Tim Colman | woensdag 16 Jul 2025, 0:25

South of Midnight is een sfeervolle action-adventure voor op je Xbox!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series S/X.

Er zijn games die je speelt, en dan zijn er games die je meemaakt. South of Midnight is zonder twijfel een van de meest sfeervolle en visueel unieke titels die we recent op Xbox zagen. Compulsion Games mixt moeiteloos elementen van folklore, magie, muziek en mysterie in een wereld die aanvoelt als een vergeten legende uit het Amerikaanse Deep South. En het werkt. Jazeker, het werkt.

Je speelt als Hazel, een jonge vrouw met een gave: ze ziet magische wezens en kan communiceren met de wereld achter de sluier. Wanneer “Weaves” – magische verstoringen in de realiteit – de wereld beginnen te overspoelen, rust het lot van het moeras op haar schouders. Gelukkig krijgt ze hulp van een gigantisch skelettenwezen dat banjo speelt en filosofeert alsof hij een jazzversie van Grootvader Tijd is. En ja, dat is even fantastisch als het klinkt.

Stop-motion magie

Wat South of Midnight écht boven zijn genregenoten uittilt, is de presentatie. De game lijkt rechtstreeks uit een animatiefilm van Laika Studios te komen – een kruising tussen Coraline en The Princess and the Frog – met een vleugje Dark Souls-mysterie. Elk frame lijkt met de hand geboetseerd: Hazel beweegt met een licht stotende stop-motion-flow, het moeras leeft en ademt als een personage op zich, en het kleurgebruik is ronduit betoverend.

De muziek – een mix van blues, gospel en jazz – nestelt zich in je hoofd, terwijl krekelgeluiden, donderwolken en het knetteren van magische energie de wereld aankleden. Je hoort letterlijk de modder zuigen aan je laarzen. Er zijn weinig games die zoveel sfeer weten te brengen zonder te verdrinken in bombast of cliché. South of Midnight gelooft in zijn wereld – en wij geloven mee.

Lasso’s, lianen en lichte gevechten

Hazel gebruikt een magische lasso en een zweepachtig wapen om vijanden te lijf te gaan, aangevuld met elementaire krachten zoals vuur en bliksem. De combat voelt vlot, responsief en is vooral bedoeld om de flow van het avontuur niet te onderbreken. Hardcore actiegamefans zullen misschien wat uitdaging missen, maar de focus ligt hier duidelijk op toegankelijkheid.

Hetzelfde geldt voor het platforming-gedeelte. Hazel kan springen, rennen, glijden en ranken oproepen om zich door de wereld te bewegen. De controls doen denken aan Kena: Bridge of Spirits of Prince of Persia: The Lost Crown, maar dan iets minder strak. Toch stoorde dat nauwelijks: de gameplay dient vooral als vehikel voor de reis en het verhaal.

Vijanden zijn eerder obstakels dan echt gevaarlijk. Er is enige variatie, al bots je iets te vaak op dezelfde types. Bossfights brengen gelukkig wat meer flair, met unieke aanvallen en visuele effecten die perfect passen bij het overkoepelende design van het spel.

Een wereld met karakter

Waar sommige games graaien naar lore via eindeloze dialogen of encyclopedieën, laat South of Midnight zijn wereld voor zich spreken. Elk hutje, elke moerassige rivierarm, elke verweerde billboard vertelt een verhaal. NPC’s spreken in een accent doorspekt met zuiderse tongval, en de folklorefiguren die je tegenkomt – van tricksters tot melancholische spoken – zijn even vreemd als memorabel.

Hazel zelf is een krachtige maar geloofwaardige protagonist, en haar interacties met metgezel Bones behoren tot de meest warme en natuurlijke dialogen die we recent in een game hoorden. Geen Hollywood-pomp, maar echte menselijkheid. Hun gesprekken zijn grappig, wijs en soms hartverscheurend. Ze tillen de game op van stijlvol avontuur naar karaktergedreven ervaring.

Hier en daar een kras op het vinyl

Hoewel de sfeer en stijl van wereldklasse zijn, is niet alles perfect. Af en toe duikt er pop-in op wanneer textures iets te laat inladen, en tijdens drukke gevechten zakt de framerate soms even weg. Geen dealbreakers, maar het haalt wel even de magie uit het moment. Ook had de combat wat meer diepgang mogen hebben, zeker tegen het einde. Toch voelen deze punten eerder als kleine krassen op een prachtige vinylplaat: ze zijn er, maar ze verpesten het luisterplezier niet. Je blijft luisteren. Je blijft spelen.