Tim Colman | vrijdag 18 Nov 2022, 23:22

Lees hier de recensie van deze indiegame met een sterk verhaal!

Gespeeld op Xbox Series X.

Ik speel graag een spel puur voor het verhaal en hoewel de AAA categorie z’n mannetje begint te staan op vlak van storytelling (As Dusk Falls, Control, Titanfall 2), gingen de prijzen toch nog vaak naar een indiegame als het over scenario ging. De debuut game van Ghost Pattern, een Australische ontwikkelaar zou ook wel eens kunnen meedingen voor de narratieve prijzen.

Wayward Strand brengt je terug naar het Australië van 1978 in een ziekenhuis in de lucht. Je speelt als Casey die droomt van een carrière als journalist en die haar eerste strepen verdient met schrijven voor de schoolkrant. Casey gaat in het ziekenhuis op bezoek om haar moeder te helpen. De organisatie kampt namelijk met een personeelstekort. Jij gaat daarom mee aan de slag en bekommert je om verschillende oudere patiënten. Tijdens je goede daad aarzel je niet om zoveel mogelijk sappige informatie te verzamelen. Het zou geen indie game zijn, moest er toch niet ergens een les in verwerkt zitten. Je hebt namelijk maar drie dagen de tijd, en het is aan jou om te beslissen hoe en met wie je die tweeënzeventig uur wil doorbrengen. Het leven is kort dus maak er het beste van denk ik dan.

Luchtkastelen met ziekenboeg

De gameplay is vrij eenvoudig, want je loopt rond in het luchtschip en bezoekt verschillende mensen. Sommige mensen zijn niet zo makkelijk om mee te praten en hebben meer tijd nodig om zich voor je open te stellen. Gesprekskeuzes kunnen ook bepalen wat een personage voor je voelt en kunnen mogelijke uitkomsten openen of sluiten. Informatie die je verzamelt terwijl je met mensen praat of anderen afluistert, noteer je in het dagboek. Met wie ik ook sprak, de dialogen zijn zo goed geschreven dat je je echt betrokken voelt. De mensen praten bijvoorbeeld over hun verleden of dingen om hen heen; elke persoon voelt anders aan. Veel onderwerpen die gewoonlijk niet aan bod komen in games worden hier ook verkend, zoals ziekten en trauma's; wat ik zelf best interessant vond, maar misschien is het niet onmiddellijk wat iederekeren doorspelen. Er is simpelweg niet voldoende tijd; wat ongetwijfeld met opzet is gedaan. Maar het probleem bij herhaalde playthroughs is dat je niet de mogelijkheid krijgt om dialogen over te slaan. Nog een tweede puntje van kritiek op de quality of life functies, zijn de save spots. Ik ben het gewend om overal en altijd te kunnen saven, maar Wayward Strand geeft maar een zestal keer de mogelijkheid om je spel op te slaan.

Return to Hospital Island

De artstyle van de game valt onmiddellijk op: kleurrijk, sprankelend en fris als een kinderboek. Ik speelde net hiervoor Return to Monkey Island, dus ik had al heel wat uren naar geanimeerde tekeningen zitten kijken, maar Wayward Strand sprong er toch nog bovenuit. Elk beeld is een plezier om naar te kijken en je kan enorm veel details ontdekken. De animaties kunnen dan wel weer wat stroef zijn, wat je snel uit de game kan halen. Nog een laatste puntje van lof voor de excellente voice acting, die ervoor zorgt dat elk personage uniek aanvoelt en intrigeert als een echte persoon. Het is net hier dat de sterkte en de kern van de game zit, zie het als een audiovisuele ervaring waarin gesprekken je door het verhaal loodsen. De gameplay zelf is namelijk niet de drijvende kracht achter deze game.

Conclusie

Wayward Strand is een geweldig verhalend avonturenspel, maar het experimentele karakter ervan zal niet voor iedereen weggelegd zijn. De gameplay is nogal basaal, de onderwerpen kunnen voor sommigen ongemakkelijk zijn om naar te luisteren, en het gebrek aan een duidelijke richting zal niet bij iedereen aanslaan. Ik vond deze dingen niet erg, want de personages en de verhalen die ze te vertellen hadden waren genoeg om me erin te trekken en me geïnteresseerd te houden tot het einde. Zelfs nu nog denk ik na over bepaalde momenten en wil ik terug om meer te spelen om te zien welke informatie ik de eerste keer heb gemist.