de meeste vijanden. Het blijft uitkijken voor de 'very high risk' missies (die win je dan echt niet), maar ik maakte me niet zoveel zorgen meer. Als je alles maximaal hebt geüpgradet, kun je letterlijk je controller naast je neer leggen. Je automatische turrets (op de nieuwe schepen kun je er veel meer plaatsen) doen vrijwel alles.

Rebel Galaxy zou ook een game moeten zijn die je vrijheid biedt om te kiezen tussen goed en kwaad. Dat is echter een marketingpraatje: ja, je kunt proberen een tegenstander om praten je niet aan te vallen. Dit doen ze echter alleen als je sterker bent. Dan vliegt die vijand dus gewoon weg, inclusief de MK6 gear die hij aan boord heeft (je kunt elk schip scannen). Dan schiet ik je liever overhoop, want de game draait om credits, niet om moraal. Er zijn wel verschillende facties die al dan niet 'friendly' zijn. Maar het maakt niet zoveel uit. Doe je eerst missies voor 'The Militia'? Dat zal het 'Red Devil Cartel' niet leuk vinden. Toch kun je hen ook te vriend houden door missies voor hen te doen.

De game is tenslotte groot. Ik heb er inmiddels ruim veertig (!) uur op zitten en heb me, op het ellenlange vliegen na, goed vermaakt met wat de game te bieden heeft. Er is, naast de genoemde kritiek, nog wel wat aan te merken op de game.

Zo verschillen de verschillende zonnestelsels nauwelijks van elkaar: ik had liever één grote map gehad. De game heeft soms last van pop-up: met name als je uit warp speed komt, moet de game grote objecten nog laden. Soms bots je daardoor bovenop een station. Dan kun je de game gewoon opnieuw starten. Dat is een mooi bruggetje, al zeg ik het zelf, naar het save systeem. Je slaat je voortgang alleen op als je in een ruimtestation bent geweest. Heb je net meerdere veldslagen gewonnen, vette gear gevonden, etc., knal je bovenop het ruimtestation waar je wilde saven. Dood: opnieuw vechten, hopen op vergelijkbare gear (die is random). Wat me verder opviel was dat de game maar één resolutie aanbiedt, waardoor ik met geen mogelijkheid het gehele scherm op mijn oudere 720p LCD tv scherm kreeg. Nooit fataal, vaak wel hinderlijk! Tel daarbij wat bugs in missies op en hier en daar wat game crashes en je merkt dat de game niet helemaal af is.

Conclusie

Rebel Galaxy is een grote, leuke space RPG. De continue wapenwedloop, het verdienen van genoeg credits en vinden van toffe gear is verslavend. De game wordt echter gehinderd door een slecht travel systeem, wat bugs, en te veel fetch quests. De soundtrack maakt het geheel wel weer wat leuker, waardoor ik de game in zijn geheel wel kan aanraden.