Tim Colman | maandag 5 Dec 2022, 13:22

De laatste game in dit seizoen van The Dark Pictures brengt je naar een horrorhotel!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Voor we starten toch even meegeven dat ik een enorme fan bent van het horrorgenre. Zeker omdat Supermassive games er hun eigen draai aan heeft gegeven hebben de laatste jaren met toptitels als Until Dawn, The Quarry en de verschillende afleveringen in The Dark Pictures Anthology. De mix van horror tropes uit literatuur, film, series en gaming brengen ze op een zeer (wan)smakelijke manier samen met korte en krachtige game ervaringen als gevolg. Ik keek dan ook al heel lang uit naar The Devil in Me, de afsluiter in de huidige Dark Pictures Anthology reeks.

Welkom in het Murder Hotel!

Voor wie minder vertrouwd is met de reeks: The Dark Pictures Anthology is een vierdelige reeks aan horror games/ervaringen met ongelooflijk hoge productiewaarden met Hollywood-acteurs in verschillende rollen en kan nog best omschreven worden als een reeks 'interactieve films'. Spitsvondige beslissingen van spelers kunnen een enorm verschil maken voor hoe het verhaal zich ontwikkelt en betekenen ook leven of dood voor de personages. Beslissingen nemen in games met blijvende gevolgen versterkt voor mij de ervaring omdat echt ergens om gaat en het mijn 'Wat als’-nieuwsgierigheid altijd prikkelt voor een tweede ronde.

Geen spoilers, dat spreekt voor zich, maar het algemene uitgangspunt van het verhaal is dat een productieteam van een reeks over seriemoordenaars wordt uitgenodigd door de mysterieuze Granthem Du'Met om te komen filmen in zijn zelf gebouwde replica van het World's Fair Hotel ook gekend als ‘Murder Hotel’ op een afgelegen eiland in Lake Michigan.

Het World’s Fair Hotel werd ontworpen door H.H. Holmes, één van Amerika’s eerste seriemoordenaars. Het is een enorm gebouw vol speciaal ontworpen moordkamers. Een locatie met doolhofachtige gangen, gesloten deuren, gebarriceerde uitgangen en geheime doorgangen vormen een speelbord om mensen compleet te laten verdwalen en ze recht in de val te laten lopen. Na hun aankomst ziet het team met grote verbazing Du'Met op de enige veerboot terug naar de kust varen. Na het diner begint iemand, verkleed als de eerder genoemde Holmes, de bezoekers te stalken.

Elke stap, elke adem

Dit is het meest besloten deel in de serie tot nu toe omdat het zich voornamelijk afspeelt in één groot gebouw. Indringende soundscapes, verlichting en ontwerp van de omgeving zijn vakkundig gebruikt om een gespannen en claustrofobische sfeer te creëren.The Devil in Me biedt ook meer ruimte tot verkenning en dat komt prima uit nu alles zich afspeelt op zo’n intrigerende locatie. Elk personage heeft een ander soort lichtbron, variërend van een cameraflitser tot een sigarettenaansteker. Het nut van elk apparaat als zaklamp maakt een enorm verschil in wat elke protagonist kan zien terwijl hij door het gebouw navigeert. Dit uitgangspunt gaat samen met een aantal geïnspireerde boobytraps om meer schrikmomenten te creëren dan in de vorige games en dit zijn kwaliteitsvolle schrikmomenten.

De makers hebben het besturingsschema en enkele gameplay-elementen lichtjes aangepast in vergelijking met de vorige afleveringen. Zo heb je voor de eerste keer een inventory om voorwerpen mee te nemen van locatie tot locatie. De andere wijzigingen zijn kruipen onder obstakels en je evenwicht bewaren op grote hoogte, en je voelt al dat dit enkele spannende momenten zal creëren op leven en dood. De puzzels met gereedschap en de secties waarin je je adem moet houden om geen lawaai te maken zijn sterk verbeterd en intuïtiever. Ook de platformstukken kregen een beurt: klimmen en klauteren om een voorwerp te verplaatsen om toegang te krijgen tot een ander gebied wordt meer gebruikt.

Kiezen is altijd verliezen

Spelers kunnen de relaties tussen elk personage manipuleren door middel van gesprekskeuzes die in het begin onbelangrijk lijken, maar later in de game een groot verschil kunnen maken. Hier is Supermassive schatplichtig aan Telltale of zelfs Bethesda met de “X zal zich dit later herinneren” Als je bijvoorbeeld in een positie wordt gebracht waarin je moet kiezen tussen twee mensen, maakt het een groot verschil of de ene je vriend is. Het is zeker de moeite waard dit in gedachten te houden wanneer je ervoor kiest eerder sarcastisch of aardig te zijn tegen een van de andere personages.

Beslissingen die de richting van het verhaal veranderen zijn de beste. En The Devil in Me past ze zo toe dat je weinig tijd hebt om die belangrijke beslissingen weloverwogen te nemen. Dat is wat The Dark Pictures Anthology net zo leuk maakt, het gevoel dat je puur op instinct reageert terwijl je wel alle opties door je hoofd voelt gaan. Wie iedereen in leven houdt bij z’n eerste speelronde heeft gewoon geluk gehad. De gepresenteerde keuzes geven je geen enkele indicatie van wat er vervolgens kan gebeuren en zijn afhankelijk van de juiste keten van eerdere beslissingen, dus er is altijd een element van geluk bij betrokken om je er met succes doorheen te navigeren. Rennen of verstoppen? Relaxen of onderzoeken? De keuze is aan jou, maar wees voorbereid op het resultaat van je beslissing.

Supermassive haalt alles uit de kast in hun sluitstuk voor dit seizoen van The Dark Pictures Anthology: creepy en atonale muziek, animatronics, een stevige portie jumpscares en een sfeertje dat recht onder je huid kruipt. Je speelt natuurlijk het best laat en in het donker, dat spreekt voor zich. De seizoensfinale is iets langer dan de vorige afleveringen en klokt af ergens tussen de zeven en negen uur. Het blijft natuurlijk een lineaire krachtstoot die je op een avond of twee doorloopt. Gamers die op zoek zijn naar een langere horrorgame zoeken hun heil beter in andere reeksen zoals Resident Evil of de verwachte Dead Space remake.