Dorian de la Fosse | dinsdag 21 Mei 2024, 10:31

Lees hier de review van dit langverwachte vervolg.

Gespeeld op Xbox Series X en PC. 

PC-specificaties:

CPU: AMD Ryzen 7 7700X
GPU: Nvidia RTX 3080 Gundam Edition
RAM: Kingston Fury Beast 32GB DDR5

Sinds de release van Hellblade: Senua’s Saga in 2017 kijken fans als reikhalzend uit naar het vervolg. De combinatie van Noorse mythes, gecombineerd met hoofdpersoon die lijdt aan een psychose zorgde voor een unieke game. Hierbij stond het vertellen van het verhaal op de eerste plaats en dit zorgde voor een uniek verhaal. Nu, zeven jaar later, keert Senua weer terug in Senua’s Saga: Hellblade 2. Weet Ninja Theory dezelfde unieke stijl vast te houden? Xboxworld zocht het voor jullie uit.

Vriend of vijand?

In dit deel wordt Senua nog steeds geplaagd door haar psychose. Dit uit zich in diverse stemmen in haar hoofd. Deze zijn onderverdeeld in twee typen: de vrouwelijke stemmen van de furiën en de diepe, mannelijke stem van de Schaduw, wiens ware identiteit bekend is voor spelers van het eerste deel. Gedurende jouw reis fungeren de furiën als de engel en duivel op jouw schouders. Ze zijn jouw geweten en staan altijd klaar om je te bekritiseren op het ene moment en aan te moedigen op het andere moment. Dit is helemaal anders met de Schaduw. Deze stem is het pessimisme zelve. Naast het aanpraten van allerlei negatieve emoties is hij ook de aanstichter van de dagdromen, of eerder dagmerries bij een gebrek aan een beter woord, die Senua ervaart tijdens haar reis. Ninja Theory heeft tot zover ik dat kan beoordelen naar aanleiding van een speciale video in de extra’s degelijk onderzoek gedaan naar de symptomen van een psychose. Dit keer verdwijnt Senua's innerlijke strijd wat meer naar de achtergrond, zodat er ruimte vrij is voor de verhalen van de andere mensen die zij op haar reis tegenkomt. Al snel blijkt dat de ontvoeringen en moordpartijen door de Noormannen niet uit plezier worden gedaan, maar dat ook zij handelen uit wanhoop.

Senua’s psychose staat centraal in het verhaal van Hellblade 2. Zo weet je bijna nooit of wat je ziet nu echt de realiteit of een droom is. Nep of niet, doodgaan is zeker een optie in de game. Niet zo zeer door de omgevingen, want los van het lopen door bloedmooie omgevingen waar je wordt getrakteerd op de interactie tussen personages of de stem van de Verteller, is er geen echt gevaar in de wereld waardoor je tussen zes plankjes komt te liggen. Hellblade 2 presenteert zich meer als een narratieve ervaring en er zijn geen omgevingsgevaren die Senua om kunnen leggen. Sterven gebeurt exclusief in gevechten of de speciale afwijkende zones en zelfs dan is de game nog erg genadig voor zijn spelers. Het is zelfs mogelijk om de gevechten volledig automatisch te laten verlopen door wat opties aan te zetten in de instellingen. Je mist echter wel een goed uitgewerkt aspect van de game, zeker omdat de gameplay naast de gevechten voornamelijk bestaat uit rondlopen, puzzels oplossen en verborgen totems of bomen vinden.

Het zwaard is jouw beste werktuig

In tegenstelling tot het eerste deel zijn de gevechten sterk verbeterd. Het werkt allemaal vloeiend. Aanvallen gebeuren door op X te drukken voor een snelle aanval en Y voor een sterke aanval. De vijanden die je treft vergen allemaal een andere aanpak. Zo zijn zwaardvechters snel, dus werken sterke aanvallen niet en vijanden met bijvoorbeeld schilden moeten uit balans worden geslagen door sterke aanvallen. Je kunt aanvallen ontwijken met de A-knop en blokkeren of, als je goed timet, pareren met RB.

