Casper Egas | maandag 2 Mei 2016, 20:00

Quantum Break is game én tv-serie. Daarmee is het voor het eerst in lange tijd echt NIEUW! Maar is het ook goed?

Na een slordige vijfentwintig jaar gamen heb ik alles wel gezien en moeten ontwikkelaars van goede huizen komen willen ze mij nog verrassen. Remedy, de ontwikkelaar achter onder andere Alan Wake en Max Payne laat zich echter niet in een hoekje drukken en probeert spelers echt te verrassen. Quantum Break is een spel dat gameplay afwisselt met vier ruim twintig minuten durende afleveringen van een tv-serie met echte acteurs. Voor een deel van de mensen zal dat een experiment zijn dat eens maar nooit weer hoeft te gebeuren, maar voor een ander deel zal het juist een nieuw genre openen vol potentieel.

De serie bevat onder andere de acteurs Aiden Gillen (Littlefinger in Game of Thrones), Dominic Monaghan (Merry in Lord of the Rings en Charlie in Lost) en Shawn Ashmore (Iceman in X-Men). Redelijk bekende sterren dus voor een computerspel. De acteerprestaties zijn ook goed en vooral Aiden Gillen is het kijken wat bij betreft al waard. Helaas is de productie van de serie niet van een even hoog niveau. Het komt op mij over als een soort low-budget-versie van een serie als 24. Het is voor vier afleveringen wel boeiend genoeg, maar zou als losstaande tv-serie niet staande blijven.

Televisieserie of game?

De serie bevat onder andere de acteurs Aiden Gillen (Littlefinger in Game of Thrones), Dominic Monaghan (Merry in Lord of the Rings en Charlie in Lost) en Shawn Ashmore (Iceman in X-Men). Redelijk bekende sterren dus voor een computerspel. De acteerprestaties zijn ook goed en vooral Aiden Gillen is het kijken wat bij betreft al waard. Helaas is de productie van de serie niet van een even hoog niveau. Het komt op mij over als een soort low-budget-versie van een serie als 24. Het is voor vier afleveringen wel boeiend genoeg, maar zou als losstaande tv-serie niet staande blijven.

Leuk aan de serie is dat je de computerpersonages ineens als echte mensen (acteurs) terugziet. Ook is er een zekere interactie tussen de keuzes die je maakt en de voorwerpen die je inspecteert tijdens het spel, en de gebeurtenissen in de serie. Er zijn dus meerdere varianten op de afleveringen beschikbaar. Vaak gaat het echter om vrij kleine aanpassingen en hangt het erg af van een enkele statische keuzes die je als speler in een schakelhoofdstuk aangeboden krijgt. In deze hoofdstukken speel je niet met de held Jack Joyce (Ashmore), maar met zijn rivaal Paul Serene (Gillen). Je kiest dan bijvoorbeeld tussen het zelf houden van een persconferentie of het aangaan van een gesprek met Jack, terwijl je rechterhand de persconferentie geeft. De serie sluit vervolgens aan bij de gemaakte keuze.

Zonder de televisieserie is Quantum Break in de basis misschien juist wel een vrij gewone third person shooter met de nadruk op exploratie. De gevechten moeten het hebben van de speciale vaardigheden die Jack gedurende het spel vergaart. Het spel draait namelijk om tijdreizen. De broer van Jack, William Joyce (Monaghan) heeft een tijdmachine ontworpen en de vroegere beste vriend van Jack, Paul activeert deze. Door de kleine trip door de tijd ontstaat er echter een breuk in de tijdlijn, die steeds groter wordt. Hierdoor hebben Paul en Jack een soort magische krachten waarmee ze de tijd kunnen beïnvloeden, maar belangrijker, de tijd stopt af en toe met horten en stoten en zal uiteindelijk ten einde komen. De hele wereld zal dan stil blijven staan in de tijd.

In de gevechten kun je de speciale krachten gebruiken om tegenstanders stil te zetten, heel veel kogels tegelijk in te laten slaan, mega snel te rennen door de tijd te vertragen en meer. Deze krachten zorgen ervoor dat anderzijds wat gewoon aandoende actiestukken toch spannend worden. Het spel legt gelukkig de focus niet bij de actie, maar bij de exploratie en het verhaal.

