Peter Paardekooper | dinsdag 18 Nov 2014, 0:17

Oorspronkelijke review door Mirik Smit, op 1 januari 2002

In den beginne was er niks. In den einde was er Halo.
Met deze woorden wil ik deze review beginnen, ik weet niet waarom: ik kon niks beters verzinnen. En misschien is het wel gewoon waar.

Bungie… de verantwoordelijke voor deze hype zijn niet de bekendste in in de gamingwereld, maar zullen dat vanaf nu zeker wél zijn. Het begon allemaal op een namiddag in februari 1999. Ik werd wakker en besloot mijn dagelijkse rondje internetsites maar gelijk af te handelen. Aangekomen op een van mijn favoriete gamingsites aanschouwde ik een wonder der toenmalige graphics, een screenshot van een spel met de codenaam “BLAM!”. Uiteraard, lui als ik ben, ging ik weer slapen, maar ik kon dit beeld niet van mijn netvlies krijgen. Enkele dagen daarna, toen ik wakker werd (ik was behoorlijk bewusteloos) dacht ik dat ik gedroomd had. Niets was minder waar: na een rondje sites alweer een screenshot van dit hemels uitziende spel. Totaal vreemd voor mijzelve besloot ik meer informatie te zoeken over “BLAM!”, maar de informatie was schaars. Kort na dat deze screenshots opdoken werden er korte filmpjes uitgegeven, en een andere naam werd met dit spel geassocieerd: Halo. 

E3 1999

Tijdens deze grote gaming conventie kregen een select groepje mensen Halo te zien achter gesloten deuren. De ongelovigen waren bekeerd… De overlevenden van dit slachtveld konden slechts enkele woorden uiten: “Halo, never seen anything like it before, must have Halo!”. En de hype was geboren. Twee maanden later tijdens Macworld ’99 werd Halo officieel aangekondigd door de Bungie-eigenaren Jason Jones en Steve Jobs. 

Uiteraard kennen wij allemaal de rest van het verhaal: Microsoft kwam met zijn plannen voor de Xbox en zij kochten Bungie omdat zij overduidelijk de hype herkenden als een mogelijk successverhaal voor hun console. Bungie veranderde hun eigenlijke bedoelingen voor Halo van een grote eindeloze multiplayer-wereld, naar een console action-shooter met volume.

Het spel speelt zichzelf

Natuurlijk als je aan Halo denkt, denk je aan graphics. Ongoddelijke aantallen aan vette vieze vuile gedeukte bumpmaps, en realtime per pixel lighting effecten, met een aantal shaders waar je TNT2 kaartje een slappe tokeloerus van krijgt! En ja, het is mooi, erg mooi. Moeilijk te vergelijken met iets wat nu te spelen is op de PC of andere consoles. De Halo technologie had inderdaad alleen maar het levenslicht kunnen zien op de console van Microsoft. De benutting van de vele nieuwe foefjes in de videoprocessor, en de kracht van de audiochip zijn duidelijk te zien en te horen als je wereld van Halo betreedt. Maar eerlijk gezegd is het moeilijk te omschrijven wat je ziet wanneer je met je zaklamp over een metalen buitenaardse plaat schijnt. En het door de bumpmaps een oneven gedeukte beangstigend echte, harde, koude muur ziet  die door de messcherpe textures een structuur vertoond die tot in de eeuwigheid lijkt door te gaan. Dit alles natuurlijk terwijl je een vijand in je nek hoort ademen en een ongelukkige marinier zijn keel uitgilt terwijl hij word doorboord door een zoemend lichtzwaard… 

De gameplay is verslavend en makkelijk genoeg om het een vrij korte leercurve te geven. Vrienden van mij hadden binnen een half uur al door hoe je met de Xbox controller een vijandje vol lood kon pompen, en toch nog een redelijk aantal levenspuntjes over te houden, en dat is gezien de intelligentie van mij en mijn vrienden erg goed. Het spel verdeelt zich in tien grote levels met daar in ondervedeeld kleine subhoofdstukjes met overvloeiende cutscenes om het verhaal over te brengen op de speler.

