Dorian de la Fosse | woensdag 14 Jun 2023, 21:43

Ghostwire: Tokyo is er nu ook voor je Xbox!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Een reis naar Tokio staat op de wenslijst van menig gamer dankzij de grote representatie van de stad in Japanse videogames en andere media. Het gebeurt echter zelden dat we vrij rond mogen lopen in deze enorme stad, dus dit was een aangename verrassing in Ghostwire: Tokyo, een game waarin het normaal gesproken bizar drukke Shibuya in de spotlight staat.

Spookachtig Tokyo

Ghostwire: Tokyo vertelt het verhaal van Akito, een alledaagse jongeman die op zijn motor naar het ziekenhuis rijdt waar zijn zusje ligt. Tijdens de rit verongelukt hij, waardoor hij een bijzondere samenwerking aan moet gaan met de mysterieuze KK. Dit is een parasitaire entiteit die Akito’s lichaam probeert over te nemen, en zo het mysterie van Shibuya probeert op te lossen. Want de normaal zo drukke wijk is in één klap doodstil geworden. De inwoners zijn allemaal vergaan tot zielen die ronddwalen in de stad. Hierdoor zijn er ook andere entiteiten, genaamd Visitors, verschenen die deze zielen proberen te vangen en ergens in deze setting wordt ook nog het zusje van Akito ontvoerd door het meesterbrein achter deze gebeurtenis. Er is veel om te verwerken dus en na het bereiken van de end credits na een uur of 18 moet ik zeggen dat het verhaal aardig is geslaagd. Er zijn echter wat andere elementen die minder goed uit de verf komen.

Bovennatuurlijke spokenjager

In Ghostwire: Tokyo verplaats jij je door de verlaten straten van een duister en spookachtig Tokio. De manier waarop de ontwikkelaar dit in beeld heeft gebracht is erg sfeervol en als je wel eens in de Japanse hoofdstad bent geweest dan zijn er zeker punten van herkenning. Nu zijn alle inwoners in dit gedeelte van de stad verdwenen en hebben zij plaats gemaakt voor Visitors. Visitors zijn beperkt variërende, spookachtige wezens uit Japanse volksverhalen die jou in de weg staan. Dankzij jouw verbintenis met KK heb je de beschikking gekregen over speciale krachten die veelal zijn gebaseerd op de vier elementen. Dankzij het first-person perspectief lijkt de game op een shooter, waarbij je geweren inwisselt voor handen waarmee Akito Kuji-Kiri gebaren maakt om zijn krachten los te laten op de Visitors. Het grootste probleem hiervan is dat de gameplay erg stroef en ongemakkelijk aanvoelt. Op geen enkel moment heb je het gevoel van soepel werkende “gun-play”. Dit kan je iets plezieriger maken door wat rond te rommelen in de instellingen van de game, maar het wordt nooit beter dan “acceptabel”.

Helaas is die lijn ook verder te trekken naar andere gameplay aspecten. Er is een licht RPG-upgrade systeem, maar verder dan 30% sneller kracht x gebruiken of 10% meer schade aanrichten gaat het niet. Je krijgt vroeg in de game ook al de beschikking over een boog waarmee je extra schade aanricht als je vijanden weet te besluipen, maar ook het gebruik van de boog voelt ongemakkelijk. De Visitors zelf bewegen erg voorspelbaar en zeker op de normale moeilijkheidsgraad bieden ze nauwelijks een uitdaging. Er zijn ook baasgevechten in de game aanwezig, maar deze vergen niet meer tactiek dan vingervlug magische vingerspreuken gebruiken en afstand bewaren.

Bekende valkuilen

Naast het gevechtssysteem ben je een groot gedeelte van de tijd bezig met het reizen door Shibuya. Dit kan je zowel horizontaal als verticaal doen, dankzij Tengu die in de lucht vliegen waar jij je aan vast kunt grijpen. Dit zorgt voor wat variatie in de gebieden die je doorkruist, maar na vier of vijf uur is het toeslaan van verveling en repetitie nagenoeg onvermijdelijk. Er zit niet bijster veel variatie in de Visitors waar je tegen moet vechten en de stad is mooi en duister, maar ook dat kan de verveling niet voorkomen. Het verzamelen van verloren zielen en ze opslurpen in een papiertje om ze vervolgens te bevrijden via een telefooncel is erg leuk gevonden, maar ook hier kom je al weer snel in een grind-festijn terecht. Daarnaast is een groot gedeelte van de kaart ontoegankelijk totdat je een nabijgelegen tempel zuivert, waardoor je weer het verplichte nummertje hebt van Assassin’s Creed-achtige kaartprogressie.

Uiteraard zijn er ook zijmissies aanwezig in Ghostwire: Tokyo en deze zijn van erg afwisselende kwaliteit. Zo heb je aan de ene kant doodsaaie fetchquests, maar aan de andere kant enorm meeslepende, persoonlijke verhalen van één van de vele zielen die je gedurende je reis tegenkomt. De meerderheid van de missies zijn helaas van matige kwaliteit, maar de overige missies zijn van dusdanig hoge kwaliteit dat het de sleur en repetitie van de game even doet vergeten.

Liefde voor cultuur

Nu ik de tijd heb gehad om uitgebreid te zeuren over wat me niet aanstaat aan de game kan ik nu wat tijd vrij maken om de positieve dingen te belichten. Zo ademt de hele game liefde voor de Japanse cultuur. De ontwikkelaars hebben een encyclopedie samengesteld van de vele zaken die je in de game kunt vinden, zoals voedsel om jouw HP te herstellen. Elk nieuw ding dat je vindt, komt gepaard met tekst en afbeeldingen over de oorsprong van bijvoorbeeld mochi of de basis waarop een bepaalde yokai (kwade geest) is gebaseerd. Je merkt dat hier veel liefde in is gestoken en dat maakt dit ook één van de betere aspecten van de game. Daarnaast is de setting zeker geslaagd. Het horroraspect brengt meer diepte naar Shibuya, waar je nu wel twee keer nadenkt voordat je zomaar een hoekje om loopt omdat je nooit weet wat je nu weer aan zult treffen. Toegegeven, voor mij waren er weinig echte schrikmomenten, maar de gespannen en lugubere sfeer is continu aanwezig en dat is wel het minste wat je mag verwachten in deze setting.