Dorian de la Fosse | Thursday 23 Jan 2025, 23:43
Een game van een populaire filmreeks? Lees hier onze review!
Gespeeld op Xbox Series X. Alleen beschikbaar op Xbox Series S/X.
De afgelopen paar jaar zijn weinig horrorfilms zo succesvol geweest als A Quiet Place. In deze film is de Aarde overspoeld door blinde wezens met supergehoor die met hun scherpe klauwen en tanden probleemloos afrekenen met eenieder die problemen heeft het decibelgehalte laag te houden. De serie kenmerkt zichzelf niet alleen door de wezens, maar ook door de gespannen sfeer. Ik was dus zeer benieuwd of de game in de buurt kon komen van de films, of ze misschien zelfs wel kon evenaren.
In The Road Ahead speel je als Alex Taylor, een zwangere vrouw (in een vroeg stadium) met astma, die probeert een nieuwe veilige plek te vinden nadat het ziekenhuis waar zij en haar vader woonden werd overlopen door de wezens. Wanhopig gaat ze op zoek naar een uitweg, maar de wezens doen er alles aan om haar te vermalen tot een lekkere snack. Het lot van Alex ligt dus in jouw handen en dat had wat beter uitgewerkt kunnen worden.
Net zoals in de films is het cruciaal dat je stil bent in de game. Bij het minste of geringste geluid kan je al de aandacht van de wezens trekken om vervolgens tijdens een oninteressant tussenfilmpje gedood te worden. Dit betekent dus ook dat je niet te snel kunt lopen en dat is logisch, maar ook best irritant. Zo doe je over de afstand van een gang in het ziekenhuis niet één minuut, maar drie minuten, wat dan weer het idee geeft dat de toch al korte game (ongeveer 6 uur in speeltijd) kunstmatig gerekt wordt. Het bijna continu met een slakkentempo bewegen – iets sneller op het zand – is prima uit te leggen in de wereld van A Quiet Place, waar het gevaar continu op de loer schijnt te liggen, maar hoe groot is de kans dat de wezens je te pakken krijgen als je toch iets meer geluid maakt? Het antwoord is: dat verschilt per moeilijkheidsgraad. Op de normale stand kan je binnen korte tijd twee keer een hard geluid maken – verfblikken schoppen, iets te hard lopen, je puffer gebruiken – en pas bij de derde keer teleporteert het wezen letterlijk naar je toe om je te begraven aan de verkeerde kant van het gras. Op de hoogste moeilijkheidsgraad mag je maar één keer een fout maken voordat het wezen vanuit het niets verschijnt. Dat klinkt misschien vreemd, maar voor het grootste gedeelte van de game zorgt de sfeer ervoor dat je het gevoel hebt dat het wezen in de buurt is, terwijl hij in werkelijkheid alleen op gescripte momenten verschijnt. Voor de rest is er absoluut geen gevaar zolang je geen harde geluiden maakt. En verschijnt hij dan op een hiervoor genoemd gescript moment, zoals in een veld met hoog gras aan het begin van de game, dan blijkt het wezen een vast pad te bewandelen waardoor deze met gemak te ontwijken is. Later in de game wordt het allemaal iets lastiger om te doen, maar het is nooit echt moeilijk of angstaanjagend.
