Yoram Jacobs | zondag 2 Okt 2016, 9:16

XBW heeft ReCore volledig uitgespeeld. Een emotionele reis of een pijnlijk stille wandeling door de woestijn?

ReCore werd tijdens de E3 van vorig jaar aangekondigd met een zweem van mysterie. Een Xbox One exclusive van de man achter Mega Man, Dead Rising en Lost Planet. De trailer liet een jonge vrouw zien in een woestijn landschap met een robothond omringd door vijanden. We zagen de hond zich opofferen voor zijn baasje. De emoties spatten er destijds vanaf. Dat kon wel eens heel bijzonder worden.

Na de aankondiging verdween de game echter op de achtergrond. Weinig nieuws, beelden of interviews. Een stille release bovendien, zonder marketing waar je die wel zou verwachten van uitgever Microsoft. Teken aan de wand?

Een nieuw begin

In ReCore ben jij Joule, een jonge vrouw die ontwaakt uit een lange 'cryosleep'. Zo'n tweehonderd jaar geleden, in 2020, brak er op aarde namelijk een ziekte uit. De ziekte, genaamd Dust Devil Plague, heeft de aarde onbewoonbaar gemaakt en de mensheid zo goed als uitgeroeid. Een organisatie met de naam Mandate heeft een aantal ruimteschepen op pad gestuurd naar de planeet Far Eden, om de mensheid te redden. Terwijl de planeet omgetoverd wordt tot een leefbare wereld (een proces dat bekend staat als terraforming), slapen de ruimtehelden. Plotseling ontwaakt Joule echter en wat blijkt: het terraform proces is nog niet helemaal klaar. Aan haar de taak om dat proces te hervatten.

Het verhaal begint goed en zet aardig de toon. Ik was wel benieuwd naar de rest. Hoe zit het met de andere ruimte reizigers, ben ik hier alleen? Wat zou er in die grote toren zitten? Kan ik op die rotsen klimmen? Wat zijn die zwevende blokken? De drang op pad te gaan werd direct geactiveerd. Daar komt bij dat de soundtrack (door een heus filharmonisch orkest!) prachtig is.

ReCore biedt weliswaar een open wereld, de verhaallijn is strak lineair; je moet direct op zoek naar speciale kernen, Prismatic Cores. Die heeft Joule onder andere nodig om haar eigen space caravan (Crawler) te activeren. Je stapt de Crawler uit en komt al snel in aanraking met vijandelijke Corebots; gekleurde robots die het hebben voorzien op jou en je hondenmaatje, Mack. De combat is simpel, maar doeltreffend; een rode robot moet je beschieten met rode kogels, idem voor blauwe en gele vijanden. Het wisselen tussen kleuren doe je met de D-pad.

Nadat je genoeg schade hebt aangebracht krijg je de optie om de vijandelijke robot te ontdoen van zijn kern. Je schiet dan met je grapple gun en probeert de kern naar je toe te trekken. Eenmaal binnen gehaald ontploft de robot en krijg je XP. Mack assisteert je hierbij; hij schiet blauwe kogels en kan ook sterkere aanvallen inzetten. Naast de ervaringspunten die je krijgt, laat een vijand ook kleine stukjes kern vallen in de drie genoemde kleuren evenals onderdelen om je robot te versterken. Dit vormt de basis voor de rest van de game.

ReCore

Far Eden is een dorre woestijnplaneet; dat is logisch gezien het verhaal, maar tegelijkertijd ook jammer voor de speler. Er is namelijk weinig te zien en nog minder te doen. Je ontmoet, op een andere ruimtereiziger na, helemaal niemand en krijgt verder ook geen side quests. Op de planeet zelf zijn gelukkig wel wat gebouwen en kerkers te vinden. De kerkers zijn ofwel battle arena's of obstacle courses die enige behendigheid vereisen. Aan het einde van elke kerker krijg je een Prismatic core en, als je de secondaire doelen hebt behaald, schatkisten die blauwdrukken bevatten voor nieuwe onderdelen voor Mack.

Redelijk snel in het verhaal krijg je de beschikking over een nieuwe robot, Seth, een robot in de vorm van een spin. Je kunt beide robots meenemen, al kun je er maar een met je laten vechten. Het maakt de combat iets gevarieerder, al is de tegenstand nooit dusdanig dat ik echt de noodzaak voelde om Seth erbij te halen. Verderop in het verhaal krijg je nog twee robots, een aap genaamd Duncan en een vliegrobot genaamd, Mack. Huh? Mack was toch de hond? Dat klopt. De vliegrobot heeft echter een kern nodig en kennelijk zijn er maar drie beschikbaar. Vandaar de titel van de game. Mack offert zich dus niet dramatisch op om Joule te redden, zoals de trailer deed vermoeden.

Goed, Mack de hond, waar ik het eerste deel van het verhaal heb gespeeld en een band mee heb opgebouwd, gaat bruusk offline en wordt nu dus Mack de vliegrobot. Ik vond dit een merkwaardige keuze. Het idee hierachter is dat de essentie van de robots niet verloren gaat als de kern in een ander frame gestopt wordt. Maar voor mij maakte het wel uit.

Ik raakte op een bepaald moment ook wel in de war wie nu wie was. Bij het verlaten van je Crawler moet je kiezen wie je meeneemt. De game staat je enkel toe om twee robots met je mee te nemen en van de vier frames kun je er maar drie activeren. Mack de hond wordt Mack de aap, Seth is ineens de vlieger en Duncan is nu de spin. Los van de verwarring vond ik het ook vervelend om zo beperkt te worden. Elke robot heeft namelijk een bijzondere eigenschap die je nodig hebt om puzzels op te lossen. Als je er dan achterkomt dat je toch Mack, sorry, Seth de spin nodig hebt moet je weer terug naar je Crawler. Nou, dan doe je dat toch, zul je misschien denken? Gewoon even fast travel aanklikken naar je basis? Het is helaas iets meer dan dat.

