Dorian de la Fosse | woensdag 13 Mei 2020, 20:00

Bleeding Edge is eindelijk beschikbaar. Hoe is de game bevallen? Lees het hier.

Gespeeld op Xbox One X

Iedereen was verrast toen Microsoft aankondigde dat Ninja Theory exclusieve games voor het Microsoft platform ging maken. Hun eerste product van deze samenwerking is uitgebracht: Bleeding Edge. Xboxworld zocht uit wat er te verwachten valt van deze nieuwe game.

One for All, All for One

Bleeding Edge is een game die gebruik maakt van diverse helden. Dit systeem is natuurlijk niet nieuw, kijk maar naar Overwatch of Paladins. De directe vergelijking met deze games, en met name Overwatch, is daarom ook niet te voorkomen. Toch heeft Bleeding Edge genoeg zaken die de game uniek maken, waardoor het concept ook fris aanvoelt. Zoals verwacht in dit genre ben je erg afhankelijk van jouw teamgenoten, maar de teams zijn klein. Met maximaal vier man zal je tegen de tegenpartij moeten strijden. Dit doe je voornamelijk door melee gevechten. Er zijn maar weinig helden in de game die gebruik maken van pistolen, dus je zal regelmatig zelf staal in je tegenstanders lichaam moeten duwen. Ondanks de kleine groepen is er dankzij het leunen op close combat toch een vorm van chaos en hectiek aanwezig. Op een goede manier.

Op het moment van schrijven zijn er nog niet veel helden aanwezig, maar die zullen in de loop der tijd worden toegevoegd aan de game. Bleeding Edge heeft niet veel in de vorm van een verhaal. De reden achter het vechten wordt al in de openingscutscene vrijgegeven. De game speelt zich af in een toekomst waarin mensen hun lichaam modificeren met mechanische onderdelen. Deze misfits verzamelen zich om een ondergronds toernooi te houden, waar ze gebruik kunnen maken van hun unieke eigenschappen. Gelukkig heeft Ninja Theory de moeite genomen om hun personages wat meer uit te diepen. Zo heeft elke held een character bio, waarin hun verhaal kort uit de doeken wordt gedaan. Toegegeven, ik had liever een cool filmpje gezien om bekend te worden met de personages, maar de biografie voldoet meestal.

Vreemde eend in de bijt

Bleeding Edge is een game die niet voor iedereen is weggelegd. Dit is natuurlijk bij elke game het geval, maar het is wat lastig om de game zomaar aan te bevelen. Dit ligt voornamelijk aan de combinatie van speelstijl en speltypen. Begrijp me niet verkeerd, het is zeker geen slechte game, maar het was lastig om mijn vrienden te overtuigen om de game voor een langere periode te spelen. Ook dit had diverse redenen. De voornaamste reden was dat ze niet konden wennen aan de speelstijl. Bij navraag bleek dat ze een soort Overwatch verwachtten, terwijl Bleeding Edge zeker op zichzelf staat in het genre. Maar toch ben ik er niet aan ontkomen om de game bij hen, en anderen om me heen, aan te prijzen als een “Overwatch met meleewapens”. Dat was de enige manier waarop ik mensen kon laten begrijpen wat de game ongeveer is. Dat voelt als een oneerlijke vergelijking en dat is het ook, maar mensen moeten nou eenmaal overtuigd worden met concepten en termen die ze begrijpen.

Hack and slash plus

Toen we eenmaal aan de game begonnen was het puur genieten. Een ieder van ons had een favoriet personage, die van mij is Nidhöggr, een Black Metal gitarist die wordt gebruikt als hakbijl. Bij het selecteren van de personages kwamen we de eerste tegenvaller tegen: Je mag zelf het hele team samenstellen, zonder eisen. Ik weet wat je denkt, maar in dit type games is het super belangrijk dat iedere speler een bepaalde rol vervuld. Je krijgt netjes een scherm in beeld waarin wordt aangegeven dat je bijvoorbeeld geen healer hebt, maar vervolgens kan de game gewoon gestart worden. Wij zijn enigszins ervaren teamspelers en dankzij goede communicatie hebben we het juiste team samen kunnen stellen. Dat was gelijk te merken in multiplayer. We hebben (tot nu toe) alle potjes gewonnen die we hebben gespeeld, dankzij goed teamwerk. Het zag er anders uit toen ik de game alleen probeerde te spelen met random teamleden. De game beveelt aan om een headset op te doen voor communicatie, maar niet iedereen volgt dit advies op. Het gevolg: Ik sta alleen een objective over te nemen terwijl mijn teamleden aan de andere kant van de map aan het kamperen zijn. Zoals verwacht was dit geen succesvol potje.

