Dorian de la Fosse | woensdag 19 Okt 2022, 2:54

Lees hier de review van Thymesia, een third-person fantasy RPG.

Gespeeld op Xbox Series S. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Het is tegenwoordig aardig lastig om een originele en enerverende game neer te zetten. Daarom zien we veelal games die geïnspireerd zijn door andere games. Zo ook Thymesia, de nieuwste game van Indie ontwikkelaar Overborder Studios. Een third-person action RPG in een vervallen wereld die geplaagd wordt door... een plaag.

Een onethische dokter

In Thymesia bestuur je Corvus, een erg generiek personage gehuld in een, toegegeven, erg coole outfit van een plaagdokter. Hij heeft last van geheugenverlies en dit heeft waarschijnlijk te maken met de plaag die het koninkrijk teistert. Deze plaag zorgt ervoor dat een aantal inwoners sterker worden, maar voor het gros van de inwoners resulteert de plaag echter in vervormingen, mutaties en andere gruwelijkheden. Gedurende de game maak je een reis door het brein van Corvus, met de hulp van een niet zo goed geschreven personage in de vorm van een kind, om zijn geheugen te herstellen en daardoor ook de plaag te kunnen stoppen.

Dit is natuurlijk een omschrijving van het verhaal waardoor het lijkt alsof dit enigszins origineel is en dat is het tot zekere hoogte ook, maar bepaalde onderdelen van het algehele verhaal evenals de manier waarop dit uit de doeken wordt gedaan doen erg denken aan een game als Bloodborne. In dit geval is dat echter niet in positieve zin. Ook in Thymesia is het bloed dat centraal staat in het verhaal en er is een poging gedaan delen van het verhaal te vertellen door middel van notities die je in elk gebied kunt vinden. Een manier van vertellen die zelfs al werd toegepast in Demon's Souls, maar wel beter werd uitgevoerd dan in Thymesia. Dit maakt de game niet per se slecht, maar het zorgt er ook niet voor dat de game uitblinkt. Er zijn ook een handjevol NPC's die een deel van het verhaal uit de doeken doen, maar er is wordt niet gesproken in de game, dus dit draagt ook bij aan een negatievere beleving van het verhaal. Zelfs het beste einde (één van de ongeveer zes eindes) wordt getoond als een soort slideshow met tekstblokken.

Klauwen en zwaarden

Verreweg het beste aspect van Thymesia is het gevechtssyteem. Corvus is vlot en een zeer capabele krijger. Je hoeft je geen zorgen te maken over een staminabar, het aantal aanvallen in jouw combo's bepaalt wanneer Corvus stopt met aanvallen. Zeker aan het begin is er geen mogelijkheid om jezelf te verdedigen, maar je kan wel gebruik maken van een pareerbeweging en het welbekende ontwijken. Als je een aanval pareert dan breng je schade aan bij je tegenstander, dit is echter niet zo makkelijk als je zou denken. Je kan ook de aanvallen van de tegenstander ontwijken en wachten op het juiste moment om toe te slaan. Dit is hoe de meerderheid van de gevechten zich ontvouwen tot het moment dat je sterker wordt. Dan worden de vijanden, los van de bazen, een stuk makkelijker en verliest deze manier van vechten zijn charme.

Om af te rekenen met een vijand is het niet genoeg om hem te raken met jouw primaire wapen. Elke vijand heeft twee levensbalken. Door aan te vallen met jouw zwaard breng je schade aan op de witte balk, waardoor de onderliggende groene balk zichtbaar wordt. De groene balk kan je alleen beschadigen met jouw spectral claw aanvallen. De witte balk herstelt continu dus het is belangrijk zo snel mogelijk de groene balk te beschadigen zodat de tegenstander niet meer volledig herstelt. Dit vond ik het leukste aspect van de gevechten, omdat het ook tactiek toevoegt aan jouw ontmoetingen met tegenstanders. De baasgevechten zijn hier de uitzondering op de regel. Er zijn eigenlijk twee typen vijanden: hele grote wezens en wezens van "normaal" formaat. De grootste uitdaging zit in de laatstgenoemde, die vaak snel zijn en aanvalspatronen hebben die wat tijd kosten om te doorgronden, terwijl de grote bazen meer voelen als een gimmick. Hun patronen zijn simpel te ontwijken en ze dienen daardoor ook meer als opvulling dan een echte baas. Wat kan helpen bij de (baas)gevechten zijn de zogeheten "plague weapons." Dit zijn wapens die vijanden op jouw gebruiken tijdens gevechten en deze kan van ze stelen en eenmalig zelf gebruiken of, als je genoeg materialen verzamelt, zelf maken en permanent bij je dragen als extra wapen. Dit is een heel leuk aspect van de game en zorgt voor variatie in jouw combo's.

Opwaarderen tot een baas

Zoals verwacht kan je Corvus in Thymesia sterker maken door gebruik te maken van een unieke valuta die je kwijt raakt zodra je sterft. Het is een relatief uitgebreid upgradeschema als je je bedenkt dat de game in ongeveer acht uur uitgespeeld kan worden. Je kan niet elke vaardigheid openen met de punten die je krijgt, dus de juiste keuzes maken is belangrijk. Je kan gelukkig wel punten opnieuw investeren als blijkt dat een vaardigheid niet bevalt. Je hebt bepaalde upgrades die vaardigheden toevoegen, zoals blokkeren of een luchtaanval, maar er zijn ook passieve upgrades te openen die Corvus voorzien van diverse effecten. Ondanks deze keuzes verandert de gameplay echter weinig. Gamers die dus verwachten een volledig eigen build te kunnen maken met de diepgang van een Dark Souls game komen wellicht bedrogen uit. Ondanks dit gegeven is het een goede toevoeging aan de game die een potentiële volgende playthrough kan rechtvaardigen.

Ik zeg hier potentieel omdat herspeelwaarde door meerdere aspecten wordt bepaald. Een belangrijk onderdeel hiervan zijn de omgevingen. Er is eigenlijk maar één omgeving die toont hoe goed Thymesia had kunnen zijn en dat is het derde gebied: The Royal Garden. Dit gebied voelt echt nieuw en uniek met een bizarre bibliotheek waar je tot aan je enkels door het bloed loopt. De vijanden zijn hier ook minder generiek dan de standaard ridders die je tegenkomt in het kasteel of de dorpsbewoners in de bossen en dorpen. En het zijn juist deze gebieden die zo groot aanwezig zijn in de game. Je hebt het allemaal al een keer gezien en beleefd en het nodigt absoluut niet uit om ze meerdere malen te doorlopen om alle eindes te kunnen zien. Dan is er ook nog het aspect van beeld en geluid. De algehele presentatie van Thymesia is acceptabel. De bazen zijn goed ontworpen, maar het voelt alsof de rest wat minder liefde heeft gehad en dit is vooral terug te zien aan de animaties van Corvus. Deze zijn vaak vreemd en soms lachwekkend. Een uitstekend voorbeeld hiervan is de loopanimatie van het hoofdpersonage. Hij zet onnodig grote stappen en het oogt allemaal wat ongemakkelijk. Over het geluid valt er weinig te klagen. Geluidseffecten zijn goed en de muziek is prima, je mist alleen wel de stemmen in een third-person game in dit genre.