Peter Paardekooper | woensdag 3 Sep 2014, 15:42

XBW ging voor je op Nazi-jacht.

Wolfenstein is een van de oudste franchises in de industrie. De eerste game, Castle Wolfenstein, komt al uit 1981, maar de serie werd pas echt goed op de kaart gezet door id Softwares Wolfenstein 3D. Deze game zorgde samen met DOOM voor de geboorte van het First Person Shooter genre. Spoel dik 30(!) jaar door en we zijn aangekomen bij de zoveelste reboot van de franchise, waarin nog steeds dezelfde B.J. Blaskowitz het opneemt tegen nog steeds dezelfde Nazi’s. Is het trucje nog leuk?

B.J.

The New Order (TnO) speelt zich af in een alternatieve tijdlijn waarin de Nazi’s de Tweede Wereldoorlog gewonnen hebben. Bereid je dus voor op een Londen en Berlijn vol met Nazi’s. Blaskowitz moet zich dit deel een weg banen door Polen, Berlijn, Londen, en andere locaties die ik even geheim hou omdat het leuker is om ze zelf te ontdekken. In tegenstelling tot in de eerste Wolfenstein is B.J. in dit deel een mens met een gezicht, gevoelens, en een verslaving aan fluisterend praten. In cutscenes wordt hij neergezet als gevoelig persoon dat zo uit een dramafilm ontsnapt zou kunnen zijn, maar omdat je twee minuten later weer hordes Nazi’s in stukken aan het knallen bent is dat moeilijk serieus te nemen. Dat neemt echter niet weg dat het erg leuk is om die hordes Nazi’s in stukken te knallen.

Duke Nukem maar dan wel goed

De game speelt grotendeels heerlijk weg, met hier en daar een uitstapje om het non-stop knallen wat minder repetitief te maken. Zo zal je onder andere plaatsnemen in een onverwoestbare mech, een van de hoogtepunten uit de game. Verstand op nul en schieten op alles met een Duits accent. Toevallig wordt dit hoofdstuk gevolgd door een chapter waarin je plaatsneemt in een submersible met afschuwelijke controls, wat meteen het dieptepunt van TnO is. Gelukkig is dit éénmalig.

Ook word je af en toe even een adempauze gegund in de chapters in je thuisbasis, waar je vrij rond kan lopen en kan praten met leden van het verzet. Veel van die personages zijn tof in elkaar gezet en zijn het waard om naar te luisteren, al is het alleen maar voor de bizarre conversaties die eruit voortkomen. Ook is hier een briljante easter egg te vinden die je even terugslingert naar het verleden.

De rest van de game, de ‘normale’ shootergedeelten, voelt grotendeels aan als Duke Nukem Forever... maar dan wel goed. Je hebt een weapon wheel waarin je naarmate je vordert steeds sterkere wapens in terug kan vinden, die je na elk chapter ook weer meeneemt. Dus geen “maximaal twee wapens”-onzin waar veel moderne shooters last van hebben. En veel van die wapens wil je ook blijven gebruiken: zo heb je bijvoorbeeld een heerlijke shotgun met mortiertrekjes, en de Laserkraftwerk waarmee je zowel hekken door kan snijden als vijanden letterlijk aan stukken kan blazen.

A.I.: ai ai

En zich aan stukken laten blazen doen die vijanden maar al te graag: de A.I. in de game is namelijk bepaald niet om over naar huis te schrijven. Enemies blijven vaak steken achter obstakels, merken er niks van als je hun collega’s hoofd kapotschiet van vijf meter afstand, en laten het cover nemen aan jou over. Die ene keer dat ze wel voor je schuilen is het slechts een kwestie van wachten tot ze zich even laten zien en *pop*, je hebt weer een Nazi van zijn hoofd afgeholpen. De echte moeilijkheid moet ook vooral van grote zwermen enorme vijanden komen (en enorme vijanden zal je zien), in plaats van een paar intelligente.

Upgraden doe je in deze game door middel van perks. Door op specifieke manieren Nazi’s om te leggen (dood vijf generalen met je mes, 100 Nazi’s vanuit cover met je machinegeweer, enzovoorts) speel je ze vrij en word je meteen een beetje sterker. Health en Armor pickups zijn collectibles, naast brieven van slachtoffers, Nazi Gold, en Enigma Codes die in het hoofdmenu nieuwe gamemodes ontgrendelen.

Pure singleplayer

Verder zijn er nog een paar punten het noemen waard: ik vond het erg fijn om te merken dat er ook veel Duits (en Pools) gesproken wordt wanneer de situatie daarom vraagt, in plaats van Engels met het desbetreffende (neppe) accent. Het doet de geloofwaardigheid van de game toch een hoop meer eer aan. Ook bevat de game geen multiplayer, wat ik als voordeel beschouw aangezien de makers zich zo beter konden richten op een goede singleplayerervaring waar je minstens 10 uur mee bezig bent. Precies zoals ik het graag zie. Waarschijnlijk hadden de developers wel door dat ze toch niet tegen de Call of Duty’s en Battlefields van deze wereld opkonden.

Als ik toch een paar minpuntjes moet gaan noemen: de game ziet er niet erg next-gen uit. De cutscenes zijn prachtig, maar de oude trouwe 360 zou deze game ook nog kunnen draaien. Ook is er nauwelijks muziek aanwezig, en loop je soms minutenlang door levels in complete stilte (op het geratel van je wapens na dan). Een ondersteunend achtergrondmuziekje zou leuk geweest zijn. De achievementlijst is ook nogal lui, zo is er voor elke perk één achievement gereserveerd (en dat zijn er meer dan 30). En, heren en dames van MachineGames, een Nazigame zonder Hitler...?

Conclusie

Wolfenstein: The New Order doet precies wat hij moet doen: hersenloos vermaak bieden als over-the-top shooter. Elke keer als het Nazi’s knallen iets te monotoon wordt krijg je iets totaal anders voorgeschoteld, de game is dus nooit saai. De wapens knallen heerlijk weg, collectibles zijn het verzamelen waard en upgraden is ook leuk gedaan. De game mag er dan niet next-gen uitzien en de AI is in games van jaren ouder al beter gedaan, maar dat doet niet af aan het knalplezier.