Sinds de introductie van online gaming op de consoles is de gamesindustrie een nieuwe richting ingeslagen. Dit heeft veel mensen samen gebracht, maar het kan niet altijd koek en ei zijn.  Het woord van het jaar? Patch.

Day-one Patch hier, Day-one Patch daar. Dit is waar de meerderheid van de nieuwtjes op het gebied van games tegenwoordig over gaat. Dit of het verhaal van de talloze bugs bij de release van een game. Het lijkt erop dat ontwikkelaars steeds slechtere producten afleveren, zolang ze de deadline maar halen, want je kunt altijd nog een update uitbrengen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het goed dat ze hun games verbeteren door middel van patches, maar volgens mij is het niet de bedoeling om incomplete of ongeteste games af te leveren.

In eerste instantie werden updates en patches alleen uitgebracht in speciale gevallen. Denk bijvoorbeeld aan de implementatie van nieuwe DLC of compatibiliteitspakketten voor de multiplayer. Maar hoe verder de gamesindustrie zich ontwikkelde hoe slechter de games werden tijdens de release. Het proces van een game maken is allemaal iets ingewikkelder dan de gemiddelde gamer denkt. Dat is een feit. Maar het lijkt er op dat ontwikkelaars en uitgevers steeds makkelijker gaan denken over hun uit te brengen producten. “Oh het zit vol met glitches, laten we een patch uitbrengen en onze excuses aanbieden.” Het vreemde van het verhaal is dat ze er meestal ook nog mee weg komen. Kijk naar Battlefield 4. Dit is uiteindelijk geworden wat het had moeten zijn, na een schandalig aantal patches en updates. En er zijn nog steeds gamers die Battlefield spelen.

                 "Here's a list of bug fixes"

 "We are truly sorry and feel your frustration."

Wat ik mij afvraag op zo’n moment is: “Nemen wij als gamers hier genoegen mee?". Of wachten we al zo lang op de game dat we dit soort dingen door de vingers zien? In een eerdere column was te lezen dat het uitstellen van een game meestal beter is als je niet zeker weet dat alles goed werkt. Hier sluit ik me ook bij aan. Dit zou ook de logische denkwijze moeten zijn, maar misschien schuilt er meer achter alle patches en updates. Er komen verhalen uit de gamesindustrie over de publishers die steeds meer druk leggen op de studios. Volgens de geruchten gaat het erom dat het spel zo snel mogelijk klaar moet zijn, want dan kun je er zo snel mogelijk aan verdienen. Je kunt immers altijd nog een patch uitbrengen. Er zijn ook titels zoals Call of Duty en Assassin's Creed die elk jaar een nieuw deel in de serie mogen verwelkomen. Zeker deze studio's worden steeds meer onder druk gezet. Ik bedoel Call of Duty heeft ook niet bepaald een bugloze reputatie. Dit verklaart echter niet alles. Ubisoft, de van origine Franse softwaregigant, heeft zelf nog steeds de regie over hun titels, maar toch werd Assassin’s Creed Unity uitgebracht met een lijst bugs waar zelfs een mierenkolonie bang van wordt. Of wat te denken van Halo: The Master Chief Collection. Het is een geweldige game, maar zonder een goed functionerende multiplayer lijkt het net of je de volle pond hebt betaald voor de helft van het spel.

Zijn we ziek van patches? Overal om me heen hoor ik geklaag over de zoveelste patch voor Halo of Assassin’s Creed. Mensen hebben het nog steeds over Battlefield 4 en de dramatische lancering, hopende dat Battlefield Hardline wel een goede launch mee mag maken. Zoals het er nu naar uitziet zal het voorlopig ook niet veranderen. We blijven immers onze favoriete games spelen, bugs of niet. En zolang de grote bazen nog steeds zwarte cijfers zien in plaats van rode gaan zij er van uit dat het allemaal wel goed komt. Wat kunnen wij, als consumenten, hier aan doen? Het antwoord op die vraag is hopen. Hopen dat onze favoriete titels een succesvolle launch krijgen, hopen dat we nog veel plezier mogen beleven aan onze favoriete bezigheid en vooral hopen dat er in de toekomst geen patches en bugfixes meer nodig zijn.