Voertuigen

Nieuwe tacktieken ontstaan wanneer je beschikking krijgt over een arsenaal aan voertuigen met verschillende gradaties aan vernietigende kracht. Als eerste in het tweede level maak je kennis met waarschijnlijk het bekendste voertuig van Halo. De Jeep, oftewel de “Warthog”. Dit kunstige racemonster heeft de mogelijkheid om jezelf en twee andere vrienden te herbergen op een hobbelig, maar snel en effectief voertuig van onheil onder de vijand. Natuurlijk heeft deze favoriet een wapen, eigenlijk twee: Als eerste is er het enorme boordkanon dat een vuurkracht heeft waar je U tegen zegt en dat bemand kan worden door jezelf, je co-op partner of een computer bestuurde marinier. Als tweede is er… de bumper des doods! Een uitermate effectief wapen dat optimal kan worden benut door iemand die zichzelf de controle over de Warthog meester heeft gemaakt.

Natuurlijk wil je niet dat ik al je spelplezier en verassingen vergal en daarom zal ik je verder nog vertellen dat het overige (niet al te grote maar toch niet geringe) arsenaal aan voertuigen die je kan bemannen zeker het spelplezier en de variateit enorm vergroten. Kortom genoeg instrumenten van destructie om je oma trots op te maken.

Het Verhaal

De mensen bij Bungie staan wel bekend om de diepgang die ze in hun spellen brengen. Vooral diepgang voor de mensen die onderzoek doen naar de historie van Bungie en op verscheidene plaatsen in het spel zie je dan ook referenties naar de oudere games. Anyways, het verhaal van Halo is niet reuze gewikkeld... op het eerste gezicht. Je bent de enige overlevendde van jouw eenheid  special getrainde mariniers. In een harnas van ondefinieerbare science fiction materialen en mooie blitse computergraphics vlucht je aan het begin van het spel samen aan boord van een gigantisch ruimteschip weg van Aarde. De buitenposten die het binnenste van ons stelsel beschermen zijn reeds verwoest door een vijandelijk aantal buitenaardse rassen die zijn bijeengekomen onder de naam “Covenant”. In een (niet zo) toevallige “Slipspace” sprong naar de vrijheid, en in een poging om de vijand weg te lokken van de Aarde, ben je terecht gekomen op een plek die door de Covenant als heilig wordt beschouwd... Een Ringwereld die tussen een enorme planeet en zijn maan zweeft, en op de binnenkant een atmosfeer heeft. De Covenant volgt jullie schip in een poging om het geheim van de “Halo” verborgen te houden en te misbruiken tegen de mensheid. In een nutteloze poging om te vechten wordt je schip gedwongen te landen op de Halo. Neergestort en met de Artificial Intelligence Computer van het schip - Cortana - in je neurale systemen zet je voet op de vreemde Ringwereld. Je zal de rest van de overlevenden moeten vinden en een effectief offensief tegen de Covenant moeten beginnen om het geheim van de “Halo” te ontmaskeren... En geloof me, in de (vast) legendarische woorden van, uhm, iemand: “You're not gonna like it!”

Conclusie

Hier dan mijn welbegeerde mening.

Uit het oogpunt van een echte PC-gamer moet ik zeggen dat de controls me 10.000% meevallen, ik had verwacht dat het onspeelbaar zou zijn, maar ben buitengewoon blij verrast dat het verdomd goed speelbaar is! Ik denk dat ik best iemand met een muis en keyboard zijn kont kan schoppen. Verder moet ik even kwijt dat wegens de tijdsdruk die Microsoft op Bungie heeft gezet, niet alle beloofde wapens en elementen in het spel zitten, maar op andere gebieden weer mijn verwachtingen overtreft. Natuurlijk wachten wij allemaal nog steeds geduldig op PC Halo om de Online Multiplayer optimal te benutten, want ik zeg het je, het is fun! Online Halo multiplayer op de Xbox is wel mogelijk maar dan moet je de beschikking hebben over een HUB, PC en een snelle internetverbinding. Maar aangezien er zelfs nu al online toernooien zijn gehouden is dit zeker een optie voor de hardcore online gamer.

Al met alles opgeteld ben ik echt blij met mijn Halo. Na een menig aantal weken gespeeld te hebb heb ik EINDELIJK Halo ook op de moeilijkste moeilijkheidsgraad “Legendary” verslagen, en ik moet zeggen: het eindfilmpje dat vijf seconden langer is, is hilarisch! Als je ook nog de multiplayer opties optimaal benut heb je een spel dat je blijft spelen tot je er dood bij neervalt. En als je daarnaast nog eens probeert alle “easter eggs” (geheimpjes) uit de singleplayer te halen kan je er donder op op zeggen dat je dat never te nooit haalt voordat je een seniele demente ouwe dood sterft.

Oorspronkelijke beoordeling: Legendarisch