Dorian de la Fosse | dinsdag 11 Mei 2021, 21:43

Benieuwd naar een alternatieve tijdlijn van de Tweede Wereldoorlog? Lees dan hier de review van Paradise Lost.

Gespeeld op Xbox Series S.

Paradise Lost speelt zich af in een alternatieve tijdlijn, waarin Nazi-Duitsland nucleaire aanvallen heeft uitgevoerd op het Europese continent. In de jaren 60 van die tijdlijn zet je jouw eerste stappen in een Duitse bunker in Polen, waar je zelfstandig naartoe bent gereisd op zoek naar antwoorden. Gedurende de game ontvouwt het verhaal zich langzaam. Dit gebeurt in eerste instantie door flashbacks naar vroeger, waar de uiteindelijke reden voor jouw reis zich uit de doeken doet, maar niet veel later in het spel krijg je te maken met omgevingen die een verhaal vertellen. Veel meer omtrent het verhaal van de game kan ik niet uit de doeken doen om spoilers te voorkomen en aangezien Paradise Lost een loopsimulator is, is het verhaal van groot belang.

Veel lopen, maar niet te snel

Ik kan natuurlijk wel wat vertellen over de game zelf. Zoals hierboven vermeld is de game een zogeheten walking simulator. Deze term alleen zal een aantal gamers wellicht afschrikken, en dat is misschien te begrijpen. Je speelt Paradise Lost niet vanwege de actievolle, Hollywood-achtige gameplay, dat is simpelweg niet aanwezig. Nee, je speelt de game omdat je houdt van de manier van waarop verhalen verteld worden en je jezelf menselijk wil voelen. Paradise Lost speelt hier goed op in met een degelijk verhaal dat je niet meer loslaat tot het voorbij is. Toegegeven, ik had iets meer verwacht van het uiteindelijke plot, maar dat neemt niet weg dat de game je een goede blik geeft op een alternatieve tijdlijn.

De omgevingen waar je jezelf doorheen loodst zijn stuk voor stuk erg goed gemaakt. De ontwikkelaar heeft een goede representatie gegeven van een “paradijs” welke door Nazi-Duitsland werd opgericht, met overal om je heen de bekende vlaggen of adelaar. De muziek en omgevingsgeluiden dragen bij aan een goede sfeer en zorgen bij vlagen zelfs voor een gevoel van spanning, zelfs op momenten dat dit er nauwelijks is.

Ruwe diamant

De grootste ergernis van de game is te vinden bij jouw personage. De loopsnelheid is bijzonder traag en die traagheid zet zich ook voort in de interactie met de omgevingen. De gamewereld nodigt je uit om de omgevingen te verkennen, waarin je op zoek gaat naar collectibles die meer zaken over de wereld vertellen, maar doordat je niet heel snel bent haalt het ook de flow uit de game. Een flow die er sowieso nauwelijks is. Daarnaast zijn de animaties van de personages houterig, iets wat al vroeg in de game duidelijk wordt gemaakt door middel van de eerder genoemde flashbacks. Ondanks dat de omgevingen sfeervol zijn, is Paradise Lost ook niet de mooiste game die ooit is gemaakt, maar hier stoorde ik me niet te veel aan tijdens de speelsessies.

Uiteraard heeft de game natuurlijk niet alleen negatieve punten, zoals je hierboven al kon lezen, maar iets wat ook noemenswaardig is, is de authenticiteit van de voice acting. Het is niet altijd goed, maar als je kiest voor Engels als taalkeuze dan wordt er Engels gesproken met een (Pools) accent wat logisch enigszins logisch is gezien de locatie waar de game zich afspeelt.

Conclusie

Paradise Lost is een game waar je jezelf toe moet zetten. Als je het toelaat zal de game je vasthouden van begin tot eind, maar als de trage flow van de game je niet aanstaat zal je er ook geen plezier uit kunnen halen. De omgevingen zijn sfeervol en de muziek en geluidseffecten dragen hier aan bij, wat zorgt voor een goede ervaring. Echter moet je dan wel door de houterige animaties en traagheid van het personage heen kijken.