“Maar wat maakt de game dan zo uniek?”. Dit vraag je jezelf waarschijnlijk af. Zoals ik al had aangegeven focust Bleeding Edge heel erg op close combat. De game speelt ook weg als een hack and slash game, waar je combo’s kunt maken met een aantal drukken op dezelfde knop. Dit systeem werkt enorm goed. Daarnaast heb je de welbekende character skills, die allemaal uniek zijn. Tijdens het selecteren van een personage krijg je de keuze uit twee verschillende ultimate abilities. Zo kan je zelf bepalen wat werkt en wat niet. De game heeft ook geen hero lock, dus je kunt van held wisselen als je daar zin in hebt. Je hebt een (customizable) hoverboard, waarmee je sneller op je bestemming kunt komen, een soort mount. Maar wellicht het interessantste aspect zijn de modchips. Elk personage heeft drie verschillende modchips die ieder wat extra’s toevoegen. Zo heb je chips die meer HP geven, chips die jouw schade met bepaalde vaardigheden verhoogd enzovoorts. Deze chips open je door veel te spelen met characters en te levellen. Maar de mods gaan zelfs zo ver dat iedereen op den duur een eigen, unieke variant heeft van een bepaald personage. Zo kan je Daemon, een cyberninja, een glazen kanon maken door allemaal chips te installeren die zijn onzichtbaarheid en schade boosten. Hierdoor kan je tegenstanders die zich van de groep scheiden makkelijk elimineren en weer verdwijnen voordat ze doorhebben wat er is gebeurd. Ik heb zelf geïnvesteerd in de ultimate ability van Nidhöggr genaamd “Ride the Lightning.” Deze vaardigheid creëert een elektromagnetisch veld waarin de tegenstanders worden vertraagd en schade oplopen. Hier heb ik de duratie en schade van gemod, zodat het voor mijn teamleden heel makkelijk werd om de tegenstanders die getroffen waren af te maken. Al met al is dit een interessante toevoeging aan de solide gameplay van Bleeding Edge.

The ugly

Ondanks dat we veel plezier hadden met het spelen van de game, hebben we dit niet voor lange periodes kunnen spelen. De game zelf heeft op het moment van schrijven vier maps en twee modi. De modi zijn leuk om te spelen, zo is er een standaard gametype waarin je zones over moet nemen om punten te scoren, terwijl deze zones continu wijzigen. Het andere speltype laat jouw team zoeken naar energy cores die ingeleverd moeten worden op een bepaald punt op de map. Dit was naar mijn mening de leukste modus. Als je werd gedood terwijl je cores droeg, dan kon het vijandelijke team deze oppakken, dus het vergt aardig wat strategie om deze potjes te winnen. Wat ook leuk is, is dat de maps ook zones hebben die tegen de spelers werken, denk bijvoorbeeld aan een trein die dwars door een capturepunt rijdt, waardoor iedereen die hem aanraakt dood gaat. Dit vergt wat extra alertheid en dat houdt het fris, maar niet voor lang. Al snel merk je dat de aangeboden speltypen en maps niet voldoende zijn om je uren achter elkaar bezig te houden. Er zijn ook weinig personages, maar dat valt te verwachten aan het begin van de game. Het grootste probleem bij de personages is dat ze ongebalanceerd aanvoelen. Zo is er een “tank” klasse, maar deze doen net zoveel schade als de aanvallende klasse. Healers hebben over het algemeen afstandsaanvallen, maar je moet dichtbij jouw teamgenoten staan om ze te helen en het jouw aanvallen doen bijna geen schade. Je bent dus kansloos als je alleen achterblijft als healer. Dit soort dingen hebben er voor gezorgd dat de game voor ons meer een “tussendoor” game werd. Als we even geen zin hadden in iets anders dan startten we Bleeding Edge op om één of twee potjes te spelen om daarna offline te gaan. Ik verwacht echter wel dat Ninja Theory de game voorlopig blijft ondersteunen en ik hoop ook dat er op den duur genoeg wordt toegevoegd om de game voor langere periodes interessant te houden.

Conclusie

Bleeding Edge is een unieke game in het genre. De personages leunen voornamelijk op close combat en het speelt goed. Ondanks het lage aantal helden, wordt het gebruik van de helden interessant gehouden dankzij modchips, die ieder personage uniek maakt. Ondanks dat heeft de game zelf op het moment niet veel te bieden. Er zijn vier maps en twee spelmodi, waardoor de game zich niet goed leent voor lange speelsessies. Ook kreeg ik het gevoel dat niet ieder personage even goed gebalanceerd was, maar ik hoop dat dit soort punten worden aangepast door de ontwikkelaar. Als ze dat op de juiste manier doen, dan kan het cijfer uiteindelijk hoger uitvallen.