Tim Colman | vrijdag 3 Jan 2020, 12:00

Zoek je een leuke actie-RPG met een interessante grafische stijl? Misschien is Sparklite iets voor jou!

Gespeeld op Xbox One X

Ik kan de nodige aanloop ineens overslaan - deze game voelt heel bekend aan. Je kent dat soort games wel: de pixel-art indie rogue-lites, met constante progressie en schattige personages. We hebben met andere woorden wel al eens eerder gezien wat Sparklite tracht te doen. Heeft deze titel dan genoeg om boven de rest uit te steken? Misschien…

A link to Roguelite

Sparklite neemt voor de hand liggende elementen uit verschillende Zelda-titels en stelt de speler 'gadgets' ter beschikking om te kunnen ontsnappen uit de kerkers die in elk van de vijf hoofdniveaus verschijnen. Je krijgt niet alleen kracht door deze gadgets te verwerven, maar ook door valuta te verzamelen en die in te zetten om je materiaal aan te passen en te upgraden. Interessant aan Sparklite’s aanpak is het patchsysteem. Voor je vertrekt, steek je zoveel mogelijk bonussen in je rugzak om je verdediging en opgelopen schade te optimaliseren en bij te sturen.

What is pixel art?

Zoals gewoonlijk kom je een kleurrijk boeltje aan personages tegen. Het zijn echt wel de verschillende NPC’s die de wereld een smoel geven. Over die wereld gesproken, het spel heeft ronduit prachtige pixel art. Het gaf me sterke Mega Man 8 vibes met z’n sterke persoonlijkheid en felle kleuren. Elke zone heeft z’n eigenheid en dat maakt elk deel van het spel zeer gedenkwaardig. Ook de bazen delen mee in de creativiteit. Naast hun hilarische namen kregen ze ook elk een waanzinnig leuke mechaniek mee. Qua geluid is het dan weer een pak minder, want een pak geluidseffecten hoor je op sommige momenten niet en er was hier en daar ook een mix-up waarbij het leek alsof mijn vijanden alles afweerden in plaats van schade op te lopen.

Sitting Duck

Aan het begin van elke run word je in hetzelfde startgebied gedropt, waaruit elk ander niveau vertakt. Je hebt geen toegang tot een van de andere zones, totdat je de baas van het vorige gebied hebt verslagen en de upgrade hebt verkregen. Je loopt je zelden vast, want er zijn een aantal nevenactiviteiten beschikbaar. Kleine dungeons kennen nieuwe patches toe, waarbij je hetzelfde patroon tegenkomt in de verschillende zones en enkel de moeilijkheid van de vijanden kan verschillen. Dan zijn er ook gadget dungeons waar je nieuwe vaardigheden kan oppikken. Klinkt leuk, maar ze zijn allemaal aan de korte kant en blinken niet uit in design. Een voorbeeld daarvan is de gadget dungeon waar je de draaikolkgadget kan ontgrendelen. Om dat te doen moet je willekeurig een draaikolk kiezen in een reeks kamers. Kies je de verkeerde uit, dan vlieg je terug naar het begin. Je hebt weinig kans om telkens de juiste draaikolk te kiezen en vervalt dus snel in een frustrerend heen en weer geloop tussen de start en de verschillende kamers.

Je arsenaal lijdt ook aan bloedarmoede. Je heb een rail-gun, iets dat een langzaam zwevende bol afvuurt en nog eentje stuurt een energiestroom de wereld in. Ze werken allemaal op dezelfde manier tijdens de gevechten. Het enige wapen dat er ietwat uitspringt, is de zeppelin-achtige raket die je bestuurt als een telegeleide auto. Leuk als techniek, maar levensgevaarlijk want je bent een sitting duck terwijl het projectiel bestuurt.

Misschien is de grootste fout bij Sparklite de beslissing om er een "rogue-lite" van te maken. Het doorlopen van het eerste gebied naar elk van de volgende zones is een karwei dat bij elke dood wordt herhaald en de steeds veranderende lay-out draagt alleen maar bij aan de frustratie. De gadgets en upgrades, hoewel noodzakelijk om verdere zones te bereiken, waren leuk voor even, maar vonden hun weg niet in mijn routine. Verrassend genoeg bereikte ik de laatste baas van Sparklite in slechts een paar uur. Vijanden voorbij lopen om schade te voorkomen is té gemakkelijk en toen ik de baas aan het einde van elke fase had gevonden, konden hun aanvallen zo gemakkelijk worden vermeden dat ik ze zonder problemen versloeg.