Dorian de la Fosse | zondag 7 Feb 2021, 15:13

Zin in griezelen vanuit een onschuldig perspectief? Lees dan deze review.

Gespeeld op Xbox Series S.

Iedereen was wel ergens bang voor als kind. Dat is onvermijdelijk voor een onvolwassen brein, maar de dingen waar we bang voor waren verschilden natuurlijk per persoon. Er is echter één angst die ieder kind heeft en dat is de angst voor wat er schuil gaat in het duister. The Childs Sight van ontwikkelaar HANNMADE Games speelt hier goed op in.

Herinneringen aan slechtere tijden

Ik zal eerlijk toegeven dat ik bij de omschrijving van de game een hele andere game verwachtte. Ik dacht dat je een horrorverhaal volgde door de ogen van een kind en zo een spannende, enge wereld kon ontdekken gevuld met de wezens van de duisternis. Toen ik de game eenmaal speelde merkte ik dat de game het over een hele andere boeg gooit. Wat ik kreeg was een game die meer in lijn ligt met de Five Nights at Freddy’s games. Dit betekent dus dat je op dezelfde plek blijft en elke nacht moeilijker wordt om te overleven. De formule is succesvol gebleken en ook in The Childs Sight is dat grotendeels het geval. De game is verdeeld in een aantal chapters die bestaan uit twee verschillende fasen. In de eerste fase heb je een volwassen persoon onder de knoppen die op een krakkemikkige zolderkamer allerlei dingen kan vinden die wat invulling geven aan het verhaal. Denk hierbij aan briefjes en voorwerpen die allemaal netjes worden weergegeven in een checklist bovenin je scherm. Het is een leuke onderbreking voor de echte game, waar je op elk moment naar toe kunt gaan door de wieg te inspecteren.

Diepgewortelde angst

Het zijn deze dele van de gameplay waar het allemaal om draait. Je speelt dit gedeelte door de ogen van een baby. Het is de bedoeling dat je in slaap valt door simpelweg de B-knop ingedrukt te houden en te wachten tot de blauwe balk is gevuld. Klinkt simpel? Dat klopt. Dat is het echter niet. Het is namelijk de bedoeling dat je in slaap valt voordat het wezen in de duisternis je te pakken krijgt. Om dit wezen op afstand te houden moet je aan een aantal zaken voldoen. Deze worden tijdens het eerste chapter netjes uitgelegd, zodat je niet volledig weerloos bent. Je moet er voor zorgen dat de kleine, lichtgevende draaimolen in de wieg altijd blijft draaien. Als deze uitvalt komt het wezen sneller dichterbij, dus zet hem zo snel mogelijk weer aan. Daarnaast moet je de lamp aanzetten zodra je een kastdeur open hoort gaan, anders grijpt het wezen je ook. De lamp bevindt zich echter achter je en je moet er voor opstaan, dus zodra je dat doet is de draaimolen uit zicht. Je kan de lamp niet aan laten staan, want als er op de deur wordt geklopt terwijl de lamp aan staat dan pakt het wezen je ook. Je hebt dus veel handelingen te verrichten tijdens een nacht en je moet er dan ook nog voor zorgen dat je in slaap valt.

Naarmate je verder komt in de game krijg je alleen maar meer angsten om tegen te strijden. Van een bewegende stoel tot aan krabgeluiden onder de wieg; voor alles is een remedie, maar het is aan jou om te onthouden welke handeling bij welk geluid hoort. Dit is veel moeilijker dan het lijkt, want er zijn nog meer factoren die je tegenwerken. Een goed voorbeeld hiervan is een onweersbui, waardoor voornamelijk de geluiden van een openslaande kast worden weggemoffeld. Het gaat je dus ook zeker gebeuren dat het wezen je te pakken krijgt en de eerste keer is dat goed schrikken. De tweede keer weet je wat je kunt verwachten en is het al meteen een stuk minder eng. Dat is ook de grote valkuil van dit type games, de jumpscares zijn maar een aantal keer effectief. Daarna verandert het eerder in frustratie, omdat je zoveel ballen tegelijkertijd hoog moet houden dat je wel eens vergeet welke bal welke functie heeft.

Sfeer en spanning

Wat de game wel goed doet is het opbouwen van spanning. Je bent continue aan het luisteren (hoofdtelefoon aanbevolen!) in de hoop niet gestoord te worden terwijl je ogen zijn gesloten. Als je ogen open zijn kan je echter niet veel verder kijken dan de wieg. Als je moeite doet kan je de kast aan de andere kant van de kamer zien, maar veel van de kamer is verborgen in duisternis. Er is ook gekozen voor een grain filter om een oude stijl te creëren die erg effectief is. De geluidseffecten zijn over het algemeen goed en geven je altijd het gevoel dat het gevaar in de buurt is. Daarom is het jammer dat het schrikelement al snel verdwenen is.

The Childs Sight kent twee verschillende modi. Een verhaalmodus, zoals hier boven aangegeven, en een Time Trial modus. In die laatste moet je proberen zo lang mogelijk te overleven zonder gegrepen te worden. Maar om eerlijk te zijn zal je deze modus niet veel spelen als je het verhaal al hebt uitgespeeld, aangezien het voor de rest exact dezelfde game is. Op zich is dat zonde, maar het is wel leuk om naar terug te keren als je de game een tijd hebt laten liggen.

Conclusie

The Childs Sight is een horrorgame die er qua sfeer in slaagt om de spanning op te bouwen. De geluiden zijn creepy en het beeld is bewust beperkt om je als speler een benauwend gevoel te geven. Het is alleen jammer dat je na de eerste aanvaring met het monster eigenlijk niets anders aan het doen bent dan ballen hoog houden in de hoop door de levels te komen. Er is nog een Time Trial modus, maar deze zal je waarschijnlijk niet snel spelen als je de game hebt voltooid. Het is echter wel een leuke game om te ervaren en voor de aanschafprijs van vijf Euro kan je er weinig aan fout doen.