Nu we vast hebben gesteld dat je absoluut geen geluid mag maken is het wellicht handig om ons te verdiepen in de mogelijkheden die de game biedt om stil te zijn. Gedurende de diverse levels in de game krijg je steeds meer middelen tot jouw beschikking om stiller te zijn. Het eerste – en wellicht belangrijkste – voorwerp vind je al vroeg in de game. Dit is de zogeheten phonometer, een apparaat die het decibelgehalte in de direct omgeving toont samen met het geluid dat je zelf maakt. Met dit apparaat in jouw linkerhand kan je dus actief monitoren hoeveel geluid je maakt en kunt maken, want net zoals in de film zijn er bepaalde natuurverschijnselen die al jouw geluiden overstemmen. Hierdoor kan je dan eindelijk normaal lopen, al is het maar voor korte tijd. Het grootste gedeelte van de game speelt zich af in het donker, dus het hebben van een zaklamp is cruciaal. Gelukkig zijn de meeste mensen gezegend met duimen aan beide handen zodat ze twee voorwerpen tegelijk vast kunnen houden. Behalve in A Quiet Place: The Road Ahead, waar je geen phonometer en zaklamp tegelijkertijd vast kunt houden. Want wat blijkt: Jouw rechterhand is nodig om je astma-aanvallen te onderdrukken door pillen op te pakken of je puffer te gebruiken en in sommige gevallen ook om flessen of bakstenen te gooien ter afleiding van het wezen. Dus je wordt verplicht de handige phonometer in jouw linkerhand te verwisselen voor een zaklamp als je weinig kunt zien. Een hele bijzondere keuze. Naarmate de game vordert open je nieuwe mogelijkheden om jouw pad te vervolgen. Zo kan je op den duur zand uit zandzakken halen om de weg te bestrooien, zodat jouw voetstappen worden gedempt. Handig op grindpaden.
Er zijn niet alleen meerdere manieren om stil te zijn, maar ook genoeg manieren om het lot te tarten. Overal liggen (verf)blikken om tegenaan te trappen, krakende deuren om te openen of ramen om te slopen. Maar het meest tergende is Alex’ astma. Het idee erachter is goed, als ze zich teveel inspant dan speelt haar astma op waardoor je dus gedwongen wordt om alles rustig aan te doen. Maar dit gaat niet altijd. Je moet bijvoorbeeld planken oppakken om uit bepaalde gebieden te kunnen ontsnappen. Je snapt het al, jouw astma meter vult langzaam terwijl je zo stil en langzaam mogelijk de plank van punt A naar punt B brengt. Jouw astma speelt ook op als het wezen in de buurt is. Dan moet je dus een plank vervoeren terwijl het wezen in de buurt is, en dan heb je geen mooie tijd. Gelukkig kan je voorwerpen altijd neerleggen zodat je jouw rechterhand vrij hebt om een puffer te gebruiken, maar dit maakt wel geluid wat het dus weer riskant maakt om te doen. De hele astma mechaniek is slim, maar persoonlijk hadden ze dat achterwege mogen laten. Het maakt een trage game nog trager.
Ondanks dat ik best veel te klagen heb over de game, heb ik me toch prima vermaakt tijdens mijn eerste playthrough. Zelf ben ik een liefhebber van de films en aan veel aspecten is te zien dat de ontwikkelaars dat ook zijn. Het lukt ze bijvoorbeeld prima om dezelfde sfeer als in de films neer te zetten en de geluidseffecten zijn subliem. Er is zelfs een instelling waardoor de game jouw omgevingsgeluiden op kan pikken door jouw headset wat een extra dimensie toevoegt aan de game. Dit is alleen niet handig in een huis met erg vocale katten, maar dat is niet de schuld van de ontwikkelaar. Maar die beesten hebben wel een aantal dode Alex Taylors op hun naam staan, dus ik hoop dat ze zich goed voelen. Op visueel vlak is er ook weinig te klagen. De game ziet er prima uit, zowel in het donker als in het licht, en de eerste keer dat je naast een wezen staat is het stiekem toch best spannend omdat ze heel goed zijn nagemaakt. Ook leuk is het persoonlijke verhaal wat vertelt wordt, iets waar A Quiet Place sowieso heel goed in is. Alex heeft haar eigen problemen waar je langzamerhand achter komt en ondanks dat bepaalde delen erg veel op de film lijken zijn de personages in de game toch net anders genoeg om het interessant te houden.
A Quiet Place: The Road Ahead is een project die veel potentie had. De ideeën zijn goed, maar de uitwerking laat te wensen over. De game speelt erg traag weg, wat een game van een korte zes uur lang doet aanvoelen. Er zijn keuzes gemaakt over bepaalde spelmechanieken die onlogisch zijn, zoals het gebruik van items in je handen. Maar op bepaalde momenten merk je toch dat de ontwikkelaar een passie heeft voor de A Quiet Place IP, dus misschien dat we in de toekomst nog meer en betere games kunnen verwachten in dit interessante universum.