Tim Colman | zaterdag 5 Jan 2019, 11:51

Een spannend spel dat zich afspeelt in de mythische wereld van H.P. Lovecraft; Call of Cthulhu is er nu voor de Xbox One.

Gespeeld op de Xbox One X

Een horrorgame gemaakt voor fans van het genre en vooral voor Lovecraft-adepten klinkt als een zekerheidje, maar kan deze underdog van een game ook een breed publiek aanspreken?

Chaosium

Het begon allemaal met een bordspel, Chaosium, dat werdt uitgebracht in de jaren tachtig, en dat compleet in de Cthulhu Mythos (de officiële term voor de wereld van Lovecraft) valt. De Franse ontwikkelaar Cyanide Studios slaagt er wonderwel in om de speciale sfeer van het bronmateriaal te vertalen naar een videospel. Het werd een first person detective game die een hoog concentratievermogen en wat denkwerk vergt van de speler, in plaats van snelle reflexen. Je zou je op basis van de verpakking kunnen verwachten dat je aan stevige survival horror gaat beginnen, maar dit spel hoort toch beter thuis in de bak van de psychologische terreur met het hoofdpersonage dat het nauwelijks rationeel houdt terwijl je je een weg baant door de gruwel die het spel op je af gooit.

Het verhaal speelt zich af in 1924 en jij speelt als Edward Pierce, een wat verwarde en verslagen privédetective die naar Darkwater Island reist,  dat nabij Boston ligt. Je doel is om de dood van de familie Hawkins te onderzoeken, een familie van jetsetters die allemaal de dood vonden in een brand. Enkel de ruïne van hun immense landhuis is wat overblijft van die ramp. Het troosteloze havenstadje Darkwater kent grafisch hoogtes en laagtes. Je komt van alles tegen: textures die traag laden, personages met weinig polygonen en elementen die plots in beeld springen. Het komt de beleving niet echt ten goede, maar je raakt er na een tijdje wel aan gewend. Voordeel is wel dat naarmate je een weg vindt door het verhaal deze foutjes zich mengen met een aantal prachtige stukken om samen een donker en vreemd genoeg aantrekkelijk sfeertje te creëren.

Geestelijke gezondheid

Fans van de Cthulhu Mythos zullen verheugd zijn met het feit dat Cyanide hun passie voor het bronmateriaal duidelijk deelt. Van de aangespoelde orca’s op de stranden van Darkwater tot de tentakels die je achtervolgen in lange, donkere gangen. Het spel is overgoten met een gevoel van eenzaamheid, aftakeling en de algemene guurheid waar de werken van Lovecraft zo bekend voor staan.

Kort samengevat komt de gameplay neer op een psychologische evenwichtsoefening terwijl je Pierce door de terreur en tragedies van de verhaal loodst. De grootste sterkte van Call of Cthulhu is dat elk element van de gameplay verbonden is met de mentale toestand van Pierce. Bepaalde beslissingen, zoals geen alcohol gebruiken, helpen je om Pierce zijn focus te behouden. Andere acties zoals je te lang in een nauwe ruimte verstoppen of amok maken met de bewoners van Darkwater duwen je dan weer rechtstreeks de waanzin in. Je wordt getrakteerd op maar liefst twaalf verschillende eindes. Welk einde je krijgt hangt af van hoe het gesteld is met Pierce z’n geestelijke gezondheid als je het hoofdverhaal hebt voltooid.

Je krijgt een vrij evenwichtige ervaring die gebaseerd is op drie pijlers: gesprekken houden, verkennen en stukken waarin stealth belangrijk is. Gesprekken aangaan met de lokale inwoners voelt prima aan dankzij de goed uitgedachte dialoogkeuzes en de goede vertolkingen. Geen enkele NPC is echt uniek te noemen, maar het schrijfwerk is sterk en zorgt ervoor dat Cyanide er in slaagt om een coherente wereld op te bouwen. Je spendeert heel wat tijd met het verzamelen van aanwijzigingen die het mysterie rond de Hawkins familie kunnen verhelderen. Donkere cults, duistere wezens en wat medische behandelingen die het daglicht niet mogen zien zijn allemaal elementen waar je mee te maken krijgt tijdens je zoektocht. Een typisch verloop is dat je een ruimte binnenloopt en na wat gespeur in een “reconstruction scene” belandt waarin je dan met tips uit het verleden bepaalde gebeurtenissen dient te reconstrueren. Je hebt wel eens een stevige dosis geduld nodig in sommige delen van het spel, waar dan je de locatie grondig moet uitkammen om de nodige items te verzamelen.

Zachtjes aan

Het spel heeft een laag tempo en verwacht van de speler een methodische aanpak. Fans van het hogere tempo van bijvoorbeeld de Resident Evil-reeks zijn dus gewaarschuwd. Van vechten of schieten is eigenlijk geen sprake, maar dit biedt kansen voor het verhaal en stelt je in staat om je volledig in te leven in Pierce’s hoofd. De stealthstukken zijn de zwakste delen in het hele spel. Je moet verborgen blijven voor veiligheidsagenten en cultleden maar de gameplay blijft verder zeer simplistisch, mede doordat de AI op kleuterschoolniveau draait. Dankzij een verder niet te ingewikkeld RPG-systeem kan je vaardigheden van Pierce uitbreiden en versterken op zeven vlakken: onderzoek, kracht, spreekvaardigheid, stealth, psychologie, medicatie en occulte krachten. Werk aan je spreekvaardigheid en je kan gemakkelijker de lokale bewoners om de tuin leiden, en je onderzoeksvaardigheden opkrikken helpen je dan weer om de meest verborgen aanwijzigingen onmiddellijk op te merken. Het systeem is zeer overzichtelijk, en het zorgt voor een extra laagje in een voor de rest vrij lineair spel.

Conclusie

Call of Cthulhu heeft ongetwijfeld z’n gebreken en mist grafisch een zekere afwerkingsgraad dat het geheel naar een hoger niveau had moeten krikken. Je waant je op dit gebied op enkele plaatsen terug in de vorige generatie consoles maar de sterke art direction, unieke sfeer en het intrigerende verhaal zorgen er samen voor dat je die audiovisuele uitschuivers door de vingers ziet. Call of Cthulhu wordt gedreven door het verhaal en kan je gegarandeerd de stuipen op het lijf jagen. Een aanrader voor horrorfans die eens iets anders willen spelen dan Resident Evil. Pik je de game op, dan daag ik je uit om het spel met de lichten uit te spelen.