Naast het zwaard waarmee je vecht krijg je ook de beschikking over een spiegel. Deze spiegel stelt jou in staat om de tijd te vertragen en zo jouw tegenstanders zonder al te veel moeite uit te schakelen. Dit is echter geen vaardigheid die continu beschikbaar is. Door het gevecht aan te gaan vult een balkje op de spiegel en zodra deze vol is kan je de mysterieuze kracht gebruiken. Zoals bekend zal je nooit tegen meerdere vijanden tegelijk vechten. Het is altijd 1-op-1. Dit is in het geval van deze game geen nadeel, want je moet goed focussen op de aanvallen van de tegenstander. Je moet het patroon van de tegenstander leren om te weten wanneer je uit kunt halen zodat je de gevechten tot een goed einde kunt brengen.

Kaal, maar toch groen. En wit.

Zoals hierboven aangegeven besteedt je veel van jouw tijd met Hellblade 2 aan het rondlopen door de omgeving. Dit is gelukkig geen straf. IJsland is enorm goed in beeld gebracht en het oog voor detail in zowel de omgevingen als op de personages is van een zeer hoog niveau. Dit is zelfs één van de weinige games waarbij ik actief gebruik heb gemaakt van de fotomodus. Deze modus is overigens ook superuitgebreid. Denk aan het plaatsen van lichtpunten of het inzoomen op of verwijderen van personages uit de directe omgeving om zo het beste plaatje te schieten. Over het geluid kan ik heel kort zijn: dat is fenomenaal. Bij het opstarten van de game wordt aangeraden een koptelefoon te gebruiken en dit is niet zonder reden. De game doet goed zijn best om het omgevingsgeluid zo realistisch mogelijk te laten klinken. Is de zee aan jouw rechterkant? Dan hoor je het harder in de rechter schelp. Ook de onderlinge gesprekken tussen Senua en haar furiën zijn goed opgenomen. Het stemwerk is geweldig en dit uit zich door een furie die standaard links praat, eentje rechts en Senua door beide schelpen. Vergis je niet, speakers worden ook ondersteunt, maar dat is toch een andere ervaring. In dit geval is het wijs om het advies van de ontwikkelaars op te volgen.

Harde realiteit

Ondanks dat ik enorm heb genoten van de game heb ik uiteraard ook wat te zeiken. Zo is de pacing op bepaalde delen in het spel enorm traag. Dit is geen heel groot probleem, maar wel merkbaar. Op de pc heb ik op een enkel moment in een grottenstelsel last gehad van framedrops (van 60 FPS naar 20 FPS), de Xbox versie was op hetzelfde gedeelte stabiel. De game zelf is relatief kort, met ongeveer 8 tot 10 uur afhankelijk van jouw speelstijl en het verhaal is op sommige momenten erg verwarrend. Helemaal als de furiën, de schaduw, Senua en Senua’s metgezellen onderling een gesprek voeren. Dit was maar een enkele keer echt hinderlijk en dat was richting het einde van de game. Voor de rest van de tijd waren de gesprekken gelukkig wel goed te volgen. Het grootste minpunt was echter dat het einde erg snel gaat. De hele game is goed uitgewerkt, dus dat de conclusie dan in een stroomversnelling raakt is een beetje jammer.

Conclusie

Senua’s Saga: Hellblade II is een bloedmooie verhalende game. De ontwikkelaar slaagt er ook in om een serieuze aandoening onder de aandacht te brengen. De game is wat licht op het gebied van actie, maar de verhaalvertelling compenseert hier goed voor. De pacing is op sommige momenten echter trager dan je zou willen en de meerdere stemmen kunnen wat overweldigend zijn als ze tegelijk beginnen te praten. Maar dit alles is niet genoeg om een smet te zijn op een zeer goede game.