Is het lot al bepaald?

Het verhaal is op zich wat afgezaagd met zijn tijdreisconcept, maar de uitvoering maakt het toch de moeite waard. Het zijn vooral de personages en de conversaties die boeiend zijn. Paul Serene is namelijk geen gewone ‘bad guy’, hij is een interessant personage dat een eigen visie heeft. Hij denkt namelijk dat het verleden en de toekomst niet aangepast kunnen worden. Elke keer als je in de tijd reist is het resultaat hetzelfde. Hierdoor denkt hij dat het de beste optie is om een soort Ark van Noach te ontwikkelen; de Life Boat. Zodra de tijd stil komt te staan zal hier een select gezelschap verder leven en kunnen werken aan een oplossing. Hij is bereid hiervoor grote offers te brengen die hem in een twijfelachtig licht zetten, al zegt de zin "I'm not afraid of death, I'm afraid of becoming the enemy." veel over zijn persoonlijkheid. Jack, het personage dat je doorgaans speelt in Quantum Break is echter niet bereid zo fatalistisch naar het einde der tijden te kijken. Hij wil kostte wat kost zorgen voor een oplossing en heeft duidelijk goed naar The Terminator gekeken: "The future is not set. There is no fate but what we make for ourselves."

Het verhaal wordt prima ondersteund door de geweldige sfeer die Remedy weer neer weet te zetten. Als je Alan Wake gespeeld hebt, dan weet je wat ik bedoel. Naar dat spel wordt overigens ook veelvuldig verwezen in Quantum Break. De soundtrack is weer uitstekend en sfeervol, al prefereer ik de soundtrack van Alan Wake. Dit gekoppeld met de goede acteerprestaties en geluidseffecten helpen het spel verder vooruit. Maar het zijn de graphics die de show stelen. De personages zien er niet alleen fantastisch uit, ook de omgevingen zijn beeldschoon. Ik bedoel dan niet alleen de prachtige lichteffecten, physics en ander spektakel, maar zeker ook de prachtige en creatieve vormgeving van alle gebouwen en spelomgevingen. Het is werkelijk een plezier om het spel te verkennen en onderweg allerlei voorwerpen te verzamelen en tijdsgerelateerde puzzels op te lossen. Een beetje jammer is het wel dat alle personages constant aan je hoofd zeuren om door te lopen. Mag ik alsjeblieft zelf bepalen of ik rustig aan doe?

Klaar en nu?

Hoe leuk het spel ook is en hoe goed Remedy ook getracht heeft een tweede keer doorspelen te stimuleren, het neemt niet weg dat Quantum Break een niet al te lang spel is zonder extra (multiplayer)modi. Klaar is dus echt wel klaar. Als je het dus niet ziet zitten om na een uurtje of tien klaar te zijn met een nieuw spel, dan is dat dus wel iets om over na te denken.

Ook het concept, dat mij als liefhebber van spellen met echte filmbeelden, zoals toen die begin en midden jaren negentig even populair waren op onder andere de SEGA Mega CD, wist te boeien en mij doet verlangen naar spellen met een verder evolutie van die concept, zal zeker niet iedereen overtuigen. Ik kan me voorstellen dat veel mensen het storend zullen vinden om regelmatig de controller lange tijd neer te moeten leggen en daarvoor in de plaats een redelijke, maar niet opzienbarende serie te kijken. Je zou kunnen zeggen, je kunt misschien beter een echt sterke losstaande serie gaan kijken en daarnaast gaan gamen wanneer je daar zin in hebt. Toch vind ik het een geslaagd experiment en vond ik de wisselwerking tussen de twee onderdelen van Quantum Break buitengewoon interessant.

Conclusie

Quantum Break is een prachtig spel met een origineel, maar niet perfect uitgevoerd concept. De actiestukken zijn niet uitzonderlijk, al zijn ze ook zeker niet verkeerd. Het zijn de personages, de prachtige graphics, het oog voor detail en het boeiende concept die het spel de moeite waard maken. Er is nog ruimte om te groeien, maar ik sta nu al te trappelen totdat ontwikkelaar Remedy weer met een nieuw spel komt. Helaas zal dat nog wel even duren.