Dorian de la Fosse | zondag 27 Sep 2020, 12:00

Lees hier de review van deze unieke vampierengame.

Gespeeld op Xbox One X

Een vampierengame die lijkt op Diablo. Dat klinkt als een interessant concept en ik kon niet wachten om aan de slag te gaan met de game van Early Morning Studio. Eerlijk gezegd heb ik wel eerst informatie op moeten zoeken over de game, want de naam was mij onbekend. Maar de afbeeldingen die ik kon vinden wekten mijn interesse, waardoor ik direct met de game startte. Maar mijn uiteindelijke ervaring met deze unieke game is niet wat ik er van verwachtte. 

Vampierentekening

Vampire’s Fall: Origins is een RPG met veel verschillende spelelementen. Zoals je gewend bent van een RPG mag je aan het begin een eigen personage maken. Dit is vrij standaard, je kiest tussen een man of vrouw en mag wat kapsels selecteren. Het is niet heel uitgebreid, maar het is wel efficiënt. Nadat je personage is gemaakt mag je aan de slag met het avontuur, beginnend in een dorpje (of vesting?) Genaamd Vamp’Ire. Ja, echt. Hier wordt je al snel aangevallen door de antagonist van de game: De Witchmaster. Nadat jouw erg heroïsche leidinggevende er voor kiest om jou te laten vechten tegen het ultieme kwaad, wordt je wakker en blijk je een vampier te zijn. Vanaf dit moment begint jouw zoektocht naar de Witchmaster om hem voor eens en altijd te verslaan.

Het verhaal is niet heel bijzonder en helaas geldt dat ook voor veel onderdelen van de game. Vampire’s Fall: Origins is een mengelmoes van spel elementen uit diverse genres en bijna geen van deze elementen springt eruit. Dit betekent natuurlijk niet dat de game geen potentie heeft, maar dat stelt niet veel voor als je er geen gebruik van maakt.

Spelen met vampiers

De game heeft een unieke stijl. Ik kan de handgetekende look wel waarderen; waar ik echter geen fan van ben zijn de animaties. Vooral de manier waarop de personages lopen oogt vreemd. Maar de omgevingen zijn ook weinig interactief, los van vuureffecten. Ook de bewegingen tijdens gevechten zien er vreemd uit. Het loopt allemaal soepel, maar iedereen beweegt onnatuurlijk.

De gevechten zijn echter wel het sterkste punt van de game. Elk gevecht wordt gestreden in een arena, waarin je terecht komt na een random encounter. Vanaf dat moment verandert het beeld en worden de vechtende personages in 2D getoond. Combat is turn-based, net zoals de oudere JRPG’s zoals Final Fantasy. Je hebt een basic attack en een special attack. Daarnaast heb je nog een focusbalk die zich vult door bepaalde acties uit te voeren of te ontwijken. Zodra deze balk vol is kan je een reeks aan aanvallen gebruiken, zonder dat je tegenstander je onderbreekt, wat het verschil tussen leven en dood kan betekenen. Ik heb echter maar zelden meegemaakt dat het echt moeilijk werd, doordat ik vrij snel overpowered raakte door het voltooien van sidequests.

Persoonlijke vampier

In Vampire’s Fall: Origins ben je vrij om de uitrusting van jouw personage te wijzigen. Pantserdelen kunnen vervangen worden en je kan ook twee wapens tegelijkertijd gebruiken. Een leuk detail is dat de veranderingen zichtbaar zijn, hierdoor krijg je eerder het gevoel dat het echt jouw personage is. De aanvallen die je kunt gebruiken worden onder andere bepaald door de wapens die je bij je draagt, maar dat is niet alles. Het personage heeft ook de beschikking over een skilltree, alhoewel je hier niet heel veel keuzes hebt. Er zijn bruikbare en passieve skills te openen die voornamelijk het vechten beter maken. Er zijn ook bepaalde skills waarmee je HP van de tegenstander kunt stelen, maar de ontwikkelaar heeft ook een ander systeem geïmplementeerd. Tijdens het rondlopen op de kaart kan je twee speciale potionslots vullen die potions van variënde kracht maken gebaseerd op de timer waar je voor kiest. Een potion waar je acht minuten op moet wachten herstelt meer leven dan een potion waar je vijf minuten op wacht. Dit is zeker een leuke toevoeging.

Vamp'Ire en de rest van de kaart

De wereld die je tot je beschikking hebt in deze game is relatief groot, maar het voelt niet als een levendige wereld. Er zijn op verschillende plekken NPC’s te vinden, maar die dragen ook weinig bij aangezien er weinig voice-acting aanwezig is. Ik moet er ook bij vermelden dat er sowieso niet heel veel geluid is in de vorm van muziek of effecten. Wat opvalt, en voor veel mensen vervelend zal zijn, is dat bijna iedereen in de game probeert grappig te zijn, hetzij door sarcasme of andere manieren. Dit is ook een trend die zich doorzet in de sidequests, waar de game vol mee zit. Het helpt ook niet dat het allemaal wat nutteloos aanvoelt. In de meeste RPG’s die ik heb gespeeld waren in ieder geval een aantal sidequests boeiend of meeslepend, maar in Vampire’s Fall had ik meer het idee dat ze waren toegevoegd om nog meer grappen te vertellen. Dat kan ik op zich wel waarderen als dat een keer gebeurt, maar de hoeveelheid in deze game is zelfs voor mij te veel. Er zijn veel voorbeelden, maar de meest memorabele (?) was de quest van het vervloekte dorp. Hier moest je de dorpelingen helpen ze te verlossen van de regenvloek. Nadat je dit gedaan had kwamen ze er achter dat ze zichzelf hadden vervloekt, omdat ze de zon haten, dus wordt je er opnieuw op uit gestuurd om ze weer te vervloeken.

Er zijn ook wat speciale bossfights aanwezig die je alleen op bepaalde plekken op de kaart kan doen. Deze zitten niet in sidequests, maar leveren wel achievements op. Zoals je wellicht gewend bent is jouw kracht aan het begin niet voldoende om zo'n baas te verslaan, maar door sidequests en grinden wordt je uiteindelijk sterk genoeg. De nadruk in deze game ligt op grinden, zelfs in bepaalde zijmissies moet je een x-aantal vijanden verslaan of een speciaal type vijand enz. Aangezien het allemaal random encounters zijn kan het flink wat tijd in beslag nemen om die bepaalde missies te voltooien. Laat het nou net zo zijn dat de game er vol mee zit. Dit veranderd de enigszins vermakelijke game in een grindfest. Als je dan eindelijk de laatste baas bereikt ben je overpowered, waardoor het gevecht relatief makkelijk is. De grootste domper is echter dat de Witchmaster zelf niet heel goed is geschreven. Uiteindelijk komt het er op neer dat hij allemaal slechte dingen doet zonder reden. Erg jammer, hier had meer ingezeten.