ReLoad

ReCore wordt namelijk geplaagd door extreme laadtijden. Het opstarten van de game duurt al een minuut of twee, het laden van je savegame nog een minuut. Ga je dood, kun je rustig even wat te drinken inschenken en als je 'fast travel' kiest neem je kennelijk een stoptrein, want dat duurt bizar lang. Elke keer dat je naar een nieuw gebied gaat, krijg je ook een laadscherm voorgeschoteld. Dat de game je dwingt om veel heen en weer te reizen helpt niet. De update die men deze week heeft gelanceerd heeft weinig uitgehaald; sommige laadschermen duren nu twee in plaats van drie minuten. Je snapt dat dit de irritatie niet wegneemt. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe vaak je tegen een laadscherm aankijkt, dit haalde echt ongelooflijk veel lol uit de game.

En zoveel lol is er eigenlijk niet te beleven. De combat is aanvankelijk aardig en houdt je de eerste arena's wel zoet. Maar al snel blijkt dat de hele planeet feitelijk maar vier soorten vijanden heeft; honden, apen, spinnen en tanks. Op die laatste soort kom ik dadelijk terug. Het systeem rond ervaringspunten en blauwdrukken is mijns inziens slecht uitgewerkt. Pas na enkele uren werd mij duidelijk dat mijn robots niet sterker worden als ze stijgen in level. Daarvoor moet je die kleine kernen gebruiken, waar ik het eerder al over had. Die kleine kernen gebruik je voor Core Fusion, die ervoor zorgen dat de aanval, verdediging of energie van een robot wordt versterkt. Maar ik had eigenlijk zelden mijn robot nodig in een gevecht. Ik heb de gehele game maar drie keer de stats van mijn robots verhoogd. Hetzelfde geldt voor de blauwdrukken; er zijn er echt heel veel te vinden op Far Eden, maar je hebt deze nauwelijks nodig. Ik heb mijn Corebots misschien twee keer voorzien van een sterker frame.

De dungeons zijn verder niet echt gevarieerd; het zijn allemaal varianten van dezelfde grot, met dezelfde kristallen, lava pits en zwevende platformen. Het zegt genoeg dat elke dungeon dezelfde secondaire doelen heeft; acht switches vinden, een gele kern en de kerker binnen een bepaalde tijd uitspelen. Deze eentonigheid werd mij op een bepaald moment teveel.

Ik moet ook zeggen dat het verhaal, na een goed begin, compleet instort en de game je gewoon op een reeks aan fetch quests stuurt. De grote, gemene eindbaas zit verscholen in een toren en die bestaat uit verschillende vloeren. Om toegang te krijgen tot een vloer moet je voldoende prismatic cores hebben en uiteraard heb je die niet. Ben je dus klaar met vloer 1, mag je de toren verlaten en de lege wereld van Far Eden verkennen tot je het vereiste aantal cores hebt voor vloer 2. Dit kunstje herhaalt men drie keer en dan kom je al toen aan het eindgevecht.

Niet af

Tenslotte is het mijn plicht om je te wijzen op de vele glitches. Je valt door de map in het oneindige, de game stopt er soms helemaal mee, de map is soms niet meer te gebruiken, audiologs die je vindt klinken door cutscenes heen. Nee, het is duidelijk dat de game niet af is. Ik vermoed dat de ontwikkelaar grote plannen had met ReCore, maar dat men veel heeft moeten schrappen en dat er geen tijd was voor een echte kwaliteitscontrole.

De emoties uit de E3 trailer zitten bijvoorbeeld totaal niet in de game (de cutscene zelf trouwens ook niet!), de gameplay zit anders in elkaar dan voorgesteld en ik zie zelfs Corebots in de trailer die nooit op het toneel verschijnen. Om dit te illustreren kom ik nog even terug op de Tank. Tijdens je avontuur op Far Eden krijg je gezelschap van vier robots, maar op je menuscherm is duidelijk te zien dat er een vijfde te vinden is. Vermoedelijk een tank, want ik heb die vijandelijke tanks gezien op de planeet en zelfs onderdelen voor een tank gevonden. De Tank zit echter niet in de game, ondanks het feit dat er een compleet gebied te vinden is, waar je deze tank voor nodig hebt. Ik denk dat de ontwikkelaar deze vijfde Corebot heeft geschrapt met het oog op de release. Waarom men dan niet alles wat met de tank te maken heeft, geschrapt heeft, is een raadsel. Op Twitter heeft men aangegeven dat men binnenkort met meer info komt. Ik mag hopen dat dit geen cynische cash grab gaat worden. De E3 trailer kun je dus rustig ontzettend misleidend noemen. Of deze staat van de game de reden is voor de schappelijke retail prijs van 40 euro, is onbekend. Het is in elk geval prijzenswaardig dat men dit heeft gedaan.

Conclusie

ReCore heeft gigantisch veel potentieel, maar is duidelijk niet af. Het verhaal begint goed, maar stort volledig in. De combat is aardig, maar wordt nooit uitgebreid. Far Eden straalt mysterie uit, maar blijkt identieke dungeons te hebben en nodigt niet uit tot verkenning. Het hele idee van een emotionele reis met je robothond is compleet ontmanteld door slecht designkeuzes. De laadtijden zijn bovendien excessief en de glitches te talrijk om niet te vermelden.