Kimberly van Overmeeren | maandag 7 Nov 2016, 20:00

Snowboarding is terug! Behalve SSX is er nu Mark McMorris Infinite Air. Lees onze review.

Het is alweer te lang geleden dat we de klassieke snowboardgame SSX hebben gespeeld. Ongeëvenaard, deze wordt gezien als de beste snowboardgame uitgebracht voor o.a. Xbox. Op dit moment is er een game die ook wilt meedingen voor deze titel: Mark McMorris: Infinite Air. De game is ontwikkeld in samenwerking met jong Canadees snowboardtalent Mark McMorris en zijn broer, Craig. Kan Infinite Air mee met de grote jongens zoals SSX? Of nog veel langer geleden: Amped?

De game start in een zogenaamde 'world editor'. Je kan hier in principe gelijk beginnen met shredden. Dit gedeelte dient als een open wereld om in te verkennen, het idee is dan om een leuke spot te vinden om zelf een parkours te bouwen. Je kan kiezen uit een big-air segment, backcountry, halfpipe of slopestyle. De world-editor voelt heel erg 'Art of Flight' aan, je kan in de helikopter springen, naar een hoge piek vliegen, 'drop in', en dan helemaal naar beneden shredden, back-country style. Het lijkt helemaal op de film van Travis Rice als je de soundtrack hoort. Voor de niet-kenners, dit is een dik compliment.

Ready to shred

De controls waren in het begin even zoeken, er is namelijk niet een lineaire tutorial aanwezig die je geleidelijk de controls aanleert. Nee, je wordt eigenlijk direct in de challenges gegooid in de game-modus 'Circuit'. Dat is jammer, want als je nog niet eens een fatsoenlijke ollie kan doen, hoe kan je verwachten dat je gelijk een frontside rodeo 720 landt? Een gemiste kans hier, want helaas is een groot deel van leuke content versleuteld achter challenges die je moet unlocken met dat soort tricks. De vereisten aan de eerste challenges vind ik niet echt redelijk gemaakt. Sommige tricks zijn geavanceerd en voor beginnende spelers is het enorm frustrerend om deze te moet doen. Terwijl je je eigenlijk nog zou moeten concentreren in het begrijpen van de controls! De tutorial bestaat wel, maar je moet hem zelf opzoeken. Je kan dan zelf kiezen welke tutorial je wilt doen, met het risico dat je belangrijke dingen mist. Ook erg uitgebreid zijn ze niet. Ze geven enkel de combo aan voor de truc en verder geen kruimel aan additionele informatie. Zo zou het handig zijn om wat meer informatie te krijgen hoe ik in godsnaam een barrel-rol moet landen, want ik heb ondertussen genoeg sneeuw gehapt.

Je kan ook kiezen om parcours die andere spelers hebben gemaakt, te spelen. Het idee is simpel maar doeltreffend – maak zo ziekelijk mogelijke tricks om zo hoog mogelijke score te krijgen. Of maak je eigen slopestyle parkours en doe wat jij wil. Die vrijheid is synoniem voor de sport zelf. Niets moet, alles mag.

Bugs in the snow

Grafisch ziet de game er prima uit. Ik vond ook de bewegingen er natuurlijk uit zien. Het carven voelde echt 'lekker'. Jammer dat de game wat buggy voelt zodra je valt. Je kan namelijk op sommige steile delen telkens maar door blijven glijden, zonder dat je terug kan opstaan. Je moet dan wachten totdat je bijna in het dal ligt voordat je weer op kan staan. Frustrerend, vooral als je enkel valt voor een stukje rotsen, telkens als je opstaat val je direct weer neer en het enige dat je dan kan doen is opnieuw beginnen met je run.

Er valt lekker veel te customizen en dat is gaaf. Helaas is er veel van deze content dus gelockt achter challenges. Je kan je eigen rider creëren en je kan de hele look bepalen. Van snowboard tot aan de handschoenen. Ook kan je shredden als één van de grotere namen in de snowboardwereld. Zo kan je natuurlijk spelen als Mark McMorris zelf, zijn broer Craig. Maar ook Danny Davis, Silje Norendal, Urik Badertscher en cultuur-icoon Torstein Horgmo in the flesh.

Ik ben er wel van overtuigd dat als je wat tijd in de game steekt je goed uit de voeten kan met de big-air challenges die feitelijk het lastigste blijken te zijn. Daarom is het wat gek dat deze game zich profileert als een game die voor zowel beginners en gevorderden zou zijn. Beginners moeten wel redelijk aan de kar trekken om op een goed niveau te komen. Er is ook een multiplayer in de game, maar die voegt naar mijn mening te weinig toe. Ja, je kan samen riden, maar de competitie-elementen zijn vaak toch opgebouwd op een om-de-beurt manier. Je gaat natuurlijk nooit met twee riders tegelijk op een big-air kicker af, dikke kans dat je op elkaar knalt in de lucht. Misschien dat je het leuk vind om een grotere competitie te maken voor je vriendengroep, dat kan. Maar veel uitgebreide opties zijn er niet in de multiplayer.

Als beginnende rider in deze game betrapte ik me erop dat ik vaak terugging naar de world-editor om daar lekker chill wat te shredden. Helikopter in, leuke bergtop uitkiezen, muziek op en naar beneden. Jammer van de challenges, want als je hier wat rustiger mee kon beginnen, zou de game een veel fijnere start kennen. Ik heb na zo'n 6 uur spelen nog niet alle elementen van de eerste drie challenges kunnen volbrengen en kan mezelf er ook niet zo makkelijk voor zetten. Free roaming is gewoon veel leuker.

Conclusie

De game is niet vriendelijk voor beginners, maar er zijn genoeg elementen die de game wel heel cool maken. De world-editor is mijn favoriet, zowel om vrij te kunnen roamen of om je eigen course te creëren. Genoeg om de rider te customizen. De challenges moeten iets zachter beginnen naar mijn mening en een duidelijke tutorial die je de controls duidelijk uitlegt is geen overbodige luxe in een combo-heavy game als deze. Máár: het is heel gaaf om weer een coole game in dit genre te zien.