Dorian de la Fosse | zondag 28 Nov 2021, 21:36

Zin in koude rillingen? Lees hier de review van Silver Chains.

Gespeeld op Xbox Series S. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Het horrorgenre bestaat al lang in de videogame-industrie, maar lijkt ook één van de moeilijkste genres te zijn om voor te ontwikkelen. Dit leidt vaak tot middelmatige games die het moeten hebben van goedkope jump scares om jou als speler de stuipen op het lijf te jagen. De nieuwe game van Cracked Heads Games, Silver Chains, gooit het over een andere boeg, grotendeels dan.

Verlaten, maar niet alleen

Wat zou jij doen als je na een auto-ongeluk wakker wordt in een huis waar alle ramen en deuren dicht zijn getimmerd en er een ouijabord op de grond ligt? Waarschijnlijk niet hetzelfde als Peter, de protagonist van Silver Chains. Hij ontwaakt in een enorm huis ergens in Engeland nadat hij in de buurt van het gebouw verongelukt met zijn auto. Al vanaf de eerste minuut is het duidelijk dat er iets niet in de haak is en Peter gaat, tegen beter weten in, op onderzoek. Hier ontdekt hij dat hij misschien wel iets te maken heeft met wat er zich in dit huis heeft afgespeeld.

Het verhaal van de game wordt veelal vertelt door stukjes papier en andere informatiebronnen. Sporadisch wordt er gesproken door Peter of andere aanwezigen in het huis om de stilte en gespannen sfeer te doorbreken. De voice-acting is echter niet bijzonder, maar het betreft hier dan ook geen grote studioproductie. Er wordt echter wel goed gespeeld met geluid, zo hangt er altijd een sfeer die je een ongemakkelijk gevoel geeft, zelfs als er niks engs gebeurt. Zo hoor je eens in de zoveel tijd opeens de bliksem inslaan, waardoor je haren weer overeind gaan staan. De horrorelementen zijn op dat soort momenten op zijn best.

Blijf in de kast

Silver Chains is een game die je geen mogelijkheid geeft terug te vechten tegen wat het ook is dat je achterna zit. Dit betekent dat je jezelf dient te verstoppen tot je belager de jacht opgeeft of dat je moet rennen voor je leven. In tegenstelling tot andere games in dit genre ben je echter niet continu aan het verstoppen voor de dingen in het huis. De kracht van de game zit in het feit dat je nooit weet of het betreden van de volgende kamer veilig is of niet. Er zijn wel wat jump scares aanwezig, maar er is duidelijk aandacht aan besteedt en zeker niet teveel gebruikt. Er wordt veelal geleund op het overbrengen van een ongemakkelijke sfeer en dat lukt heel goed. Alleen tegen het einde van de game volgen de horrormomenten elkaar wat sneller op, maar ik wil geen spoilers geven.

In Silver Chains is er veel ruimte voor exploratie en dat leidt dus ook tot het oplossen van diverse puzzels. Dit zijn natuurlijk geen puzzels die je slapeloze nachten bezorgen, maar er zitten wel een aantal breinbrekers tussen. Of misschien ben ik niet zo goed in puzzelgames aangezien ik aan het begin al een stukje papier had gemist waardoor ik ruim een kwartier in een vleugel van het huis aan het rondrennen was als een kip zonder kop. Na het oplossen van die “puzzel” werd ik wel meer alert en doorzocht ik dus alle locaties grondig. Dit zorgde voor een iets langere speelduur, maar uiteindelijk is Silver Chains wel wat aan de korte kant. Ongeveer vijf uur als je het goed doet.

Ongepolijste parel

De game heeft als horrorgame veel potentie, maar dat komt er bijna nooit echt uit. Ik wil een kleine studio niet te veel afrekenen op dingen waar veel geld voor nodig is, maar het valt niet te ontkennen dat de game grafisch niet heel sterk is. Een voorbeeld hier van is al vrij vroeg in de game te vinden. Op de Xbox Series S kan je bijvoorbeeld niet naar buiten kijken en de foto’s die op de diverse kasten staan zijn gewoon niet te zien, maar het schilderij dat boven de foto’s hangt is hoog gedetailleerd. Of wat dacht je van prachtige reflectie van jouw handen als je op de piano speelt terwijl de rest van de omgeving van minder grafische kwaliteit zijn. Ik snap dat er keuzes gemaakt moeten worden, maar dit zijn wel hele opvallende dingen.

Bovenstaande is echter niet zo een hele grote stoorfactor als je eenmaal in de game zit. Datzelfde kan niet gezegd worden over de besturing. Het begint al in het menu, waar je ten eerste niet eens de D-pad kan gebruiken om te navigeren. Daarnaast heeft alles een halve seconde vertraging: een vertraging die ook duidelijk zichtbaar is. Deze vertraging zit ook in de game zelf. Peter loopt niet direct als je de linker thumbstick naar voren beweegt en omdraaien heeft hetzelfde tempo. Ik weet niet of het onderdeel is van de ervaring die de ontwikkelaar je wil bieden, maar het loopt niet prettig. Daarnaast zit het verhaal op een goede manier in het spel verweven maar het weet je net niet te grijpen en vast te houden, wat een gemiste kans is.