Dorian de la Fosse | woensdag 3 Mrt 2021, 21:20

Klinkt spelen met een weerwolf je als muziek in de oren? Lees dan hier de review!

Gespeeld op Xbox Series S. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Fans van de pen and paper tabletop rpg’s in het World of Darkness-universum konden hun geluk niet op na de aankondiging van Werewolf: The Apocalypse – Earthblood (WTAE). De game, ontwikkeld door Cyanide, speelt zich af in hetzelfde universum als sublieme vampiergame Vampire – The Masquerade en Hunter: The Reckoning. Xboxworld zocht voor jullie uit of WTAE een waardige game in dit universum is.

Gevaarlijke milieuactivisten

In Werewolf: The Apocalypse – Earthblood krijg je de controle over Cahal, een brede en geharde weerwolf die erg zijn best doet om stoer over te komen. Jouw pack staat op het punt om een grote locatie van anti-milieuorganisatie Endron te infiltreren om zo de waarheid over de organisatie aan het licht te brengen. Dit is belangrijk, want de weerwolven in WTAE zijn erg betrokken bij de natuur, dus je snapt vast wel waarom ze grote bedrijven als Endron, die brandstof produceren door grondstoffen uit de natuur te halen, willen stoppen. De vrouw van Cahal probeert ongezien te infiltreren, maar zoals verwacht gaat dit snel fout en wordt Cahal zelf ingeschakeld om het probleem op te lossen.

De opbouw van de game is relatief simpel. De eerste twintig minuten worden alle mechanieken van de game uitgelegd. Als Cahal kun je gebruik maken van drie verschillende vormen. Allereerst is er natuurlijk de menselijke vorm, waarmee je vijanden stilletjes om kunt leggen en ingangen kunt saboteren om vijanden zwaar te beschadigen als ze het gebied in komen. In het lichaam van de wolf ben je een stuk kleiner en sneller en zal je veelvuldig proberen om ongezien de volgende kamer of het volgende gebied te bereiken. De laatste vorm is die van de weerwolf. Als weerwolf draait het allemaal om vechten. Deze beschikt over twee gevechtsvormen (drie als je rage meetelt) waar je tussen kunt wisselen om je vijanden aan gort te slaan, trekken of bijten. De gehele gameplay draait om het gebruik van deze drie vormen.

Problemen die alleen weerwolven hebben

Werewolf: The Apocalypse – Earthblood heeft hele lichte RPG-elementen. Met de spirits die je verzamelt krijg je de mogelijkheid om vaardigheden van alle vormen te verbeteren. Het is een bekend gegeven voor gamers die vaak RPG’s spelen, maar in WTAE staat dit niet centraal. Sterker nog, het voelt grotendeels nutteloos aan. Dit vergt natuurlijk wat uitleg. Het gros van de game bestaat uit het bewegen van kamer naar kamer of ruimte naar ruimte. De game geeft je de handvatten om dit zo stilletjes mogelijk te doen. Cahal kan camera’s uitschakelen via computers of door simpelweg zijn kruisboog te gebruiken, daarnaast kan hij ongezien wegsluipen in zijn wolf-vorm zonder dat iemand er ooit achter komt dat je daar was. Je kunt wat vaardigheden upgraden die je meer pijlen geven of er voor zorgen dat je nog minder snel gespot wordt, maar waarom zou je daar in investeren? Zodra je namelijk wordt gezien breekt de hel los en transformeer je direct in een weerwolf, waar je zelf ook voor kunt kiezen zodra je een kamer binnenkomt als stealth niet jouw ding is. De handigste upgrades zijn voor de weerwolf, waardoor je bijvoorbeeld zijn kracht toe laat nemen of beter kunt helen. De game kent ook scripted sequences waarin je verplicht wordt een weerwolf te worden, meestal tijdens baasgevechten. Dus waarom zou je niet de hele game als weerwolf doorlopen? Het kost zowaar extra moeite om de stille weg te nemen en als je dat doet mis je toch wel de leukste momenten van de game: de gevechten.

Hear me roar

Het zal je misschien niet zijn ontgaan dat Werewolf: The Apocalypse – Earthblood te kampen heeft met wat issues. Het grafische ontwerp van de personages (behalve Cahal) en de omgevingen lijken regelrecht uit het Xbox 360 tijdperk te komen, een indicatie dat de studio waarschijnlijk een beperkt budget had voor de game. Daarnaast krijgt geen enkel personage echt de tijd om zichzelf te ontwikkelen, wat je na zo’n 8 à 9 uur met een bittere nasmaak laat zitten. Ook lijkt het alsof er aanpassingen aan het script zijn gedaan. Er zijn namelijk maar een aantal momenten in de game waarop je een belangrijke keuze moet maken, dit zijn de onderdelen die goed zijn uitgewerkt en die je er toe zetten om een tweede speelsessie te rechtvaardigen. Het probleem zit hem hier in dat je geen losse savefiles kunt maken en je dus daadwerkelijk de game opnieuw moet spelen om de andere keuzes te ervaren. Wat wel gezegd moet worden is dat de soundtrack heerlijk is. Al vanaf het hoofdmenu wordt je begroet door snoeiharde gitaarriffs en op de één of andere manier past dat prima in de setting. Tenslotte had ik natuurlijk hier boven al aangegeven dat de stille aanpak eigenlijk niet zo veel nut heeft. Dit klinkt allemaal heel negatief, en dat is het natuurlijk ook, maar toch heb ik de game met veel plezier gespeeld.

Dit heeft alles te maken met de gevechten. Verwacht hier geen grote diepgang of super veel variatie in vijanden, maar het is gewoon enorm bevredigend om je tegenstanders uit elkaar te trekken en te vermorzelen. Ik voelde me pas goed als de kamer volledig was voorzien van een nieuwe rode verflaag. De gevechten zijn relatief simpel, ongeacht de moeilijkheidsgraad, als je eenmaal weet waar je voor uit moet kijken en hoe je elk type tegenstander moet verslaan. De grootste uitdaging vormde zich bij mij pas nadat ik een aantal keer was getroffen door zilveren kogels, waardoor ik er een kleinere hp balk op nahield. Het eerste dat ik deed was dus de vijanden met geweren als eerste uitschakelen. Bij de baasgevechten komt er iets minder agressie en iets meer geduld kijken. Je moet het juiste moment vinden om toe te slaan en dat zorgt voor een lichte variatie in de gevechten.