Tim Colman | maandag 18 Nov 2019, 12:06

Nog meer Dungeons and Dragons op je Xbox One, met klassiekers Icewind Dale en Planescape: Torment.

Gespeeld op Xbox One X

Met Dungeons and Dragons terug op de voorgrond lijkt het wel hét moment om die oude computer rpg’s nieuw leven in te blazen. Met twee enhanced edities van zowel Planetscape: Torment & Icewind Dale kunnen de fans van weleer de nostalgie weer laten aanwakkeren.

D&D is back

De populariteit van Dungeons & Dragons is de afgelopen jaren enorm toegenomen. Met een Hollywoodster als Vin Diesel die publiekelijk z’n liefde voor de game bekend maakt en de bijrol die het spel speelt in de Netflix-reeks Stranger Things, lijkt het gewoon het juiste moment voor Beamdog om de Enhanced Editions van de PC-klassiekers Planescape: Torment en Icewind Dale uit te brengen en de classic games zo volledig terug in de schijnwerpers te plaatsen. De twee games samen staan garant voor mogelijk honderden uren gameplay. Het zijn twee enorme RPG's die, samen met Baldur's Gate, de weg hebben vrijgemaakt voor titels als Knights of the Old Republic, Divinity: Original Sin 2 en Pillars of Eternity.

Toen de twee games ongeveer twee decennia geleden werden uitgebracht (Planescape kwam uit in 1999, Icewind Dale het jaar erna) waren games lang niet zo toegankelijk als ze nu zijn. De moeilijkheidsgraad stond vrij scherp afgesteld.. De Enhanced Editions zijn opnieuw gemaakt en bewerkt door Beamdog om een toegankelijker en leuker avontuur te bieden voor de gamer van vandaag. Naast de verschillende moeilijkheidsniveaus (inclusief de D&D regelset) bevat Icewind Dale een nieuwe Story-modus, eentje die de volledige game met al zijn gevechten en exploratie biedt, maar daadwerkelijk sterven onmogelijk maakt. Geweldig voor nieuwe spelers, maar ook zeker handig voor terugkerende spelers, die gewoon weer van het verhaal willen genieten zonder de uitdaging van hun originele playthrough aan te gaan.

Icewind Dale bijt het spits af

Ik begon met Icewind Dale. Je volgt Jerrod, een barbaarse sjamaan die zichzelf opofferde om Icewind Dale te redden van een demonische invasie. Bij het begin ontmoet je een klein groepje avonturiers in het dorpje Easthaven. In tegenstelling tot de meeste RPG's, biedt deze game je vanaf het begin een volledige set personages, in plaats van alleen op pad te gaan en vervolgens de anderen te ontmoeten om zo je crew onderweg uit te bouwen en te vervolledigen. Je kan met een vooraf ingestelde crew vertrekken of je een bende samenstellen op basis van je eigen voorkeuren. Het is tenslotte een Dungeons & Dragons-spel, waarbij de voorkeuren van de gamer zelf altijd de kern van de ervaring is geweest. Icewind Dale bulkt van de fantasyclichés. Je start het spel in een café samen met je crew en je verzamelt informatie via gesprekken met de waard en de dorpsinwoners. Hrtothgar organiseert een tocht naar het nabijgelegen Kuldahar. Het gezelschap vertrekt op tocht en zet zo het verhaal in gang.

Je lost niet alle problemen op met het hoofdpersonage. In Easthaven bots je bijvoorbeeld op een vrouw die enkel in liedjes communiceert. Enkel de Bard kan haar een liedje doen spelen om haar zo de nodige info te ontfutselen. Elk crewlid heeft specifieke vaardigheden en het spel vereist dat je zo ruim mogelijk denkt bij het aanpakken van problemen. Die verschillende vaardigheden komen ook goed van pas tijdens de gevechten zelf. Het vraagt best wat coördinatievermogen om je crew te beheren tijdens de aanval. Gelukkig kan je gebruik maken van de pauzefunctie om je troepen op te stellen en toe te slaan. Dieven kunnen hun stealthvaardigheden inzetten, magiërs kunnen terugvallen op hun spreuken en berserkers zorgen voor extra schade als ze hun woede inzetten. Hou er rekening mee dat de dobbelstenen op de achtergrond altijd hun rol zullen spelen, het blijft natuurlijk wel een D&D game. Icewind Dale legt de nadruk heel sterk op z’n combatsystemen en minder op de storytelling. Daardoor werd ik sterk geconfronteerd met de ouderdom van de gevechtsgameplay, iets wat ik veel minder had met de andere titel van deze compilatie.

Planescape: Torment doet het iets anders

Gelukkig blijven alle systemen en controls dezelfde wanneer je overschakelt naar Planetscape: Torment, maar hier legt de nadruk veel sterker op het verhaal en de atmosfeer. Het eerste wat je opvalt aan Planescape is dat de introfilm erg lijkt op een intro uit 1999. Het is dan ook letterlijk dezelfde intro als die in 1999. Terwijl Icewind Dale koos voor storytelling met stilstaande beelden, ziet de 3D-animatie van Planescape er gewoon ongelooflijk gedateerd uit. Gelukkig blijft de kracht van de boodschap en de manier waarop het verhaal opent gespaard.

Jij bent de Naamloze die wakker wordt in een mortuarium nadat je voor dood gewaand werd. Of werd je vermoord door de groep mannen die je hierheen brachten? Door je geheugenverlies weet je niet hoe je stierf, of zelfs meer wie je bent. Je wordt begroet door een zwevende schedel met de naam Morte, die besluit je te helpen ontsnappen en je te begeleiden op je zoektocht om te ontdekken wie je bent. Zijn droge humor is altijd vermakelijk, en dat is waar Planescape: Torment verschilt van andere games uit dit D&D-tijdperk. Het heeft zijn serieuze momenten, maar er is veel cynische humor onder dit alles, dat doorschijnt in het prachtige schrijven.Het uitgangspunt van Planetscape: Torment is dan ook totaal anders. Dit is geen verhaal over zwaarden en tovenarij. Aan vreemde wezens om mee te praten geen gebrek, je tocht brengt je door verschillende dimensies en in het begin ontwaak je zelf uit de dood. Qua toegankelijkheid doet Planescape: Torment niet dezelfde toegevingen als Icewind. De game is zelfs op de gemakkelijkste moeilijksgraad een taaie dobber en van een story mode is hier geen sprake. Het ijzig trage tempo van de eerste paar uur helpt zeker niet. Ik verloor snel de tel van het aantal gevechten waarmee ik te maken kreeg en zag de ene na de andere aanval te zien mislukken.

Het is echt verbijsterend, hoe dit pakket twee games kan bieden die zo op elkaar lijken, maar toch zo verschillend voelen qua toegankelijkheid. Natuurlijk kunnen puristen en fans van de originelen dezelfde ervaring krijgen als 20 jaar geleden, maar waarom zou slechts de helft van dit pakket een breder publiek aanspreken? Waarom de besturing over beide spellen delen, maar niet de moeilijkheidsgraad?